Atkins/May Project

«Το CD που κρατάτε στα χέρια σας είναι η τρανή απόδειξη ότι το καλό και το κακό μπορούν να συνυπάρξουν και να δουλέψουν, όταν ο Paul May στην κιθάρα και ο πρώην τραγουδιστής των Judas Priest και Holy Rage, Al Atkins, ενώνουν τις δυνάμεις τους. Το δέκα τραγουδιών απόκτημά σας είναι το προϊόν συνεργασίας δυο αρχιτεκτόνων της rock και metal σκηνής, οι οποίοι συνεργαζόμενοι θέλουν να δημιουργήσουν κάτι ξεχωριστό».

Τα παραπάνω είναι μερικά από τα γραφόμενα του εισαγωγικού σημειώματος που συνοδεύει το CD δυο αρκετά γνωστών καλλιτεχνών στο χώρο του rock και του metal. Θα συμφωνήσω ότι ακούγονται λίγο βαρύγδουπα και ότι ο καθένας για να προσελκύσει λέει συνήθως ό,τι θέλει. Τελικά όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα.

Παραβλέποντας, λοιπόν, τις δηλώσεις στη βιτρίνα και περνώντας στο καθαρά μουσικό μέρος, ακούμε καλοπαιγμένο heavy metal αργών κυρίως ρυθμών με έμφαση στη μελωδία και στην ατμόσφαιρα. Ο Al Atkins, παρόλο που τα χρόνια έχουν περάσει, παραμένει ένας αξιόπιστος τραγουδιστής που, χωρίς να ρισκάρει τον εκτροχιασμό στις ψηλές «στροφές», δίνει βάρος περισσότερο στην ερμηνεία και όχι στην επίδειξη των όποιων φωνητικών του δυνατοτήτων.  Άλλωστε είναι πιο σημαντικό να ερμηνεύεις από καρδιάς παρά να σου βγαίνει η καρδιά για να βγάζεις το στίχο. Η φωνή του έχει ένα περίεργο γρέζι που αποκλείεται να σε αφήσει αδιάφορο, ενώ η χροιά του αλλά και ο τρόπος που τραγουδά θυμίζει πολύ τον Jon Oliva (Savatage).

Συνθετικά το άλμπουμ θα θυμίσει πολλά στους οπαδούς του New Wave Of British Heavy Metal αλλά και στους αντίστοιχους των Jon Oliva's Pain, οι οποίοι θα βρουν αρκετά όμοια στοιχεία με την συγκεκριμένη μπάντα. Οι μοντέρνες -όσον αφορά στην παραγωγή- κιθάρες που βεβαίως δεν παρεκτρέπουν πολύ από τις κλασικές heavy metal φόρμες αποτελούν τον σκελετό του άλμπουμ. Έτσι σου δίνεται η αίσθηση ότι «περπατάνε» στο παρόν και δεν κυνηγούν απλά την «κλασική» εύκολη λύση. Βάσει τελικού αποτελέσματος το καταφέρνουν μια χαρά, αφού παραπέμπουν πολύ στον νεότερο βρετανικό ήχο. Τα τραγούδια διακατέχονται κυρίως από ωραίες μελωδίες με αργά πωρωτικά riff που δύσκολα θα σε αφήσουν αδιάφορο. Ο May, που είναι ο κύριος συνθέτης του άλμπουμ, έχει προτιμήσει τα mid tempo κομμάτια μυστικιστικού χαρακτήρα με περισσευούμενο τσαμπουκά και ηχητικό τσαγανό παρά τις γρήγορες εύκολες συνθέσεις που ίσως να μην είχαν και λόγο ύπαρξης.

Στην όλη προσπάθεια δίνεται μεγάλη βάση στην ανάδειξη της  ατμόσφαιρας πίσω από κάθε σύνθεση. Όλη η προσπάθεια είναι μια ωδή σε όλο το φάσμα του αγγλικού αλλά και ευρωπαϊκού παραδοσιακού metal ήχου χωρίς ιδιαίτερες καινοτομίες.

Θεωρώ πάντως πως το άλμπουμ θα αφομοιωθεί ευκολότερα από τις παλαιότερες γενιές που έχουν ακούσει πάρα πολλά τραγούδια και συγκροτήματα και θα κρατήσει καλή παρέα σε όσους επιλέξουν τελικά να το ακούσουν, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο.

Τέλος, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο για άλλη μια φορά υπέροχο εξώφυλλο του Rodney Matthews, δημιουργού εξώφυλλων δίσκων των Magnum, Nazareth, Praying Mantis, Asia και Tygers Of Pan Tang, μεταξύ άλλων, αλλά και στην επιλογή της διασκευής σε ένα όχι τόσο γνωστό κομμάτι των Kiss ("Cold Gin"), δείγμα ότι δεν κυνηγούν τόσο πολύ την επιτυχία αλλά τα θέλω τους.

Το "Serpents Kiss" είναι ένα άλμπουμ που ζεις και χωρίς να το ακούσεις. Βάσει των συναισθημάτων που προκαλεί στον ακροατή είναι μια δουλειά που οι παλαιότεροι μάλλον θα θέλουν να προσθέσουν στη δισκοθήκη τους. Το βέβαιο είναι ότι η εν λόγω κυκλοφορία θα διχάσει γενικότερα τους φίλους του metal.

Ίσως το εισαγωγικό σημείωμα του CD που αναφέρεται στην συνύπαρξη του Καλού και του Κακού να έχει τελικά νόημα όσον αφορά όμως στο αποτέλεσμα και όχι στην συνεύρεση των δύο μουσικών.