Rob Zombie

Hellbilly Deluxe 2

Roadrunner Records (2010)
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 02/04/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είναι καλό ένας καλλιτέχνης να μην μένει στάσιμος και να δοκιμάζει συνέχεια κάτι το διαφορετικό. Τον Rob Zombie τον γνωρίσαμε ως τον ηγέτη των White Zombie καθώς και από τις σόλο δισκογραφικές δουλειές του. Τον έχουμε δει και ως σκηνοθέτη ταινιών τρόμου. Αν κάτσουμε και μετρήσουμε τις ταινίες την δεκαετία που μας πέρασε θα μετρήσουμε 4 με «συμπαθητικές» κριτικές με άλλες 2 στα σκαριά, ενώ από μουσικής πλευράς μόνο 2 με την τελευταία του προσπάθεια, το μέτριο “Educated Horses”, να μας πηγαίνει πίσω στο 2006.  

Ως σκηνοθέτης θα γνωρίζει ότι οι συνέχειες των ταινιών είναι κατά κανόνα κατώτερες από την αρχική ταινία. Το ίδιο ισχύει και στην μουσική. Τα “part 2” είναι δύσκολο να φτάσουν την αίγλη του πρώτου album. Ο Rob πίστευε ότι θα μπορούσε να επαναλάβει το “Hellbilly Deluxe” του 1998 αλλά το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες των οπαδών καθώς θυμίζει φτηνές b-horror movies.

Ενδιάμεσα στα τραγούδια υπάρχουν διάλογοι από αντίστοιχες ταινίες, ενώ πολλά από αυτά παραπέμπουν σε αυτές όπως τα “Jesus Frankenstein", “Virgin Witch”. Τα κομμάτια προσπαθούν να έχουν μια χορευτική χροιά με σκοπό να μπορούν να ακουστούν σε αντίστοιχα club, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο επιπέδου “Dragula” που έχει στιγματίσει την προσωπική μουσική καριέρα του Rob Zombie.

Από μουσικής πλευράς το album έχει επιρροές από Black Sabbath με την εισαγωγή στο “Werewolf, Baby” να θυμίζει κάπως το “The Wizard”,  το “What?” να μας παραπέμπει στις καλές στιγμές των The Stooges ενώ και τώρα υπάρχει μια Alice Cooper χροιά σε όλα τα κομμάτια. Οι μουσικοί που τον συνοδεύουν, John 5 - κιθάρες, Piggy D - μπάσο, Tommy Clufetos - drums, είναι ό,τι καλύτερο είχε ποτέ στο σχήμα του , αποδεικνύοντας τις δυνατότητες τους στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το δεκάλεπτο  “The Man Who Laughs” με αποκορύφωμα το τετράλεπτο σόλο από τον Clufetos.

Συνοψίζοντας, το Hellbilly Deluxe 2 είναι μια καλή επιστροφή του Rob Zombie στην μουσική σκηνή. Είναι καλύτερο από το προηγούμενο του, αλλά σίγουρα όχι και από το πρώτο του album. Οι καλές στιγμές είναι διάσπαρτες στα κομμάτια και όπως προείπαμε δεν υπάρχει κάποιο που να κάνει την διαφορά. Με αυτό τον δίσκο ο Zombie, σύμφωνα με  δηλώσεις του, σταματάει να κυκλοφορεί δίσκους σε «φυσική» μορφή καθώς πιστεύει ότι το μέλλον ανήκει πια μόνο στις κυκλοφορίες μέσω Ιnternet. Τώρα εάν θα συνεχίσει να μας δίνει album ή μεμονωμένα τραγούδια κανείς δεν γνωρίζει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να μας απασχολεί με τις πολύπλευρες δραστηριότητες του, άσχετα εάν ενδόμυχα οι οπαδοί του θα προτιμούσαν να αφήσει την σκηνοθετική πλευρά του και να αφοσιωθεί αποκλειστικά και πάλι στην μουσική.
  • SHARE
  • TWEET