Steel Panther

Το λέω χρόνια πως οι Steel Panther είναι πολλά περισσότερα από απλώς μια χαβαλεδιάρικη glam μπάντα. Κατανοώ απόλυτα γιατί κάποιος μπορεί να νιώθει κάποιου είδους αποστροφή λόγω των σεξιστικών, είναι η αλήθεια, στίχων τους, αλλά πιστεύω πως αν δεν το πάρει και πολύ στα σοβαρά και καταλάβει πως είναι προϊόν επιτήδευσης και όχι κάποιο ιδεολογικό μανιφέστο, θα εκτιμήσει την ποιότητα της μουσικής τους. Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση πως γουστάρει το glam metal των '80s. Γιατί οι Αμερικάνοι τέτοια μουσική παίζουν και την παίζουν καλά (αρχίσανε τα υπονοούμενα).

Οι Steel Panther είναι καλοί παίκτες, αυτό μπορεί να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε αν εστιάσει στο μουσικό κομμάτι των δίσκων τους και το δυνατό στοιχείο της μπάντας είναι το γράψιμο κολλητικών ρεφρέν και μελωδιών. Ο Michael Starr έχει φοβερή φωνή και ταιριάζει γάντι στο στυλ της μπάντας, ο Satchel (κατά κόσμον Russ Parrish) είναι φοβερός κιθαρίστας και το rhythm section των Lexxi και Stix είναι στιβαρό και ουσιαστικότατο.

Στο "Lower The Bar" όλα ξεκινάνε ιδανικά με τα δυναμικά "Goin' In The Backdoor" (μάντεψε για τι πράγμα μιλάει) και "Anything Goes" στο γνωστό δυναμικό groove-ατο tempo που μας έχουν συνηθίσει. Το πρώτο single "Poontang Boomerang" -το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Pornhub- είναι ένα σκληρό rock τραγούδι με τα cowbell και με τα όλα του που μιλά για εκείνα τα one night stand που περιπλέκεται μετά η κατάσταση και δεν εξελίσσονται όπως επιτάσσει ο ορισμός τους. Το "Wrong Side Of The Tracks" έχει μια καταπληκτική γέφυρα λίγο πριν το τέλος, ενώ το "That's When You Came In" ξεκινάει ακουστικά για να ανέβουν οι τόνοι στη συνέχεια, με τον Satchel να κερνάει ένα ωραιότατο solo και κάπου εκεί αρχίζει η βάρκα να μπάζει νερά.

Δεν ξέρω τι με χάλασε στο "Now The Fun Starts" που έπεται. Ίσως φταίνε τα πιο μοντέρνα στοιχεία που εισάγουν και που δεν τους ταιριάζουν, ίσως πως είναι σχετικά υποτονικό και άνευρο, αλλά είναι το κομμάτι που οι Steel Panther αρχίζουν να γκρεμίζουν όσα χτίσανε στο πρώτο μισό του δίσκου. Δεν είναι πως τα up-tempo "Pussy Ain't Free", "I Got What You Want" και το punk-ικο "She's Tight" είναι άσχημα, αλλά ακούγονται κάπως ανέμπνευστα και δεν σου αφήνουν κάτι το αξιομνημόνευτο. Από τα δύο bonus track ξεχώρισα την ωδή στον προβληματισμό και τη μαστούρα "Momentary Epiphany" το οποίο θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Tenacious D, ένα τραγούδι βασισμένο στο πιάνο η μελωδία του οποίου ίσως σου ρίξει κάπως τη διάθεση... μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι πραγματεύονται οι στίχοι.

Γενικά μιλώντας, ο δίσκος είναι προσεγμένος και με καλή παραγωγή. Απλά έχει κάποια πολύ καλά και κάποια λιγότερο καλά τραγούδια και κατά συνέπεια δεν θα σε τρελάνει. Δεν νομίζω δηλαδή πως οι Steel Panther χαμήλωσαν τον πήχη, αλλά σίγουρα μπορούν να πηδήξουν ψηλότερα. Το έχουν κάνει στο παρελθόν και επειδή η πίσω πόρτα δεν έχει χαλάκι «καλώς ήρθες», καλό θα είναι να πηγαίνεις πού και πού και από μπροστά να χτυπήσεις το κουδούνι για να μπεις σαν άνθρωπος.