Redemption

Πριν ξεκινήσω να γράφω τις εντυπώσεις μου από τη νέα δισκογραφική δουλειά των Redemption, "This Mortal Coil", ανέτρεξα στην προ διετίας κριτική για το καταπληκτικό "Snowfall On Judgment Day", ώστε να αποφύγω να πω πράγματα τα οποία είχαν ήδη αναφερθεί. Πραγματικά, γύρω από την αξιοπιστία της μπάντας και το επίπεδο ποιότητάς της δε θα μπορούσε να ειπωθεί κάτι διαφορετικό, καθώς το νέο άλμπουμ είναι ένα ακόμα πιστοποιητικό στην αξιόλογη πορεία της όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι η ιστορία, πίσω από τη ζωή του Nick Van Dyk, και δη πίσω από τη δημιουργία του άλμπουμ, μια ιστορία όχι όμορφη, αλλά σίγουρα από αυτές που προκαλούν εντύπωση. Για κακή του τύχη, ο πολύ συμπαθής αυτός μουσικός διαγνώστηκε με λευχαιμία και του ανακοινώθηκε πως έχει λίγα χρόνια ζωής μπροστά του, αλλά μετά από λίγο καιρό και εν μέσω αναζήτησης, για καλή του τύχη, αποκαλύφθηκε πως η διάγνωση ήταν λανθασμένη. Οι σκέψεις όμως και οι εφιάλτες του μεσοδιαστήματος έμειναν για να στοιχειώσουν τη μουσική και τους στίχους του άλμπουμ που δημιούργησε.

Ως εκ τούτου, το άλμπουμ ακούγεται πιο επιθετικό και πιο σκοτεινό σε σχέση με τους προκατόχους του, όντας περισσότερο metal και λιγότερο λυρικό. Μεταλλικά riff και  τραγούδια, που ως επί το πλείστον βγάζουν περισσότερο θυμό και λιγότερο πεσσιμισμό, διαφοροποιούν εν μέρει το "This Mortal Coil", με την ουσία του songwriting όμως να μην είναι ουσιαστικά τόσο διαφοροποιημένη. Η παραδοσιακή συνταγή των Redemption δεν έχει ανάγκη από καινοτομίες, αλλά από έμπνευση και καλά τραγούδια, κάτι που υπάρχει σε αφθονία στο εν λόγω άλμπουμ. Και φυσικά υπάρχει η φωνή του Ray Alder, ο οποίος ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των τραγουδιστών που κάνει το καλό τραγούδι καλύτερο, κάτι που ο Van Dyk φαίνεται πως γνωρίζει καλά.

Τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Path Of The Whirlwind" ή το τσιτωμένο "No Tickets To This Funeral" είναι χαρακτηριστικά τόσο του δυναμισμού, όσο και του σκοτεινού περιεχόμενου του δίσκου, δίνοντας την εντύπωση πως το σύνολό του αποτελεί την κάθαρση από τους δαίμονες του δημιουργού του. Εκεί που εγώ απολαμβάνω περισσότερο τη μουσική της μπάντας είναι όταν δε χαλιναγωγεί τις prog ορέξεις της, όπως στο 9λεπτο "Dream From The Pit" ή στο 10λεπτο κλείσιμο του "Departure Of The Pale Horse". Ακόμα περισσότερο με αγγίζουν οι συνθέσεις που η μελωδία προτάσσεται έναντι της δύναμης, όπως στο πανέμορφο "Let It Rain" ή το συναισθηματικό "Begin Again".

Το budget που δε στερείται ο Van Dyk τού δίνει τη δυνατότητα να προσλάβει για την παραγωγή τον σπουδαίο Neil Kernon και τον εξίσου σπουδαίο Travis Smith για το εξώφυλλο, για να προσδώσει επιπλέον αξία στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Όλα αυτά απλά επιβεβαιώνουν πως κάποιος πρέπει να ασχοληθεί με το "This Mortal Coil", ειδικά αν βρίσκει το τεχνικά και άρτια παιγμένο metal (λέγε με Dream Theater αρχές '90s) ενδιαφέρον, μόνο που για τους υπάρχοντες οπαδούς της μπάντας θα προσφέρει απλώς μερικά ακόμα ωραία τραγούδια, αλλά ως σύνολο δε φαίνεται να μπορεί να ξεπεράσει ούτε το "Snowfall On Judgment Day", ούτε το "Origins Of Ruin".

Κρατώντας περισσότερο το γεγονός πως το άλμπουμ είναι καλό, παρά το ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερο, και αναγνωρίζοντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και τη σκοπιμότητά του, με τις συνεχείς ακροάσεις συνειδητοποίησα ότι πρώτον οι Redemption έχουν πλέον σημαντικό αριθμό τρομερών κομματιών για να στηρίξουν ένα καταπληκτικό live (το πιάσαμε το υπονοούμενο;), δεύτερον πως έχουν κάνει το εξαετές δισκογραφικό κενό των Fates Warning να φαίνεται μικρότερο, αξιοποιώντας άψογα τον Alder, και τέλος πως η πλειονότητα των μεγάλων progressive metal συγκροτημάτων, για κάποιο λόγο, κλίνει περισσότερο προς το metal, παρά προς το progressive, με την πάροδο των χρόνων. Και το "This Mortal Coil" είναι μια ακόμα ωραία προσθήκη στο οικοδόμημα των Redemption.