Steve Lukather

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που εξαιτίας του πηγαίου και ανεξάντλητου ταλέντου που έχουν, συνθέτουν μουσική που σε κάνει να θέλεις να την ακούς συνεχώς ό,τι διάθεση και αν έχεις. Ένας από αυτούς είναι και ο κιθαρίστας Steve Lukather που γνωρίσαμε από την θητεία του στους Toto. Σχήμα που η κληρονομιά που έχει αφήσει θα είναι πάντα πηγή έμπνευσης για όλους τους νεότερους μουσικούς και αν μη τι άλλο θα είναι από αυτά που ότι έχει κυκλοφορήσει αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δισκοθήκης ενός οπαδού. Ειδικά τα πιο ερωτικού στυλ τραγούδια του.

Ο Κος Lukather είναι φέτος αισίως 56 ετών. Αντί να ξεκουράζεται και να απολαμβάνει τις δάφνες τις επιτυχίας του, αντιθέτως είναι πολυάσχολος περιοδεύοντας με άλλους μεγάλους της μουσικής βιομηχανίας για τα προς το ζην αλλά και γράφοντας καινούργιο υλικό για τον ίδιο και το επερχόμενο άλμπουμ των Toto. Οχτώ από τα τραγούδια που έχει φτιάξει το τελευταίο διάστημα συν ένα ορχηστρικό κομμάτι αποτελούν την νέα ολοκληρωμένη, έβδομη δουλειά του με τίτλο "Transition". Ο καθένας μπορεί να δώσει την δικιά του ερμηνεία στην επιλογή τίτλου που έκανε. Ο ίδιος στην επίσημη ιστοσελίδα του αναφέρει ότι όταν έγραφε τα τραγούδια είχε στο μυαλό του όλα αυτά που έχει βιώσει το τελευταίο διάστημα βλέποντας κοντινούς ανθρώπους του να χάνουν την ζωή τους αλλά και ότι εμπειρίες έχει συλλέξει ο ίδιος, δύσκολες επί το πλείστον. Το πιο σημαντικό για εκείνον είναι ότι έχουμε μόνο μια ζωή να ζήσουμε και έτσι πρέπει να την ευχαριστηθούμε, αλλά παράλληλα να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία ό,τι κι αν μας συμβεί. Το "Transition" για τον ίδιο είναι ένα καθοριστικό άλμπουμ και η δική του μετάβαση από τις δύσκολες στιγμές σε άλλες πιο χαρούμενες που θα εξαλείψουν οτιδήποτε άσχημο.

Ο ακροατής που θα θελήσει να ασχοληθεί με την νέα του δουλειά θα λάβει μέσα από τις νότες αλλά και την αισθαντική φωνή του Lukather τραγούδια που θα του «γεννήσουν» πολλαπλά συναισθήματα. Βάσει των λεγομένων του, θέλει το κάθε τραγούδι του να μοιάζει σαν πίνακας ζωγραφικής. Από το πεντάγραμμο-καμβά του λοιπόν έχει επιλέξει να μας χαρίσει στιγμές που θα προσφέρουν πολλές ώρες ηχητικής ξεκούρασης. Απλά πατάς το play, κλείνεις τα φώτα και αφήνεις τις αισθήσεις να σε κατακλύσουν. Όπως είναι άκρως φυσιολογικό, «πατάει» πάνω στο μοτίβο που είχε υιοθετήσει στα τραγούδια των Toto. Έτσι, οι συνθέσεις του πλειοψηφικά είναι ηπίων τόνων δίνοντας περισσότερη έμφαση στον αισθησιακό εσωτερικό κόσμο του οπαδού παρά στη θέλησή του να ξεσπάσει ακούγοντας τες. Όσοι έχουν ασχοληθεί πολύ με το σχήμα που τον ανέδειξε, θα βρουν στην νέα δουλειά του Lukather συνθέσεις που θα δημιουργήσουν χωρίς να το καταλάβουν εικόνες, συνδυαζόμενες με ό,τι ακούνε την κάθε στιγμή. Κάθε μια θα συνδεθεί με κάποιες συγκεκριμένες ώρες του εικοσιτετραώρου ή με καταστάσεις που ο καθένας βιώνει. Κάθε νότα είναι εντέχνως τοποθετημένη που θα σε κάνει να ταξιδέψεις συνειρμικά με το μυαλό σου προσφέροντας παράλληλα μοναδική ηρεμία.

