Shrine Of Insanabilis

Όταν το 2015 είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο των Γερμανών Shrine Of Insanabilis, όσοι πιστοί το εντόπισαν και ενέδωσαν, έγιναν μάρτυρες μιας κυκλοφορίας που διέθετε υπερβολική σοβαρότητα και ένα καλώς εννοούμενο θράσος. Οι μυστήριοι Γερμανοί, προκάλεσαν ένα μικρό ντόρο στα ύδατα του ορθόδοξου black metal, κυρίως γιατί φαίνονταν να επιχειρούν μια ακόμη πιο δύστροπη προσέγγιση στον τυπικό σύγχρονο ήχο του ιδιώματος.

Ο δεύτερος δίσκος τους, ήρθε σε μια χρονιά που μπορεί το ιδιαίτερο αυτό παρακλάδι να μην κατέκλυσε τις λίστες της χρονιάς με τις κυκλοφορίες του, σίγουρα όμως έδειξε τα δόντια του. Νέες κυκλοφορίες από τους Barshasketh, Drastus, Deathspell Omega, Aoratos, Akrotheism, Sinmara και Dysangelium, δεν περάσανε απαρατήρητες και δικαίως. Τα αποτελέσματα μπορεί να ποικίλουν ως προς την ποιότητα, αν και ο μέσος όρος είναι υψηλός βέβαια. Αν κάποιος φαινομενικά απορήσει με την προσθήκη των Ισλανδών στη λίστα, τότε η εξήγηση σχετίζεται άμεσα με το ηχητικό αποτέλεσμα του δεύτερου δίσκου των Shrine Of Insanabilis. Οι Sinmara, δημιουργούν αποπνικτικές συνθέσεις κατά τα πρότυπα των προπατόρων Svartidaudi.

Οι Γερμανοί, αφουγκράζονται τις ισλανδικές διδαχές περί ατμόσφαιρας αλλά και τσιτωμένων μελωδιών που σκίζουν τον αέρα, και τις ενώνουν με τα κλασικά tremolo riff συγκροτημάτων όπως οι Nightbringer ή φυσικά οι προαναφερθέντες Aoratos του μάστορα Nas Alcameth. Με τον κιθαριστικό τόνο να είναι ο κλασικός ευρωπαϊκός black metal τόνος που συναντάται σε σχήματα όπως οι δικοί μας Acherontas ή οι Τσέχοι Inferno,αλλά κυρίως στους συντοπίτες Ascension, το δεύτερο πόνημα των Shrine Of Insanabilis είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση απαιτητικού black metal. Η παραγωγή, κρυστάλλινη, αναδεικνύει την ουσία των συνθέσεων που είναι τα πνιγηρά riffs και η τελετουργική αύρα, ενώ τα σποραδικά samples/ιντερλούδια, ενισχύουν τη σοβαροφάνεια του τελικού αποτελέσματος.

Όπως και με μερικές προαναφερθείσες μπάντες, το κυριότερο πρόβλημα που αναμένεται να συναντήσει κανείς σε δίσκους παρόμοιου στυλ, είναι μια αταβιστικά επιλεκτική αφοσίωση της μπάντας στην ατμόσφαιρα. Η φύση του ιδιώματος, είναι τέτοια, όπου συνθέτονται δίσκοι ολοκληρωμένης αισθητικής και όχι μια συλλογή επιμέρους εξαιρετικών τραγουδιών. Δυστυχώς, η πληθώρα παραπλήσιων καλλιτεχνών προκαλεί μια υπερπροσφορά, και έτσι, εν τέλει, το επιδιωκόμενο συναίσθημα είναι πιθανό να πάψει να είναι δυσεύρετο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αυθυπαρξία μεμονωμένα ξεχωριστών συνθέσεων, που προσδίδουν μια επιπρόσθετη καλλιτεχνική αξία πέραν αυτής του όλου, φαντάζει επιτακτική.

