Queensryche

Ήρθε λοιπόν η ώρα και για τους Queensryche να κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά, την οποία πολλοί περιμένουν. Δεν είναι λίγοι οι οποίοι πιστεύουν ότι αυτό το album θα δείξει αν η κατηφορική (για πολλούς) πορεία με τα δύο τελευταία studio album τους ("Hear In The Now Frontier", "Q2K") θα συνεχιστεί ή το "Tribe" ήρθε να τους ξανανεβάσει στο "μεταλλικό" τους θρόνο.

Λοιπόν, πριν ξεκινήσω να γράφω τις σκέψεις μου και τα αισθήματα μου για το δίσκο θέλω να πω κάποια πράγματα. Όντως οι Queensryche είναι από τα αγαπημένα μου (αν όχι το αγαπημένο μου) group και ο Geoff Tate η καλύτερη φωνή που έχει βγάλει αυτή η μουσική, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα είμαι αντικειμενικός σε αυτά που θα πω. Το τι αρέσει στον καθένα είναι υποκειμενικό, οπότε απλά θα παραθέσω μία περίληψη του δίσκου. Το "Tribe" ξεκινάει με το "Open", κομμάτι με το οποίο ξεκίνησαν και τη συναυλία τους στην Ελλάδα. Όχι άσχημο, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο. Συνεχίζουμε το "Losing Myself", το οποίο όντως είναι ένα καλό κομμάτι με όμορφα μέρη και ωραία δομή. Στη συνέχεια τα επόμενα 4 κομμάτια ("Desert Dance", "Falling Behind", "The Great Divine" και "Rythm Of Hope") κρατάνε σε ένα καλό επίπεδο το δίσκο. Το μεν "Desert Dance" κρατάει το ενδιαφέρον με τους πειραματισμούς του Tate στα φωνητικά (σχεδόν rap-αρει σε σημεία), το "Falling Behind" είναι λες και ξεπήδηξε από το προσωπικό δίσκο του Tate. Μπαλαντιάρικο, συναισθηματικό και εξωτικό. Οι ισορροπίες επανέρχονται με το "The Great Divine", που κατά την άποψη μου είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Από εκεί και πέρα έχουμε το ομώνυμο "Tribe" που είναι ένα μέτριο κομμάτι, με το "Blood" να ακολουθεί ανεβάζοντας κάπως τους τόνους. Τα δύο τελευταία κομμάτια ("The Art Of Life", "Doin' Fine") είναι απλά κοντά στο μέτριο. Η παραγωγή είναι άριστη, όπως επίσης και το artwork και το γενικό lay-out.

Σε όλη τη διάρκεια του album μία εξωτική, αιθέρια και μαγευτική ενέργεια γεμίζει το δωμάτιο. Το album είναι έτσι φτιαγμένο, που μπορεί να ακουστεί από τον καθένα, ανεξάρτητα το είδος μουσικής που ακούει. Μην περιμένετε από τους Queensryche να ετοιμάσουν ένα ακόμα "Operation: Mindcrime" ή ένα "Promised Land", είναι αδύνατον. Η επιστροφή του original κιθαρίστα Chris De Garmo, που γέμιζε τις ψυχές των οπαδών με αισιοδοξία για μία επιστροφή στα "παλιά", αποδείχθηκε απλά ένα διαφημιστικό κόλπο (όσο και αν πονάει αυτό, είναι δυστυχώς η αλήθεια). Η απλότητα των συνθέσεων, η εξωτική αίσθηση και η γαλήνια φωνή του Tate όμως είναι ικανά να σας παρασύρουν μακριά.

Δεν είναι εύπεπτο album, προσωπικά το ακούω συνέχεια και τώρα άρχισα να καταλαβαίνω τι περίπου παίζει. Ένας δίσκος ο οποίος σίγουρα θα διχάσει τους ήδη διχασμένους οπαδούς της μπάντας, αλλά και σίγουρα ένας δίσκος που ανεβάζει τους Queensryche ακόμα περισσότερο στα μάτια (και στην καρδιά) πολλών.