Barshasketh

Το σύγχρονο black metal είναι δύσκολο να οριοθετηθεί αυστηρά. Υπάρχουν τόσο τα συγκροτήματα που πεισματικά, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό, τιμούν τη νορβηγική παράδοση, όσο και αυτά που επεκτείνουν διαρκώς τα όρια σε σημείο να τίθεται υπό αμφισβήτηση ακόμη και η ίδια η μαυρομεταλλική ταμπέλα. Ανάμεσα όμως σε όσες μπάντες επιλέγουν να τιμήσουν κάποιες από τις ρίζες του ιδιώματος, όσο και σε αυτές που έχουν ανάγει σε αυτοσκοπό τους τη διαρκή αποδόμηση και πρόοδο, υπάρχει μια ξεχωριστή κάστα συγκροτημάτων. Υπάρχουν τα συγκροτήματα που, πατώντας στο σήμερα, μεταφέρουν τα βασικά χαρακτηριστικά του ιδιώματος σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή, διατηρώντας το πνεύμα όσο πιο βλάσφημο και χαοτικό γίνεται. Σε αυτήν την κάστα ορθόδοξων συγκροτημάτων, ανήκουν οι Barshasketh.

Στον τέταρτο ομότιτλο δίσκο τους, οι «πολυεθνικοί» Barshasketh, που στο ευρύ κοινό συστήθηκαν με τον προ τετραετίας δίσκο τους, ονόματι "Ophidian Henosis", ένα εξαιρετικό μείγμα μελωδικού και επιθετικού black metal, επιχειρούν να συνεχίσουν αυτή την προσπάθεια. Μερικές φορές, τελετουργία είναι να επανέρχεσαι ξανά και ξανά στο είναι σου, να το επεξεργάζεσαι συνεχώς και να βλέπεις κάθε φορά τι προκύπτει για σένα και για τα θέλω σου. Σε αυτούς τους συνεχόμενους κύκλους, οι Barshasketh, με πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, προσπαθούν να συνδυάσουν το αδυσώπητο riffing, trademark των '90s, με μια σύγχρονη προοδευτική προσέγγιση σε ρυθμούς και μελωδίες, και τα παραδοσιακά φωνητικά με τα μεταγενέστερα πιο τελετουργικά. Το όλο ζήτημα όμως είναι, αν σε 54 λεπτά και οκτώ συνθέσεις καταφέρνουν οι Barshasketh να βρουν την ισορροπία, μέσα από μια παραγωγή και ένα εξώφυλλο που συντελούν στην προσεκτική και συνειδητοποιημένη τους προσέγγιση.

Το ξεκίνημα του δίσκου, με το "Vaccilation" κατατοπίζει τον ακροατή για την κατεύθυνση του δίσκου. Επιθετικό, με εναλλαγές ρυθμών και με τις κιθάρες να ακροβατούν μεταξύ καθαρότερων δυσαρμονιών και γνώριμου παραδοσιακού riffing, τα drums σε πρώτο ρόλο, και τα σκισμένα φωνητικά, συνθέτει ένα πολύπλευρο πλαίσιο στο οποίο, φυσικά, κυριαρχεί η μαυρίλα και ο ζόφος. Εξαιρετική αρχή, προϊδεάζοντας για ένα δίσκο που θα περνάει από Mgla και Deathspell Omega στιγμές, μέχρι στιγμές σουηδικού black metal. Η συνέχεια όμως δεν θα είναι και ανάλογη.

Ο δίσκος προχωράει στα ίδια μοτίβα, με τις συνθέσεις να μην παύουν να είναι επιθετικές και ατμοσφαιρικές. Υπάρχει όμως ένας σημαντικός αστερίσκος. Οι πολλές ακροάσεις, μου επέφεραν μια έντονη αίσθηση επανάληψης και κορεσμού. Όχι, ο δίσκος δεν γίνεται σε κανένα σημείο ρηχός, αντιθέτως, όλα τα τραγούδια είναι ιδιαίτερα φορτωμένα συνθετικά. Με ελάχιστη διάρκεια τα πέντε λεπτά, προσπαθούν, στο πλαίσιο της συνεχούς επιστροφής και δημιουργίας επιπλέον στρωμάτων, σε αντιπαραβολή και με το γενικότερο concept για ένα κύκλο δημιουργίας και αναγέννησης, να συγχωνεύουν αρκετές ιδέες, που όμως, στριμωγμένες στο γενικότερο πλαίσιο, αδυνατούν να ξεχωρίσουν και να αναδειχθούν σε μνημονικές.

Θα μπορούσε αυτό το κριτήριο να μην είναι καθοριστικό. Σε ένα ιδίωμα όμως, που ακόμη και στον εκσυγχρονισμό της παραδοσιακής αισθητικής του καταφέρνει και δίνει τραγουδάρες, αυτόματα συμπεραίνουμε πως ο πήχης ανεβαίνει ψηλά. Οι ίδιοι οι Barshasketh εξάλλου τον είχαν θέσει ψηλά για τους εαυτούς τους με τον προηγούμενο δίσκο. Το ομότιτλο πόνημά τους, συνεχίζει στα ίδια μοτίβα μεν, χωρίς τα χαρτιά της έκπληξης και της μνημονικότητας δε. Φυσικά και υπάρχουν στιγμές όπως τα "Consciousness I" και το "Ruin II", όπου οι ατμόσφαιρες μπλέκονται με το εξαιρετικό Mayhem-ικό μπάσο, περνάνε μέσα από Dissection μελωδικές επιθέσεις και πετυχαίνουν την κορύφωση που αναζητούσαν. Ειδικά το "Rebirth" που ακολουθεί, συμπυκνώνει στο έπακρο την ταυτότητα των Barshasketh, στην καλύτερη ίσως στιγμή του δίσκου.

Εν κατακλείδι, το "Barshasketh" δεν είναι διόλου κακός δίσκος. Όσο διαρκεί, ξεπροβάλλουν διαρκώς στιγμές που σου τραβούν το ενδιαφέρον, οι οποίες όμως, είτε δεν εξελίσσονται στον βαθμό που θα έπρεπε ενδεχομένως, ή λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα με άλλες ιδέες στην προσπάθεια να τονισθεί το concept ώστε να επιτευχθεί ο τελετουργικός στόχος. Οι δυνατότερες στιγμές του δίσκου, είναι στιγμές και όχι ολόκληρες (γιατί ολοκληρωμένες είναι) συνθέσεις. Μερικές φορές, το πιο δύσκολο δεν είναι να εκσυγχρονίσεις το παρελθόν, αλλά να το τοποθετήσεις δίπλα στο παρόν, και οι Barshasketh, δημιουργούν, δυστυχώς για τον πήχη που θέσανε, έναν άνισο δίσκο.

Μπορείτε να ακούσετε τον δίσκο στο bandcamp του συγκροτήματος.