Tiamat

Amanethes

Nuclear Blast (2008)
14/04/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το σκηνικό είχε ήδη στηθεί από τις 4 Απριλίου του 2007, όταν ο Johan Edlund μας υποδέχτηκε στο χώρο του πρώτου March Metal Day, με αμφίεση χασάπη! Ανυποψίαστοι εμείς, θεωρήσαμε πως επρόκειτο για στυλιστική ιδιαιτερότητα που διέπει τον καλλιτέχνη... Που να το φανταστούμε όμως... πως στην πραγματικότητα ήταν η σιωπηλή έναρξη για αυτό που θα ακολουθούσε ακριβώς ένα χρόνο μετά: σαν πρόβατα επί σφαγή, στο χασαποτραπέζι του Johan οδηγηθήκαμε, με την ασημένια μάτσα να λαμποκοπά στο εβένινο φως της ψυχής του και σαν ένας γοτθικός μάγιστρος, σαν ένας σύγχρονος Sweeny Todd, δεν έκοψε τα λαρύγγια μας στη σκοροφαγωμένη πολυθρόνα του αλλά ξερίζωσε, πέρα ως πέρα, τις φαρμακερές γλώσσες μας που ήταν στημένες κι έτοιμες μια ώρα αρχίτερα να ξεστομίσουν τα χειρότερα για το νέο άλμπουμ των Tiamat.

Σοκ και δέος ήταν τα συναισθήματα που με κατέβαλαν μετά τις πρώτες απανωτές ακροάσεις της νέας δουλειάς τους, έπειτα από 5 ολόκληρα χρόνια, την οποία ίσως να περίμεναν μόνο οι οπαδοί τους πια, μιας και οι μέγαeditors ανά την υφήλιο τους είχαν ψιλοξεγράψει από το μουσικό χάρτη - και καλά θα κάνουν να σπεύσουν την επαναχαρτογράφηση γιατί οι "Amanethes" ήρθαν για να μείνουν. Σκοτεινή ατμόσφαιρα με gothic ηχοχρώματα και, ναι, επιτέλους ο πρίγκιπας μετατράπηκε σε, ευγενή πάντα, κάφρο που ξεστομίζει στεντόρειες κορώνες, σε σημείο που και το τελευταίο κοκαλάκι στη σπονδυλική σου στήλη θα αρχίσει να διαμαρτύρεται ανήμπορο να αντιδράσει διαφορετικά. Στα 37 του χρόνια, κατάφερε να βγάλει όλη αυτή τη διαστροφή που κρύβει μέσα στο κεφάλι, στη φωνή του και το αποτέλεσμα είναι χάρμα ώτων!

Το πρωτότοκο "The Temple Of The Crescent Moon" μας υποδέχεται ολόθερμα, φέρνοντας στο νου θύμησες από το black αγαπημένο παρελθόν τους, με τις ξετσίπωτες προσθήκες του Johan πρόθυμες να κάνουν τα πάντα προς τέρψιν του ακροατή, ακόμα δε και να επιστρατεύσουν γυναικεία φωνητικά σε συμπληρωματικό, αλλά καθόλου τυχαίο, ρόλο. Το ίδιο αναιδές και επιθετικό ακολουθεί και το "Equinox Of The Gods" και ο τρόμος στο χωματόδρομο με τη φρυγανώδη βλάστηση μόλις ξεκίνησε! Η παρανοϊκή παιδική φωνή που μπαίνει στο 04.20 του κομματιού τα λέει όλα. Beware...

...γιατί το "Until The Hellhounds Sleep Again" δεν αφήνει και πολλά περιθώρια: ξεδιπλώνει μαεστρικά όλο το μυστηριακό και σκοτεινό κόσμο των Tiamat, ελαφρώς αρωματισμένο από το πρόσφατο παρελθόν τους, παραπέμποντας σε Vision Bleakές ευωδίες αριστοτεχνικά βαλμένες, ικανοποιώντας όχι μόνο οπαδούς αλλά και καχύποπτους παρατηρητές. Μονολεκτικές επαναλήψεις, πένθιμες καμπάνες, νεκροταφειακό σκηνικό και όσες φορές και να το άκουσα, ακόμα περιμένω τα κελαρύσματα της κόλασης να σωπάσουν. Ακόμα...

