Ted Poley

Solo κυκλοφοριών συνέχεια από ένα όνομα καταξιωμένο στο χώρο του μελωδικού rock. Πολλές κυκλοφορίες με τους Danger (x2) εδώ και 20 χρόνια, περιοδείες ως support σε τεράστια ονόματα όπως οι Kiss και ο Alice Cooper (και ασφαλώς, για εμάς, η εμφάνιση του group στο Firefest στην Ελλάδα (!) μαζί με τους House Of Lords) είναι τα βασικά ιστορικά στοιχεία που οδήγησαν τον Poley στο "Smile".

To "Smile" λοιπόν είναι η δεύτερη ουσιαστικά δουλειά του Poley, ακολουθώντας πιστά την πετυχημένη συνταγή του περσινού "Collateral Damage" αλλά και του "Big" (2002), προϊόντος συνεργασίας με τον Gerhard Pichler, γνώριμo του Poley από τη θητεία του στους Melodica.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα προσφιλής στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Η φωνή του πραγματικά δεν ξεχωρίζει από τη μάζα των περισσοτέρων τραγουδιστών του ιδιώματος, αλλά ο Poley είχε την τύχη να δουλεύει πάντα με εξαιρετικούς συνεργάτες που έβγαζαν από τον ίδιο ακριβώς αυτό που έπρεπε. Στο "Smile" λοιπόν έχουμε τη συνεργασία του Poley με τους Tom και James Martin (Khymera, House Of Lords) στο συνθετικό μέρος, ενώ στο εκτελεστικό λαμβάνει δράση ο J. K. Northrup (κιθάρα), ένα όνομα εγγύηση για πολλούς, καθώς ξέρει πως να ενορχηστρώσει κιθαριστικά ένα κομμάτι όπως το "Waiting Line" ή το "Smile", τα οποία είναι και τα πιο χαρακτηριστικά του album.

Η ένρινη φωνή του Poley αντισταθμίζεται με την πολύ καλή ερμηνεία του, καθώς η εμπειρία του είναι γεγονός αναμφισβήτητο και αποτελεί το στοιχείο που με κάνει να τοποθετώ το album πιο πάνω από τη γενικότερη μετριότητα.

Πολύ καλή παραγωγή από Northrup και Poley, μελιστάλακτες συνθέσεις και μια '80s αισθητική μέσα από τον τρόπο που οι Danger (x2) ξέρουν να υποστηρίζουν και αποτυπώνεται πλήρως στο "More Than Goodbye".

Το "Smile" θα τιμηθεί σίγουρα από τους fans του ιδιώματος, αλλά δεν τρέφω προσδοκίες για κάτι περισσότερο και μάλλον ούτε ο ίδιος ο Poley. Όπως και να έχει, η Frontiers εντάσσει στο δυναμικό της ένα σπουδαίο όνομα κι ένα κάθε άλλο παρά αδιάφορο album.