Restorations

Απλά και λιτά πράγματα. Αν είσαι fan των δίσκων με κύριο γνώμονα τις κιθάρες, τα μπαρουτοκαπνισμένα φωνητικά και τους στίχους εμποτισμένους με τα μοναχικά δάκρυα μουσάτων ανδρών που φοράνε σκοροφαγωμένα καρό πουκάμισα, τότε το "LP2" είναι για σένα.

Με ήχο αρκετά βρώμικο, τείνουν να θυμίζουν κάτι σε πρώιμους -και τεχνικά αρτιότερους- Gaslight Anthem. Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσχή πάνω τους (πέρα από την στιλιστική άποψη του artwork το οποίο ερωτεύτηκα) ήταν σίγουρα οι κιθάρες. Έχω ένα κάτι με τις ωραίες σύνθετες κιθάρες που μπορούν να κάνουν «διάλογο», αλλά συνήθως συνοδεύονται από μια μεταλλιάρικη νοοτροπία την οποία δεν μπορώ να ασπαστώ εύκολα, γι' αυτό έχω μία κάποια αδυναμία στους Baroness για παράδειγμα, οι οποίοι δεν την έχουν τη ρετσινιά. Οι Restorations για μένα είναι οι Baroness των φτωχών, όχι γιατί μοιάζουν οι μουσικές τους (καθόλου μάλστα), αλλά οι νοοτροπίες τους. Κομμάτια σαν το "Civil Inattention" λόγου χάρη, τα ερωτεύομαι με το πρώτο άκουσμα.

Ολόκληρος ο δίσκος κυμαίνεται σε μάλλον μουντά επίπεδα, κυρίως δηλαδή από άποψη απεικόνισης συναισθημάτων, καθώς πανέμορφα και ενδιαφέροντα σημεία υπάρχουν σε σχεδόν κάθε κομμάτι του. Από τα ασήκωτα riff του "In Perpetuity Throughout The Universe" μέχρι το old school punk rock του "New Old" (και οι αψεγάδιαστες αλλαγές του), o δίσκος ανταμοίβει και ακούγεται συνεχώς και ακούραστα.

Με μπάντες σαν τους Menzingers να τους δίνουν σφραγίδες έγκρισης και με κομμάτια στον κατάλογό τους σαν το "The Plan" και το "Adventure Tortoise", είναι άδικο και κρίμα να αγνοήσεις τον δίσκο αυτόν που θα ταμπελιάσω αναίσχυντα «(θλιμμένο) Rock δίσκο της χρονιάς».

Βρώμικη παραγωγή, βρώμικες κιθάρες, πενταβρώμικο μπάσο και σκονισμένα φωνητικά, είναι από τους δίσκους - συντροφιά και σίγουρα άλλο ένα φρέσκο όνομα σε μία ανθισμένη και παραγωγική σύγχρονη, συνειδητοποιημένη punk rock σκηνή.

Υ.Γ.: Ολόκληρο τον δίσκο μπορείτε να τον ακούσετε ελεύθερα στο bandcamp της μπάντας.