Από την ύπνωσή του συνήλθα κάπου στο έκτο κομμάτι του δισκίου, όπου και ήρθαν τα χειρότερα: η dark απάντηση στο "Wake Me Up When September Ends" των Green Day, με το οποίο μας είχαν πρήξει όλα τα rock μέσα ενημέρωσης πέρυσι, ήρθε και φέρει το όνομα "Summertime Is Gone" και πάρτε το χαμπάρι ειδικά την ώρα που σκάει το μελαγχολικό σύντομο solo μετά το ρεφρέν. "...Τhe summer wine, summertime is gone". Πόσο θα αντέξω ακόμα; One, two, three, four...

Αν φτάσατε επιτυχώς μέχρι εδώ και χωρίς απώλειες, μπορείτε να μασουλίσετε άφοβα το ροζάριο σας (βλέπε εξώφυλλο) και να προσευχηθείτε για έναν γρήγορο πνιγμό, γιατί τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Το αντίθετο θα είναι ιδιαιτέρως επώδυνο. Η συνέχεια φέρει τοπικό και αιματηρό προσδιορισμό: "Katarraktis Apo Aima". Στόχος των Tiamat ήταν να κάνουν έναν δίσκο με αναφορές στην ανατολίτικη κουλτούρα, εξ' ου και ο τίτλος "Amanethes", τα oriental όργανα που προτάσσουν σε στροβιλίσματα και τους πιο πειθαρχημένους δερβίσηδες και το rising μυστήριο που ξεπηδά από όλες τις εσοχές του cd. Ο πολυμήχανος διείσδυσε (!) και στην ελληνική (με μεγάλη επιτυχία θα έλεγα για Σουηδός) και σε αυτό το σημείο μας προετοίμασε για αυτό που έρχεται αμέσως παρακάτω. Λες και η χειμερία νάρκη έφυγε, το ξόρκι της κακιάς μάγισσας λύθηκε και ο εκείνος επέστρεψε δριμύτερος.

Ποιος θα φανταζόταν πως εν έτει 2008, ο δικός μας Σάκης Τόλης (Rotting Christ) θα βρεθεί εν δυνάμει αντίπαλος με τον παράφρονα Johan Edlund και, γιατί όχι, θα ζηλέψει το ατελείωτο άσμα "Raining Dead Angels" για τη θέση που κατέχουν οι ελληνικοί στίχοι και το σκοπό που εξυπηρετούν για χάρη του δημιουργού του... Ο ανήρ μας προετοιμάζει ανάμεσα από καθάριες oriental μελωδίες και επικαλείται το φως του σκοτεινού ήλιου, αλλά εμείς ακόμη είμαστε ανυποψίαστοι, έως ότου η κοφτή γυναικεία από μηχανής θεά παρέμβει και παραθέσει τη δύναμη του Αριθμού του Θηρίου: «έξι, έξι, έξι». Συγκίνηση. Ανατριχίλα.

Δυστυχώς, για ανεξήγητους ακόμη λόγους, δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω την περαιτέρω ακρόαση του "Amanethes": μετά το πέρας του συγκεκριμένου κομματιού, το cd player ξαναγράφει «01 - "The Temple Of The Crescent Moon"» και η ακρόαση αρχίζει πάλι από το απολαυστικό σημείο του εναρκτήριου λακτίσματος. Μια ανώτερη δύναμη τα σταματά όλα, λες και το μετά δεν έχει καμία σημασία. Δεν ξέρω, ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Δε χρειάζεται να ακούσω άλλο, δε θέλω να ακούσω άλλο. Το παραλήρημα είναι πια πολύ μεγάλο και το όνειρο πολύ λαμπερό για να σκοτεινιάσει από τυχόν κουραστικές επαναλήψεις ή περίσσιες φανφάρες. Ας τελειώσουν όλα τώρα. Οι Tiamat επέστρεψαν. Είναι Σπίτι. Καλωσορίστε τους.

  • SHARE
  • TWEET