Public Enemy

Καλλιτέχνες όπως οι Public Enemy κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία της μουσικής. Είναι από αυτές τις, ελάχιστες, περιπτώσεις, που οι κυκλοφορίες τους, ειδικά οι τέσσερις πρώτες, επέφεραν μια, καλλιτεχνική και όχι μόνο, επανάσταση. Δίσκοι όπως το "It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back" δεν διαθέτουν μόνο το απαραίτητο στιχουργικό βάρος παρέχοντας, πολιτικοποιημένη, δυνατή και ξεκάθαρη φωνή στη Μαύρη Κοινότητα των Η.Π.Α. (και όχι μόνο), αλλά, παραμένουν διαχρονικά ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών. Η επιστροφή λοιπόν, των Chuck D, Flavor Flav και DJ Lord στη Def Jam έπειτα από περισσότερο από 20 χρόνια, και εν μέσω των πολύμηνων διαδηλώσεων στις Η.Π.Α, έχει διπλή σημασία.

Το "When You Gonna Do When The Grid Goes Down?" οικοδομείται σε αυτούς τους δύο πυλώνες. Για να συμπληρωθεί η εικόνα, έπειτα από τα όσα συνέβησαν μεταξύ των μελών την άνοιξη, στο νέο τους άλμπουμ δεκαεπτά κομματιών, περιέχονται και έξι συνθέσεις από τον προκάτοχό του, "Nothing Is Quick In The Desert" που είχε διατεθεί ψηφιακά και δωρεάν μέσω bandcamp. Αν και εν μέρει προβληματικό, με τα εξώφυλλα να είναι σχεδόν ίδια, υποθέτω πως έγινε σε μια προσπάθεια να κυκλοφορήσει σχετικά σύντομα νέος δίσκος.

Η διττή σημειολογία, όμως, της κυκλοφορίας του δέκατου πέμπτου δίσκου των Public Enemy, γίνεται άμεσα αντιληπτή. Σε πρώτη βάση, επικρατεί μια παρελθοντική νοσταλγία, με το συγκρότημα να ενθυμείται τόσο περασμένες εποχές, όσο και να τιμά άτομα του κοντινού τους κύκλου, αλλά και μουσικούς γενικότερα, που απεβίωσαν. Το "Rest In Beats" αποσκοπεί σε ακριβώς αυτό, αλλά η ουσιαστική συγκίνηση έρχεται στο, εκ μέρους Flavor Flav, "R.I.P. Blackcat" αφιερωμένο στο φίλο του, εικαστικό Clyde Bazile Jr. Στον αντίποδα, στο "Yesterday Man", ο Chuck D εκφράζει προβληματισμούς για το παρόν της βιομηχανίας και της hip-hop σκηνής.

Στο ίδιο μήκος κύματος, οι Public Enemy παρέχουν και μια εκ των δύο ξεχωριστών στιγμών του δίσκου. Με τη συμμετοχή των, Τerminator X, Mike D και Ad-Rock των Beastie Boys, καθώς και των Run DMC, συνθέτουν μια "Def Jam All Star" ομάδα και αναπροσαρμόζουν το κλασικό "Public Enemy no.1" από το ντεμπούτο του γκρουπ, ως "Public Enemy Number Won", με το τελικό αποτέλεσμα να συναρπάζει και να αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ.

Το "What You Gonna Do When The Grid Goes Down?" όμως δεν είναι απλά ένας νοσταλγικός δίσκος. Οι Public Enemy δεν μάσησαν ποτέ τα λόγια τους, τιμωρούμενοι συχνά ακόμη και με λογοκρισία. Η προαναφερθείσα δεύτερη σφαίρα του άλμπουμ, και πιο ενδιαφέρουσα, είναι η πολιτικοποιημένη. Η εποχή το επιτάσσει, η κληρονομία τους το ίδιο, και οι Public Enemy ανταπεξέρχονται σε ικανοποιητικό βαθμό. Ο Chuck D, διαθέτει μια επιβλητική φωνή, από τις πιο αναγνωρίσιμες του ιδιώματος, και ο λόγος του ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά κρίσιμος και αφυπνιστικός. Αναγνωρίζοντας όμως, πως το μήνυμα παραμένει επίκαιρο, αλλά και πως το παρόν έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, δεν αποσκοπεί σε κήρυγμα. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, οι Public Enemy επιθυμούν να κρατήσουν σε επαγρύπνηση το κοινό προσφέροντας τη γνώση τους.