Ο Lukather δεν είναι βιρτουόζος της εξάχορδης και το ξέρουμε αυτό. Άλλωστε και ο ίδιος υποστηρίζει ότι «δεν είναι το πιο γρήγορο πιστόλι της Δύσης» και δεν θα τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Είναι όμως ένας συνθέτης που θα σε μαγέψει με ό,τι φτιάχνει, θέλοντας να δημιουργεί πάντα μουσική και δουλειές που να αρέσουν στον κόσμο. Έτσι, έχει δώσει μεγάλη βαρύτητα στο να σου εκμαιεύσει τα κρυμμένα σου συναισθήματα γράφοντας μελωδίες που θα σου φέρουν στο μυαλό το feeling από τις «αέρινες στιγμές» σχημάτων όπως π.χ. οι Pink Floyd νομίζοντας ότι αιωρείσαι υπό τους ήχους της μελωδίας της κιθάρας και όχι ότι ακούς μουσική. Και στην καινούργια του δουλειά η συνθετική ηρεμία υπερκαλύπτει την ένταση. Υπάρχουν βεβαίως και πιο έντονες στιγμές ή τραγούδια δίνοντας μια σχετική ποικιλία στον ακροατή για να μην βαρεθεί.

Ο Lukather ευτυχώς δεν χρειάζεται να δώσει πια εξετάσεις ή να αποδείξει κάτι στο κοινό. Λόγω των πρόσφατων βιωμάτων του η μελαγχολική διάθεση υπάρχει διάχυτη στις συνθέσεις. Αυτό όμως δεν θα σε κουράσει ούτε θα σε ενοχλήσει. Αντιθέτως ίσως σου αρέσει αρκετά γιατί θα νιώσεις μια εσωτερική ηρεμία που σίγουρα χρειάζεσαι. Άλλωστε ξέρεις ότι αυτό το συναίσθημα προέκυπτε πάντα σε ό,τι σύνθεση συμμετείχε. Η νέα δουλειά δένει αρμονικά το ροκ, την pop, το fusion και την jazz προσφέροντας στον ακροατή ένα ωραίο μίγμα όλων αυτών των στυλ φιλτραρισμένο από την AOR οπτική, παιγμένο από έναν ώριμο καλλιτέχνη που μέσω των ηχείων βγάζει αυτή ακριβώς την διάθεση για χαλάρωση και ξεκούραση, σωματική και πνευματική. Σαφώς και η σύγκριση με τις δουλειές του στους Toto θα είναι αναπόφευκτη για κάποιους. Έτσι οι φανατικοί ακούγοντας τα "Once Again", "Right The Wrong" και "Last Man Standing" θα σκεφτούν και θα πουν χωρίς δισταγμό ότι και τα τρία θα μπορούσαν να αποτελούν υλικό παρελθοντικου ή μελλοντικού δίσκου των Toto. Ειδικά το τρίτο που όπως λέμε στις συζητήσεις μας «πιο Toto πεθαίνεις!».

Ο Steve Lukather είναι λίρα 100 στον μελωδικό χώρο. Ό,τι κάνει δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Η μεγάλη εμπειρία που έχει, του δίνει το μαγικό ραβδάκι να γράφει τραγούδια που ο καθένας από εμάς, και βεβαίως όσοι αρέσκονται σε πιο χαλαρωτικές μουσικές στιγμές, θα εκτιμήσουν δεόντως. Το "Transition" είναι ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ που πρέπει να ακουστεί και θεωρώ πως λόγω των δύσκολων καταστάσεων που περνάμε πολλοί από εμάς θα «αγγίξει» πολλούς ακροατές. Σίγουρα είναι μια δουλειά που κυρίως απευθύνεται σε ένα πιο μεγάλο ηλικιακά target group, αλλά αν ρωτούσαμε τον ίδιο μάλλον δεν θα τον ενδιέφερε καθόλου. Εκείνος αυτό που ήθελε το έκανε: μετουσίωσε τις εμπειρίες του σε τραγούδια. Είναι σίγουρα ικανοποιημένος με αυτό αλλά συνάμα και εμείς γιατί ακούμε ωραία και ποιοτική μουσική. Οι λάτρεις του βινυλίου ας αναζητήσουν το άλμπουμ σε αυτή του την μορφή. Αξίζει.