Post Lovers

Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, κυκλοφόρησε ένας από τους πιο ενδιαφέροντες εγχώριους δίσκους για το 2018. Οι Post Lovers, οι οποίοι αποτελούν το προσωπικό project της Ελένης Καραγεώργου, μας συστήθηκαν για πρώτη φορά το 2017 με το single "Melbourne/Going Anyway", της επετειακής σειράς "A Distant Victory Singles Club" της Inner Ear, και τώρα επέστρεψαν με την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά σε παραγωγή του Coti K.

Σε γενικές γραμμές, τα τραγούδια του ντεμπούτου των Post Lovers συνθέτουν ένα πολύ όμορφο μουσικό ψηφιδωτό φτιαγμένο από όλα όσα αγαπήσαμε σε αυτό που ονομάστηκε indie έτσι όπως σχηματίστηκε κι εξελίχθηκε μέχρι την αυγή των 'ο00s. Στη μουσική τους συναντάει κανείς στοιχεία από τους Pixies και τους Yo La Tengo μέχρι τους Neutral Milk Hotel και τους Concretes ενώ, στην πορεία του δίσκου, γίνεται εμφανής και η επιρροή της σκηνής του Madchester.

Από το "Act Sister Act" που ανοίγει το δίσκο παραπέμποντας ηχητικά στους Belle and Sebastian, μέχρι τις '80s ανησυχίες του "Fed Up", και από το υπέροχο "On Sundays", που μοιάζει βγαλμένο από τις πιο pop στιγμές των Sonic Youth, μέχρι τις '60s αναζητήσεις του συγκροτήματος, όπως εκφράζονται στο "Healing" ή στο "Missing Dots", οι Post Lovers δείχνουν να ξέρουν καλά πώς να συλλέξουν τα καλύτερα στοιχεία από τις αγαπημένες τους μουσικές και να τα μεταμορφώσουν σε κάτι καινούργιο τοποθετώντας έντονα πάνω του την προσωπική τους σφραγίδα.

Εξάλλου, το γεγονός ότι οι Post Lovers φαίνεται να έχουν στην καρδιά τους μια ειδική θέση για τη δεκαετία του 1990, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα μπορούσαν να θεωρηθούν ρετρό. Το αντίθετο θα έλεγα. Χωρίς εκπτώσεις, όσον αφορά το ηχητικό τους όραμα, η Ελένη Καραγεώργου και η παρέα της, προσεγγίζουν το παρελθόν με μια εξερευνητική διάθεση από την οποία προκύπτουν τραγούδια που, εκ πρώτης όψεως, φαίνονται ίσως απλά αλλά μάλλον κουβαλάν περισσότερο βάθος και ποιότητα από τα περισσότερα πράγματα που έφτασαν στα αυτιά σας μέσα στη χρονιά. Και παράλληλα ο δίσκος έχει ένα ακόμη σπάνιο πλεονέκτημα καθώς, όσο περισσότερο τον ακούει κανείς, τόσο περισσότερο εθίζεται σε αυτόν ανακαλύπτοντας, με σχεδόν παιδική περιέργεια, τα ποικίλα μουσικά μονοπάτια τα οποία έχουν ανοίξει οι δημιουργοί του σε ένα ηχητικό παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού μεταξύ δημιουργού και ακροατή.

Και, φτάνοντας στο τέλος, είναι τρομαχτικά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς ένα κομμάτι καθώς όλα τα τραγούδια του δίσκου καταλήγουν να έχουν μια ξεχωριστή σημασία για τον ακροατή. Γιατί το "Being" μοιάζει φτιαγμένο να τραγουδηθεί δυνατά σε συναυλίες, γιατί το "Look Around" σου μιλάει για πολύ σημαντικά ζητήματα αποφεύγοντας να σου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο, γιατί κάθε φορά που τελειώνει το "Tiger" θες να πατήσεις το repeat, γιατί το "Not Here" ίσως να είναι το πιο catchy (με την καλύτερη έννοια) τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και καιρό, γιατί το "Kick Off" έρχεται για να σου θυμίσει όλα όσα κατέστησαν αυτό που ονομάστηκε indie κοινό τόπο για περισσότερες από μία γενιές, γιατί η γλυκιά μελαγχολία του "To Do List" και οι παιχνιδιάρικες μουσικές του "Dream Session" μένουν στο κεφάλι σου αρκετή ώρα μετά το τέλος της ακρόασης, γιατί το ρεφρέν του "Love Left" καταλήγει να επανέρχεται στα χείλη σου περπατώντας μέσα στην πόλη και πιάνοντας τον εαυτό σου να σιγοτραγουδάει "knowing you’re growing is really annoying, you’re looking for passion in endless discussions", γιατί, στην τελική, για να βρεις ψεγάδια εδώ πρέπει να τα ψάξεις πολύ και αυτό, στην εποχή μας, και ειδικά όταν πρόκειται για μια κυκλοφορία που αποτελείται από 13 τραγούδια, είναι σίγουρα κατόρθωμα.

Συνολικά, οι Post Lovers με τον πρώτο τους δίσκο επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει με το περσινό τους single παραδίδοντας μας μία εξαιρετική πρώτη δουλειά που καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις και φανερώνει ένα συγκρότημα που θα μας απασχολήσει για καιρό.