Οι Shrine Of Insanabilis στο πολυδουλεμένο δεύτερο άλμπουμ τους, βελτιώνουν τις συγκεκριμένες αδυναμίες που παρουσιάστηκαν στο εκρηκτικό τους ντεμπούτο. Η καταιγιστική έναρξη του "Parallax Endeavour" θα θυμίσει έντονα Nightbringer, και η αγχωτική του προσέγγιση, πέρα από το να τραβήξει τα βλέμματα, θα οδηγήσει τον ακροατή σε ένα συναισθηματικό ταξίδι, ως οφείλει. Πράγματι, η αντίθεση της εναρκτήριας σύνθεσης με το μεγαλειώδες κλείσιμο του δίσκου με το "Verdict", είναι ικανή από μόνη της για να ωθήσει τους οπαδούς να μην προσπεράσουν τον δίσκο.

Η, εκ τω Necromorbus Studio, μείξη, λειτουργεί καταλυτικά ώστε οι μελωδίες να χτυπάνε με την επιθυμητή ένταση, όπως συμβαίνει στο πιο αργό και ατμοσφαιρικό "Lusting After A Burning Star". Η απόκοσμη και ambient εισαγωγή του "Vertex" δίνει τη θέση της σε μερικές απροσδόκητα βίαιες μελωδίες, των οποίων η ξέφρενη ταχύτητα δεν λειτουργεί εις βάρος του τελικού αποτελέσματος, ενώ η σύνθεση περιλαμβάνει και ένα υπέροχο Celtic Frost σημείο. Αυτή ακριβώς είναι και η ενδιαφέρουσα δυναμική που αναπτύσσουν οι Shrine Of Insanabilis στον δεύτερο δίσκο τους. Επιχειρούν να ανακατέψουν την τράπουλα του ορθόδοξου black metal ήχου, και να τον εμπλουτίσουν με μικρές αλλά κομβικές προσθήκες.

Μπορεί γενικότερα να απουσιάζουν οι larger than life μελωδίες, το πάθος όμως της μπάντας να μεταδώσει τη διεστραμμένη της οπτική πάνω στη μελωδική σύνθεση, τραβάει δικαίως τα βλέμματα. Όσοι επιθυμούν να ακούσουν φρέσκο, σύγχρονο, σκοτεινό και δύστροπο black metal, μακριά από τα φώτα της διασημότητας, που ηχεί διαρκώς τόσο ευθυτενές παρά τις φορτωμένες του συνθέσεις, τότε οφείλουν να ακούσουν το δεύτερο πόνημα των Γερμανών. Δύσκολα θα συναντήσει κανείς τραγούδια που κορυφώνουν αβίαστα ατμόσφαιρες όπως στο "Mother And Executioner". Μπορεί να βρίσκεται ένα σκαλί κάτω από τις φετινές κορυφές για το ιδίωμα, το "Vast Vortex Litanies" όμως, δεν επιζητεί αναγνώριση τέτοιου είδους.

Οι λάτρεις του ξεχωριστού αυτού παρακλαδιού που άλλαξε τον ρου του ακραίου ήχου παραμένοντας ταυτοχρόνως υπόγειο, γίνονται μάρτυρες ενός συγκροτήματος που έχει όλα τα φόντα να απογειωθεί. Μένει απλά να δούμε αν το θέλουν και οι ίδιοι πραγματικά, γιατί σίγουρα μπορούν. Μέχρι όμως αυτό το ερώτημα να απαντηθεί, είναι σίγουρο πως το "Vast Vortex Litanies", χωρίς να ενισχύει το hype, εδραιώνει τη θέση των Shrine Of Insanabilis σε ένα από τα underground black metal σχήματα που αξίζει ο ακροατής να παρακολουθεί, αφού προσφέρουν αρκούντως φρέσκο και ποιοτικό υλικό για να επανέρχεται τακτικά.

Bandcamp