Sarissa

Είναι αδιαπραγμάτευτο το θρυλικό status που περιρρέει το όνομα των Sarissa, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη χώρα μας. Οι Θεσσαλονικείς δικαίως απολαμβάνουν τη φήμη ενός εκ των κορυφαίων εγχώριων συγκροτημάτων στα, δύσκολα για την ελληνική heavy metal σκηνή, '80s, καταφέρνοντας να αντέξουν τη φθορά του χρόνου και όντας πιστοί στο, σχεδόν ανά δεκαετία, δισκογραφικό ραντεβού τους, επιστρέφουν δώδεκα χρόνια μετά το αρκετά καλό "Master Of Sins", με νέο υλικό. Με τον Γιώργο Χατζησυμεωνίδη να επιστρέφει δισκογραφικά με την μπάντα, μετά το ιστορικό "Demo 1987", δημιουργήθηκαν επιπλέον προσδοκίες για το "Nemesis", λογικό αν αναλογιστούμε τον αντίκτυπο που είχε το ουσιαστικό ντεμπούτο τους, από τη χρονική περίοδο που κυκλοφόρησε έως και σήμερα.

Το γεγονός, λοιπόν, της επανεμφάνισης της φωνάρας του Χατζησυμεωνίδη σε επίσημη κυκλοφορία της μπάντας, αποτελεί από μόνο του έναν παράγοντα, ο οποίος δεν μπορεί να παραβλεφθεί, ενισχύοντας την πεποίθηση πως έχουμε να κάνουμε με μια άκρως αξιόλογη δουλειά, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους προκατόχους της. Συνολικά, ο δίσκος κυλάει στο γνωστό επικό heavy/power ύφος που μας έχουν συνηθίσει, με τα 37 λεπτά της διάρκειας του να διευκολύνουν ακόμη περισσότερο την αβίαστη ροή των ιδεών του. Με, ως επί τω πλείστον, mid tempo συνθέσεις να το απαρτίζουν, το άλμπουμ βρίσκεται υφολογικά αρκετά κοντά στην ύστερη περίοδο των Manowar, όπως αυτή ορίζεται από το "The Triumph Of Steel" κι έπειτα, δίχως, ωστόσο, να περιορίζεται μονάχα εκεί, καθώς το πνεύμα των Accept και των Saxon είναι διάχυτο σε αρκετές συνθέσεις, ενώ στο "No Man’s Land" έρχονται κατά νου μέχρι και πιο σύγχρονες μπάντες, όπως οι Iced Earth.

Παρ' όλα αυτά, αν και συνθετικά το επίπεδο είναι, αναμενόμενα, υψηλό, οι τελικές εντυπώσεις αμαυρώνονται μερικώς, λόγω της κάπως αταίριαστης παραγωγής. Δίχως να είναι σε καμία περίπτωση κακή ή πρόχειρη η δουλειά που έγινε σε αυτόν τον τομέα, θαρρώ πως μια πιο οργανική, λιγότερο «σύγχρονη» παραγωγή, θα ταίριαζε καλύτερα στο υπάρχον υλικό, αναδεικνύοντας καλύτερα τις δυναμικές του. Ακόμη κι έτσι, το μπάσο του mainman, Δημήτρη Σελαλμαζίδη, ακούγεται σαγηνευτικό μέσω της εξεζητημένης απλότητας του, ενώ σε συνθέσεις, όπως το υπέροχο μπαλαντοειδές "I’ m Coming Home", διεκδικεί αυτάρεσκα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αντιμαχόμενο την εκλεπτυσμένη, συναισθηματική ερμηνεία του Χατζησυμεωνίδη. Παράλληλα, εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στα leads των περισσότερων κομματιών, τα οποία ακολουθούν μια "less is more" λογική, έχοντας ως κύριο στόχο την ανάδειξη της σύνθεσης ως σύνολο και όχι την επίδειξη τεχνικών δεξιοτήτων τμηματικά.

Συνοψίζοντας, η νέα δουλειά των θρυλικών Θεσσαλονικιών μπορεί να άργησε πάνω από μια δεκαετία, μα το αποτέλεσμα φαίνεται πως δικαιώνει την όποια προσμονή. Μένει να δούμε αν το "Nemesis" θα αποτελέσει την αρχή μιας πιο παραγωγικής περιόδου για την μπάντα ή θα χρειαστεί να περιμένουμε ξανά την επόμενη δεκαετία, για να απολαύσουμε μια νέα δισκογραφική τους δουλειά.