Rob Zombie

Πάντα υπήρχαν μεγάλα διαστήματα μεταξύ των κυκλοφοριών του Rob Zombie, αλλά ευτυχώς στα τελευταία τρία άλμπουμ o κύριος Zombie είναι τυπικός στα ραντεβού του και κάθε δυο-τρία χρόνια μας προσφέρει καινούργια μουσική. Άλλες φορές είναι αυτό που περιμένουμε και άλλες το αποτέλεσμα είναι απόλυτα μέτριο, όπως στις περιπτώσεις των "Educated Horses" και "Hellbilly Deluxe 2". Όμως, με την τελευταία του κυκλοφορία, "Venomous Rat Regeneration Vendor", ανέβασε ξανά τον πήχη, και οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές. Πάντως, οι τεράστιοι τίτλοι και τα ψυχεδελικά artworks σε προϊδεάζουν ότι ο καλλιτέχνης δεν πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, αλλά παραμένει στα σίγουρα λημέρια του.

Tο πολύ δυνατό line-up έμεινε ίδιο και απαράλλακτο με την προηγούμενη δισκογραφική του δουλειά: κιθαρίστας και ντράμερ, από την χρυσή εποχή του Marilyn Manson ("Holy Wood"), John 5 και Ginger Fish αντίστοιχα, και στο μπάσο ο Piggy D. Το άλμπουμ αποτελείται από δώδεκα κομμάτια και φτάνει μόλις τα 32 λεπτά με το ζόρι. Ξεκινάει κλασσικά με μία μιαμισάλεπτη εισαγωγή (βλέπε "Call Of The Zombie", "Sinners Inc.", "Sawdust In The Blood") όπου απλά απαγγέλει τον μισό τίτλο του άλμπουμ.

Στο χιτάκι και πρώτο σινγκλ του άλμπουμ "Everybody's Fucking In A U.F.O." ,βλέπουμε το κλασσικό στυλάκι του Zombie που ακούγεται σαν να σου διηγείται μία ιστορία τραγουδώντας (βλέπε "Dead City Radio And The New Gods Of Supertown") και η παραμόρφωση στη φωνή του θυμίζει αυτή του "Hellbilly Deluxe 2". Δεν άντεξε να μην δείξει άλλη μία φορά την αγάπη του για τη σκηνοθεσία, και από 2:45 του έκανε μία μίνι πρόστυχη ταινία διάρκειας επτά λεπτών. Παρ' όλα αυτά, η σύνθεση του κομματιού είναι εξαιρετική και το riff-άκι σου μένει για πολύ στα αυτιά.

Ανάμεσα στα δώδεκα κομμάτια έχει κλασσικά δύο ορχηστρικά (βλέπε "Perversion 99", "Theme For An Angry Red Planet", "Theme For The Rat Vendor" κ.α.), εκ των οποίων το "Α Ηeat That Overturns With The Coffin Bursting Open" είναι από ακουστική κιθάρα. Και τα δύο σε αφήνουν να κάνεις ένα διάλειμμα από το βαρύ επτάλεπτο της ηλεκτρικής κιθάρας που προηγήθηκε.

To άλμπουμ κλείνει με μια αρκετά mid-tempo σύνθεση, διπλάσιας διάρκειας από τα άλλα κομμάτια και με ένα πολύ σκοτεινό ύφος (βλέπε "House Of 1000 Corspes"), το "Wurdalak". Και όμως, εκεί που νιώθεις ότι ακούς τα ίδια και τα ίδια, η μεγαλύτερη έκπληξη είναι το δεύτερο μισό του κομματιού όπου ακούγεται σόλο πιάνo, το οποίο είναι και το highlight όλου του δίσκου, για κάποιον περίεργο λόγο. Δεν μπορώ όμως να πω ότι το άλμπουμ δεν έχει floor-fillers. Κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι τα "Satanic Cyanide! The Killer Rocks On!", "The Life And Times Of A Teenage Rock God!" και το πιο ηλεκτρονικό "Medication For Melancholy". O ήχος, σε γενικές γραμμές, είναι πιο σκληρός, και λιγότερο χορευτικός από το συνηθισμένο.

Το "The Electric Warlock Acid Witch Satanic Orgy Celebration Dispenser" προσφέρει ένα ευχάριστο μισαωράκι με δώδεκα δείγματα τραγουδιών που δείχνουν για άλλη μια φορά την μουσική στασιμότητα του Rob Zombie. Σε λίγο καιρό, το άλμπουμ θα καταλήξει ξεχασμένο είτε σε κάποιο ράφι, είτε σε κάποιον υποφάκελο κάποιου φακέλου σε έναν σκληρό δίσκο...