Steve Hackett

Πέντε δεκαετίες καριέρας. Κάποιες δεκάδες εκατομμύρια άλμπουμ πωλήσεων στο ενεργητικό του, ως μέλος των θρυλικών Genesis αλλά και στην προσωπική του καριέρα. Περί της μισής εκατοντάδας επίσημων στουντιακών άλμπουμ, τα περισσότερα εκ των οποίων έφεραν ανεξίτηλα τη συνθετική κι εκτελεστική του σφραγίδα. Συνεργασίες με την αφρόκρεμα του μουσικού χώρου, ανεξαρτήτως είδους και γεωγραφικού περιορισμού. Εξερεύνηση και πειραματισμός με ήχους, ήθη κι έθιμα από ολόκληρο τον κόσμο, όπως επιτάσσουν οι ανησυχίες ενός πραγματικά δημιουργικού, φιλοπρόοδου πνεύματος.

Με λίγα λόγια, σεβασμός. Ο Steve Hackett έχει κερδίσει, με την πορεία και τα έργα του, το προνόμιο να ανήκει σε εκείνους τους μουσικούς ημίθεους, οι οποίοι πλέον μοιάζουν ανέγγιχτοι από οποιαδήποτε κριτική ή σχολιασμό των πεπραγμένων τους. Όχι, όμως, γιατί κάποτε μεγαλούργησε με τους Genesis και προσέφερε στον κόσμο εκλεκτές δουλειές που άλλαξαν τον τρόπο που προσεγγίζουμε τη μουσική, μα επειδή μέχρι και σήμερα παραμένει ανήσυχος και παραγωγικός, ένας πραγματικός εραστής της τέχνης που υπηρετεί, κυκλοφορώντας ακόμη και στις μέρες μας δίσκους με περίσσειο ενδιαφέρον και ξεκάθαρο λόγο ύπαρξης.

Στο 26ο προσωπικό άλμπουμ του, ο Βρετανός δημιουργός φαίνεται να συνεχίζει σε εκείνο το αυτόφωτο μονοπάτι που χαράσσει δίσκο με τον δίσκο, μπλέκοντας αρμονικά μουσικές και ήχους από ολόκληρο τον κόσμο (κι όχι απλώς "ethnic" όπως ίσως βιαστούν κάποιοι να χαρακτηρίσουν) στο ξεκάθαρα βρετανικό μουσικό του χωνευτήρι. Είναι χαρακτηριστικό των παραπάνω, το γεγονός πως στο "At The Edge Of Light" ακούμε όργανα και μουσικούς που απέχουν αρκετά από τα παραδοσιακά rock πρότυπα, όργανα όπως το didgeridoo, το duduk και το sitar, αποδοσμένα όμως με τρόπο απόλυτα συμβατό στη συνολική τραγουδοποιία, η οποία και προσεγγίζει για πρώτη φορά εδώ και αρκετό καιρό περισσότερο διακριτά rock δεδομένα.

Με την ηλεκτρική κιθάρα να έχει ξαναπάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις προσωπικές δουλειές του Steve Hackett ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ του (το "The Night Siren" του 2017), δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση πως το "At The Edge Of Light" φαντάζει ως ο πιο συνεκτικός του δίσκος εδώ και καιρό, τουλάχιστον ως προς αυτό το χαρακτηριστικό. Ο κιθαριστικός τόνος και το παίξιμο του παραμένουν απόλυτα αναγνωρίσιμα και εκπέμπουν έναν αβίαστο λυρισμό που λείπει από αρκετές σύγχρονες δουλειές του ευρύτερου προοδευτικού χώρου κι από μόνα τους ίσως αρκούσαν για να κατατάξουν το άλμπουμ ως ένα ακόμη ενδιαφέρον, αν και πεπερασμένων ακροάσεων πόνημα.

Εκεί, όμως, που θεωρώ πως το νέο άλμπουμ του Βρετανού κιθαρίστα καταφέρνει να υπερβεί το δημιουργικό σκόπελο στον οποίο, εκουσίως ή όχι, πέφτουν αρκετοί καλλιτέχνες του σιναφιού του, βρίσκεται στο γεγονός της ύπαρξης συνθέσεων που δημιουργούν μια συνολική εικόνα κι όχι ενος ενιαίου συνόλου που δύσκολα προσεγγίζεται τμηματικά.

Το "At The Edge Of Light" αποτελεί ένα άλμπουμ που οφείλεις να ακούσεις στο σύνολο του, όμως έχει συνθέσεις που στέκονται και μόνες τους, ως απλά, λειτουργικά τραγούδια, με όμορφες μελωδίες κι ευδιάκριτες φωνητικές γραμμές. Και, στην τελική, αυτή η αίσθηση της τραγουδοποιίας, που επανεμφανίστηκε στο "The Night Siren" και συνεχίζεται κι εδώ, ως φυσική συνέχεια, είναι που μετράει και μας χαρίζει έναν δίσκο κλασικού progressive rock που χαίρεσαι να ακούς.