Επιστρατεύοντας λοιπόν τον George Clinton, θρύλο της funk, εκκινούν με δική του εισαγωγή, και έπειτα ενορχήστρωση, το δίσκο. Στο "GRID", που συμμετέχουν, επίσης, οι Cypress Hill, ρωτάνε τον κόσμο πως θα αντιμετωπίσει την προπαγάνδα και όσα συμβαίνουν, αν η κατάσταση χειροτερέψει, αν δεν υπάρχει το διαδίκτυο. Όπως πράξανε και οι ίδιοι πριν δεκαετίες. Οι Public Enemy δηλώνουν παρών.

Το οποίο, φροντίζουν να γίνει πολύ πιο εκκωφαντικό με την ευθεία επίθεση στον Trump που είναι τα "State Of The Union (STFU)" και "Toxic". Και αν το δεύτερο, παίρνει παραμάζωμα και τους οπαδούς του Προέδρου των Η.Π.Α, το πρώτο είναι τόσο ωμό, που αγνοεί το λυρικό τους ύφος. Βέβαια, ακόμη και το απλοϊκό ρεφραίν του Flavor Flav, είναι εξίσου αδυσώπητο με τους ιστορικούς παραλληλισμούς όπου επιδίδεται ο Chuck. Στο "Go At It", μαζί με τον Jahi, πατάνε πάνω σε ένα acid κιθαριστικό όργιο, συνθέτοντας μια σύγχρονη, επαναστατική σύνθεση. "You pick up the pieces, I bring the glue, so be it for me, so you can be you". Οι Public Enemy αντιλαμβάνονται, επαναλαμβάνω, τη θέση τους στο παρόν.

Αυτή η πλευρά του δίσκου όμως, περιέχει και μια ακόμη έκπληξη, σε αντιστοιχία με το "Public Enemy Number Won". Επιδιώκοντας να εκσυγχρονίσουν το μήνυμά τους, οι Public Enemy προσκαλούν τους Nas, Rapsody, Black Thought, Jahi, YG και Questlove, εκπροσωπώντας τις επόμενες γενιές, να ανασυνθέσουν το εμβληματικό "Fight The Power". Όπως είχα αναφέρει στην ανταπόκριση από την περσινή συναυλία των Prophets Of Rage, αυτός ο ύμνος παραμένει επίκαιρος 30 χρόνια μετά το "Do The Right Thing". O Spike Lee, φρόντισε να το υπενθυμίσει και φέτος. Αν και δεν στέκονται όλα τα μέρη, ισάξια, πάνω στο θρυλικό beat, περιέχουν εξαιρετικούς στίχους που αξίζει να μελετήσετε. Με τη Rapsody να ξεχωρίζει, ξεστομίζοντας το ανατριχιαστικό "Fight for Breonna and the pain of her momma", η σκυτάλη εν τέλει θα καταλήξει στον Chuck D που, θα εκφέρει εκ νέου το συγκλονιστικό "Elvis…" σημείο του, ενώνοντας έτσι παρελθόν με παρόν.

Στον δίσκο, κυριαρχούν εμφατικά οι κιθάρες ως βάση για τις λούπες, τα samples και τα beats, κάτι που του δίνει μια πιο απολαυστική χροιά, μακριά όμως τις κλασικές παραγωγές του γκρουπ. Κατά αυτόν τον τρόπο, ο ήχος παρουσιάζει μια ζωτική διαφοροποίηση, επιτρέποντας του έτσι να σταθεί στο παρόν, απορρίπτοντας αδιέξοδες συγκρίσεις. Σίγουρα, η συνεισφορά του Alex Grossi ήταν καθοριστική, όπως και η θητεία του Chuck D στους Prophets Of Rage. Στην πιο crossover στιγμή του δίσκου, το "Smash The Crowd", εμφανίζεται και ο Ice-T (Body Count), με το αποτέλεσμα να είναι εξίσου ψυχεδελικό και ανεβαστικό.

Η εμπειρία ολοκληρώνεται με το "I Am Black", όπου η Ms. Ariel δίνει ένα περήφανο στίγμα αυτοπροσδιορισμού. Η επιστροφή των Public Enemy έχει τις ιδιαιτερότητές της, ηχεί ανά σημεία βεβιασμένη, ενώ ακόμη και η διάχυτη νοσταλγία, είναι ελαφρώς υπερβολική. Αντιθέτως, όταν ο Chuck D ξεχύνεται στο μικρόφωνο, το αποτέλεσμα ηχεί αξιοπρεπές και ανά στιγμές συγκινητικό. Μπορεί η πληθώρα καλεσμένων να αποπροσανατολίζει, και τα δύο remakes να ξεχωρίζουν αισθητά, αλλά το "What You Gonna Do When The Grid Goes Down?" δεν ηχεί παρωχημένο, μα αντιθέτως, επίκαιρο. Στην τελική, η μουσική του Chuck D και της παρέας του έχει μια διαχρονική βαρύτητα. Και όχι άδικα.