Port Noir

Cuts

Despotz Records (2022)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 24/03/2022
Η ένοχη απόλαυση στη δισκογραφία των Σουηδών
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Port Noir είναι αναμφίβολα μια από τις ανερχόμενες δυνάμεις στον progressive ήχο, με τις μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους να έχουν «κερδίσει» τους οπαδούς των Leprous, Vola καθώς και τις ίδιες τις μπάντες με τις οποίες βρέθηκαν σε περιοδεία. Το 2019 με το "The New Routine" κατάφεραν να βρεθούν ανάμεσα στις κορυφαίες progressive κυκλοφορίες, αν και ο ήχος τους θα μπορούσε να ενταχθεί εύκολα και σε πιο alternative λίστες. Ο εξαιρετικός αυτός δίσκος έκανε την αναμονή μέχρι το φετινό "Cuts" μια διόλου εύκολη δουλειά.

Το πρώτο δείγμα από το οποίο ("All Class") το γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Κυκλοφορεί από τον Δεκέμβρη του περασμένου έτους και δημιουργεί την εντύπωση πως οι Σουηδοί στρέφονται σε λιγότερο κιθαριστικά μονοπάτια. Από το "Puls" μέχρι και το "The New Routine" ο ήχος τους είναι αρκετά οργανικός, ενώ η (παραμορφωμένη) κιθάρα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του. Ωστόσο, σε όλα - ίσως εκτός από ντεμπούτο τους - υπάρχουν στοιχεία που φανερώνουν επιρροές εκτός rock. Επιπλέον, η χροιά του Love Andersson είναι εκείνη που αρκετές φορές παραπέμπει σε πιο pop φόρμες.

Οι Port Noir έχουν κατά καιρούς αναφέρει πως στον ήχο τους έχει επιδράσει αρκετά τόσο ο Kanye West και ο The Weekend, όσο και οι Queens Of The Stone Age και οι Royal Blood. Στο φετινό τους άλμπουμ φαίνεται να αφήνουν λίγο περισσότερο τους δύο πρώτους να κερδίζουν έδαφος, χωρίς να χάνονται εντελώς οι πιο rock αναφορές τους. Ωστόσο, η ανισοκατανομή των επιρροών αφήνει, εντέλει, μια γλυκόπικρη επίγευση.

Οι πιο εκρηκτικές στιγμές του "Cuts" είναι αναμφίβολα τα "Wild", "Preach" - μάλλον το καλύτερο του δίσκου, "Entertain Us" και "Deep Waters" στα οποία οι «γνώριμοι» Port Noir κάνουν την εμφάνισή τους, όπου κιθάρα και μπάσο πρωταγωνιστούν παρέα με τη φωνή του Andersson, ενώ τα τύμπανα ξεδίνουν.

Εκεί που τα πιο ηλεκτρονικά στοιχεία, και η σκοτεινή pop αισθητική συναντά υποβόσκουσες κιθαριστικές γραμμές, βρίσκονται τα "All Class", "Sweet & Salt","Emerald Green" και "Unclean", τα οποία και στηρίζονται κυρίως στην ambient ατμόσφαιρα και τα (ενίοτε διπλα) φωνητικά των Σουηδών.

Tο "Monument", όπου οι Port Noir καταπιάνονται με reggaeton(;) ρυθμούς σε μια ξεκάθαρα club σύνθεση, αποτελεί μια κατηγορία από μόνο του, αφού είναι το πιο διχαστικό κομμάτι του άλμπουμ. Προσωπικά, το βρήκα λίγο παράτολμο σε σχέση με τις υπόλοιπες συνθέσεις.

Η γενική εικόνα βρίσκει θέλει το ταξίδι των Port Noir να συνεχίζεται απρόσκοπτο και να αποδεικνύεται πιο περιπετειώδες από όσο μας είχαν προετοιμάσει. Ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζουν ετερόκλητα είδη παραμένει μοναδικός. Μπορεί στην παρούσα φάση το "Cuts" να μην έπιασε, για μένα, τα στάνταρ του παρελθόντος, ωστόσο οφείλω να παραδεχθώ πως η μπάντα τόλμησε να ρισκάρει και να εξελίξει τον ήχο της, γράφοντας παράλληλα ορισμένα αριστουργηματικά κομμάτια.

  • SHARE
  • TWEET