Riot V

Armor Of Light

Nuclear Blast (2018)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 04/04/2018
Φέρτε μας πίσω το heavy metal που αγαπήσαμε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η καλή μέρα είχε φανεί από τον περασμένο Δεκέμβριο, με την ακρόαση έξι τραγουδιών αρκετά κοντά στην τελική τους μορφή, και η όρεξη άνοιξε με το lyric video του πρώτου single και εναρκτήριου τραγουδιού "Victory", αλλά και το video του "Heart Of A Lion". Η ολοκληρωμένη ακρόαση του "Armor Of Light", δεύτερου δίσκου των Riot V και δέκατου έκτου συνολικά των Riot, επιβεβαίωσε απλά ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κόσμημα του αδικημένου και ξεχασμένου από πολλούς power metal. 

Πανάξια συνέχεια του "Immortal Soul" και του "Unleash Τhe Fire", βαδίζει στα χνάρια του δεύτερου σε συνδυασμό με στοιχεία του πρώτου, καταδεικνύοντας παράλληλα πως οι πέντε Αμερικανοί κατέχουν από πρώτο χέρι τα υλικά, την συνταγή και την εκτέλεση που οδηγούν στην δημιουργία άριστης ποιότητας κλασικού metal. Στο επίκεντρο βεβαίως βρίσκονται οι μελωδίες με γράμματα κεφαλαία και διάχυτος είναι ο ερμηνευτικός περφεξιονισμός, που σε καμία περίπτωση όμως δεν καπελώνει τα κυρίαρχα τραγούδια.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα τύμπανα βρίσκονται πολύ μπροστά στην κατά τα άλλα «τούμπανο» παραγωγή, επειδή όμως ο δίσκος δεν είναι για νανούρισμα (πρέπει δηλαδή να ακούγεται σε μεγάλη ένταση) και προσωπικά θέλω να νιώθω τα χτυπήματα στα δέρματα, δεν νομίζω ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Μιας και γίνεται λόγος για τα τύμπανα, βάσει του παιξίματος του «κτήνους» Frank Gilchriest θα χώριζα τα δώδεκα τραγούδια (συνολική διάρκεια 55 λεπτά) σε τρεις κατηγορίες των τεσσάρων.

Στην πρώτη ("Messiah", "Armor Of Light", "Heart Of A Lion", "Raining Fire") και την δεύτερη ("San Antonio", "Angel's Thunder, Devil's Reign", "Victory", "End Of The World")  το δίκασο πιάνει κόκκινα και πορτοκαλί αντίστοιχα, ενώ στην τρίτη ("Caught In the Witches Eye", "Ready To Shine", "Set The World Alight", "Burn The Daylight") το ακατάπαυστο μετριάζεται σημαντικά με ταυτόχρονη -μικρή- παρέκκλιση από τις κλασικές power φόρμες. Αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται ταξίδι σε αχαρτογράφητα νερά, καθώς μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει κινηθεί διαχρονικά από το hard rock μέχρι τις παρυφές του speed metal.

Παραδοσιακός όσο και επίκαιρος, ο δίσκος συνολικά αποτελεί εορτασμό των υψηλών ταχυτήτων σε συνδυασμό με ακαταμάχητες μελωδίες, όπως μας έχουν συνηθίσει ουκ ολίγες φορές οι Riot. Αναλογίες με καθιερωμένα και μη τραγούδια και σχήματα υπάρχουν (ακούστε για παράδειγμα το solo του "Fool's Gold" των Thin Lizzy), όπως και με το ίδιο το παρελθόν του συγκροτήματος, καθώς το "Messiah" μπαίνει με riff "Thundersteel" και το "Caught In Τhe Witches Eye" έχει μια τζούρα από horns, θυμίζοντας την ιδιαίτερη περίπτωση του "The Privilege Of Power".

Μεγαλύτερο ατού της μπάντας και του δίσκου είναι η τρομακτική ικανότητα στην σύλληψη εμπνευσμένων φωνητικών γραμμών, που μετουσιώνονται όχι μόνο σε ρεφρέν, αλλά και σε κουπλέ και γέφυρες. Οι ενορχηστρώσεις δεν είναι στην πραγματικότητα όσο μονοκόμματες φαίνονται, καθώς υπάρχουν αρκετές αλλαγές, μπασίματα, φράσεις και σφήνες. Χωρίς να υπολείπονται τα riff, τα lead και κυρίως τα solo του κυρίου Flyntz και του πιτσιρικά Lee, είναι υποδειγματικά και άκρως πωρωτικά, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν προξενεί έκπληξη. Τρομερός είναι και ο Todd Michael Hall, σε χαμηλές και ψηλές, ενώ δεν πρέπει να αδικείται ο Don Van Stavern ως βασικός συνθέτης.

Πιθανότατα το "Armor Of Light" αποτελεί περίπτωση δίσκου που ο καθένας μπορεί να έχει διαφορετικά αγαπημένα τραγούδια, οπότε από την μεριά μου θα ξεχωρίζω το "Angel's Thunder, Devil's Reign" ως τον νέο heavy metal ύμνο ("heavy metal runs through my veins" λέει), το αφιερωμένο σε μια από τις πατρίδες των Riot και καλπαστό "San Antonio", το τρομερό με μία λέξη "End Of The World" και το διαφοροποιημένο, φουλ μελωδικό "Set The World Alight". Με άλλα λόγια, αν τα υπόλοιπα φτάνουν με άνεση το «οκτώ», τα συγκεκριμένα τέσσερα πλησιάζουν την κορυφή.

Κάθε είδος και ιδίωμα χαρακτηρίζεται από μία χρυσή εποχή και αναπόφευκτα επέρχεται η παρακμή  του, με το ενδεχόμενο κάποιας έξαρσης, όπως συμβαίνει με το λεγόμενο stoner τα τελευταία χρόνια. Στον ευρύτερο χώρο του παραδοσιακού power metal, ακόμη και ο πιο αισιόδοξος δύσκολα μπορεί να περιμένει ακόμη και μια αναζωπύρωση της φλόγας που έκαιγε τις δεκαετίες του '80 και του '90, αλλά δεν παύει να θέλει πίσω το heavy metal που κάποτε λάτρεψε. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρούμε πλέον ποιοτικές κυκλοφορίες στον χώρο, το σίγουρο είναι δουλειές όπως το "Armor Of Light" δεν προκύπτουν για πλάκα. Εσύ τώρα που λες ότι μεγάλωσες με heavy και power, άκου το "End Of The World" και πες μου ότι δεν νιώθεις τίποτα όταν έρχεται το solo.

  • SHARE
  • TWEET