Sabaton

Οι Sabaton αποτελούν μια μπάντα συνώνυμο της σταθερότητας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις δισκογραφικές τους προσπάθειες, παρουσιάζοντας, σταθερά, δουλειές που κινούνται στο ίδιο περίπου ηχητικό και ποιοτικό πλαίσιο. Φτάνοντας, αισίως, στον όγδοο δίσκο τους, οι Σουηδοί αποτελούν, πλέον, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο του power metal, ασχέτως αν εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως το μέγεθος της δυναμικής τους. Έτσι, όντας σχεδόν σίγουροι για το τι θα ακούσουμε κι αυτήν τη φορά, το ζήτημα ήταν κατά πόσο το "The Last Stand" θα παρουσίαζε ορισμένες αναπάντεχες εκπλήξεις, με θέματα και συνθετικές πρακτικές που δεν μας έχουν συνηθίσει ως τώρα.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο νέος δίσκος μοιάζει σαν μια φυσική συνέχεια του "Heroes", με τις κιθάρες να υποχωρούν λίγο παραπάνω κι αυτήν τη φορά, για χάρη των περισσότερων ατμοσφαιρικών και keyboard-oriented σημείων. Αυτή η προσέγγιση μοιάζει να ενισχύει το επικό feeling των συνθέσεών τους, έναντι του πιο power metal χαρακτήρα τους, ενώ παράλληλα βοηθά την μπάντα στο να επικεντρώσει το συνθετικό της βάρος στη δημιουργία πολύ καλών ρεφρέν, σχεδόν σε κάθε ένα από τα περιεχόμενα στο άλμπουμ κομμάτια.

Αν λοιπόν κάτι μένει από τον όγδοο δίσκο των Sabaton είναι τα «μεγάλα», πομπώδη ρεφρέν, αλλά και τα, υπερβολικά σε σημεία, πλήκτρα που κυριαρχούν καθόλη τη διάρκεια. Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρος πως η προσέγγιση αυτή τελικά επιτελεί πλήρως τον σκοπό της, δηλαδή την ενίσχυση του επικού του χαρακτήρα τους. Στο μυαλό μου, το στιβαρό, επικό metal οφείλει να σε μεταφέρει νοητά σε ένα πεδίο μαχών, όπου, σχεδόν, μπορείς να μυρίσεις το αίμα των εχθρών που έχει φρεσκοποτίσει το χώμα, εκεί που το ατσάλι συναντά το ατσάλι και ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε χαραυγή. Οι Σουηδοί, από την άλλη, μοιάζουν σαν εκείνο τον παθιασμένο ιστορικό του μέλλοντος, που εξιστορεί, αποστασιοποιημένος μα υποκειμενικός στις περιγραφές του, για γεγονότα και μάχες που συνέβησαν σε χρόνους παλαιούς. Σίγουρα, η ρητορική του είναι σαφώς πιο αρεστή και προσβάσιμη σε περισσότερο κόσμο, μα συνάμα χάνει σε ένταση, όντας κλινική και ακίνδυνη.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για αυτήν τους την επιλογή. Αντιθέτως, ο τρόπος που προσεγγίζουν το power metal ιδίωμα, από την αρχή της καριέρας τους κιόλας, έχει καταφέρει να τους ανεβάσει σε δυσθεώρητα ύψη δημοτικότητας. Άλλωστε, κι αυτήν τη φορά υπάρχουν οι συνθέσεις που θα μπορούσαν να γίνουν τα επόμενα συναυλιακά anthems τους, όπως το εναρκτήριο "Sparta", το οποίο αναφέρεται στη μάχη των Θερμοπυλών, ακολουθώντας την οπτική του Frank Miller, το "Shiroyama", με τις αναφορές του στην ομώνυμη μάχη που πραγματοποιήθηκε το 1877, αλλά και το "Blood Of Bannockburn" που πραγματεύεται την επικράτηση του επαναστατικού στρατού του Robert The Bruce επί των αγγλικών στρατευμάτων, το 1314, και μοιάζει ως το πιο «πειραματικό» κομμάτι του δίσκου.

Τελικά, το "The Last Stand" προσφέρει ακριβώς αυτό που αναμενόταν, όντας ένας δίσκος που θα ικανοποιήσει σίγουρα τους οπαδούς των Sabaton, θα τραβήξει τα βλέμματα των αμύητων, στη μουσική τους, ακροατών, αλλά θα δώσει και στους πιο απαιτητικούς το πάτημα να τους αποδεχτούν, μιας και μικροδιαφοροποιήσεις, σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους, υπάρχουν, αλλά και το κομμάτι που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες τους συνθετικές μανιέρες (βλέπε το προαναφερθέν "Blood Of Bannockburn"). Έτσι, με τη συναυλιακή τους εμφάνιση στη χώρα μας να απέχει κάτι παραπάνω από έξι μήνες, προλαβαίνουμε να ξεσκονίσουμε τις ιστορικές μας γνώσεις, υπό τους ήχους του ποιοτικού, μα και ψευδεπίγραφα επικού, νέου τους δίσκου.