Subterranean Masquerade

Οι Subterranean Masquerade  είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό και για ακόμα μία φορά βγάζουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, το οποίο απλά θα περάσει απαρατήρητο μέσα από την ασταμάτητη ροή ανέμπνευστων μουσικών κουράδων.

Το πολυεθνικό group, υπό την καθοδήγηση του Tomer Pink, κουβαλά τον ατμοσφαιρικό prog rock πυρσό των τιτάνιων Green Carnation, όχι μόνο λόγω της παρουσίας του Kjetil Nordhus, του οποίου η φωνή στάζει δάκρυα, αλλά και λόγω της γενικότερης μουσικής προσέγγισης. Φυσικά ο Tomer δεν χάνει την  ευκαιρία να διαχύσει τις επιρροές από τον τόπο του και έτσι τα νταούλια με άρωμα χιλίων και μία νυκτών στέλνουν το ακυβέρνητο πλέον καράβι των Orphaned Land να βοσκίσει στα υψίπεδα του Golan, ενώ τα πνευστά μας παραπέμπουν στο επίκεντρο των εορτασμών ενός bar mitzvah τίγκα στους μεταλλάδες.

Το αποτέλεσμα είναι ως εκ τούτου πολυδιάστατο και οι διάσπαρτες πινελιές από την εβραϊκή παράδοση δένουν άψογα με την πολυσυλλεκτικότητα ενός αμιγώς metal δίσκου. Οι τεράστιες πλούσιες παθιασμένες ενορχηστρώσεις με τα έγχορδα και οι μελαγχολικές μελωδίες μαζί με τις εύδρομες εναλλαγές διάθεσης οδηγούν το άλμπουμ από μια μεταλλική πολιορκία στο υπαίθριο παζάρι και από τον ερωτοχτυπημένο ρομαντισμό σε ένα jazz ethnic φεστιβάλ με τους Tea Party να κοιτούν από ψιλά.

Ο φωνητικός οχετός του Eliran Waitzman συχνά συνοδεύεται από τα μπρούτζινα πνευστά του Ilan Arad ή από το hammond του Shai Yallin, καθώς αναδύεται ξανά και ξανά μέσα από τα ογκώδη τύμπανα του Matan Shmuely (Orphaned Land) και τις ελεγειακές φωνητικές γραμμές του Kjetil, ενώ ο Pink καλύπτει διακριτικά σιγά-σιγά το ευρύτερο φάσμα του rock και του metal και όχι μόνο.

Αλλά αυτό που κάνει το Vagabond να ξεχωρίζει μερικά χιλιόμετρα μπροστά από πολλές φετινές κυκλοφορίες είναι το γεγονός ότι η πολυσχιδής προσωπικότητα του δεν αποτελεί απλά ένα μουσικό κολάζ, αλλά ένα ομοιόμορφο οικοδόμημα που έχει χτιστεί με μεράκι μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια, χωρίς τις ψευδό-τελειομανίες των κατά τόπους prog-άδων.

Αντί για κερασάκι, το άλμπουμ μας αποχαιρετά με μια φανταστική και ουσιώδη διασκευή στο "Space Oddity" του David Bowie, η οποία κλείνει ταυτόχρονα το μάτι στους Pink Floyd και τους Katatonia. Αυτό το μουσικό αμάλγαμα είναι κρίμα να αγνοηθεί.