Destinity

Και δεν είναι καν από το Γκέτεμποργκ! Βασικά ούτε από την ευρύτερη περιοχή της Σουηδίας, Γάλλοι είναι! Ναι, αν έχεις το θεό σου! Οι Destinity έχουν παρατήσει ότι black ή συμφωνικά στοιχεία ταλαιπωρούσαν τον ήχο τους τα προηγούμενα χρόνια και παρουσιάζουν αυτό που πάντα είχαν στην ψυχή τους: τον καλύτερο Dark Tranquility δίσκο των τελευταίων χρόνων!

Ποιοι είναι αυτοί οι Destinity ε; Χρόνια, πολλά χρόνια, μπάντα. Ξεκίνησαν να δισκογραφούν πριν μια εικοσαετία ολόκληρη, αλλά σταμάτησαν το 2012. Η επιστροφή τους το 2021 τους βρήκε σε πολύ διαφορετικό ήχο από το μακρύ παρελθόν τους. Μια μεταστροφή που ολοκληρώθηκε στην πραγματικότητα όμως φέτος. Ας πάμε όμως στην ουσία χωρίς να χάνουμε χρόνο. Οι άνθρωποι παίζουν όπως παίζανε στο Γκέτεμποργκ το πρώτο μισό των zeros. Σκέψου το σερί από "Haven" μέχρι "Fiction" με έμφαση στο "Damage Done"! Ναι, με έμφαση σε αυτό το υπεράλμπουμ.

Ο ήχος που έχουν σκαρώσει εδώ οι Destinity είναι τρομερός. Καμία σχέση με τη βαβούρα που βγάζανε κάποτε. Καθαρός, συμπαγής, ΣΟΥΗΔΙΚΌΣ, κιθαριστικός ήχος. Με τις μελωδίες να βγαίνουν στη μίξη ακριβώς όπως πρέπει και την επιθετικότητα των riff να μη χάνει τίποτα.

Κομμάτια που ξεχωρίζουν; Κανένα! ΚΑΝΕΝΑ! Όχι γιατί δεν είναι κάποιο αρκετά καλό για να ξεχωρίσει, αλλά γιατί είναι όλα και γαμώ τις κομματάρες! Ναι υπάρχουν κάποια ψιλοδιαφορετικά, το "Crimson Portrait" χτυπάει πιο πολύ In Flames πάρα Dark Tranquility, ενώ το "Children Of The Sun" έχει guest γυναικεία φωνητικά και παραπάνω δόσεις μελωδίας. Αλλά! Δεν υπολείπεται τίποτα και πουθενά. Αυτό που εκτιμώ απεριόριστα είναι ότι δεν έχει ούτε τόσο δα διάλειμμα. Ούτε μισό post πέρασμα, ή EDM βλακείες και αμερικάνικους νεοτερισμούς. Μηδέν σαχλαμάρες. Κομματάρες όπως πρέπει. Χωρίς ίχνος πειραματισμών και μοντερνισμών! Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!

Το melodeath που και που κάνει διαλείμματα. Μερικά από αυτά κρατουν καμία δεκαετία ολόκληρη. Όταν όμως είναι καλά, σπέρνει! Και το "Ascension" είναι το καλύτερο Γκέτεμποργκ, Γκέτεμποργκ όμως λέμε, melodeath των τελευταίων χρόνων!