Billy Nomates

Τρίτο άλμπουμ για την Billy της καρδιάς μας που, αντίθετα με το τι υποστηρίζει η ίδια, σίγουρα έχει πολλούς φίλους εκεί έξω που την υποστηρίζουν και την ακολουθούν (πωπω, πως τα λέω). Βέβαια, αυτό αμφισβητήθηκε στο Glastonbury του 2023, όταν ανεγκέφαλοι την γιούχαραν και της έκαναν διαδικτυακό bullying λόγω της έλλειψης συγκροτήματος πίσω της (αλήθεια ποιος το χρειάζεται;), κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει για λίγο τις ζωντανές της εμφανίσεις και να ζητήσει από το BBC να σβήσει το video της εμφάνισής της εκεί.

Ευτυχώς για εμάς, σπουδαίοι άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας όπως ο τεράστιος Steve Albini την υπερασπίστηκαν, δημόσια και ιδιωτικά, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στα πράγματα γρήγορα. Και αν και δεν μου άρεσε πάρα πολύ το "Cacti" - ή τουλάχιστον δεν μου άρεσε τόσο πολύ όσο το ντεμπούτο της - πέρασα τέλεια στο live της στην Αθήνα και ομολογώ πως ανυπομονούσα για τη νέα της δουλειά.

Στο τρίτο της άλμπουμ λοιπόν, η - κατά κόσμον - Tor Maries επέλεξε να δουλέψει και να ηχογραφήσει με μια ομάδα μουσικών με αποτέλεσμα να απουσιάζει από εδώ ο χαρακτηριστικός λιτός της μινιμαλισμός. Όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού, καθώς αυτός έχει δώσει την θέση του σε πιο "γεμάτες" ενορχηστρώσεις που καθιστούν τον δίσκο τον πιο δυναμικό της μέχρι σήμερα. Το "Metalhorse" μοιάζει με concept album με βασική του θεματική την ίδια την ανθρώπινη εμπειρία της ύπαρξής. Βλέπετε, παράλληλα με όλα τα άλλα, η Maries, τα τελευταία χρόνια, έχασε τον πατέρα της και ανακάλυψε ότι πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Όπως ήταν λογικό, όλα αυτά τα συναισθήματα —η θλίψη, η ανασφάλεια, ο θάνατος— πέρασαν και εμπότισαν κάθε νότα του άλμπουμ. Όμως, παρόλο που η θεματολογία του απέχει από αυτό που θα λέγαμε χαρούμενη, ο δίσκος δεν είναι ούτε σκοτεινός, ούτε καταθλιπτικός, αλλά στέκει δυναμικά ως ένα φάρος ελπίδας, και αντοχής. Όπως εξάλλου εύστοχα διατύπωσε και η ίδια η Maries, το "Metalhorse" μοιάζει με ένα «σπασμένο τρενάκι λούνα παρκ όπου κάποιες βόλτες είναι ωραίες και κάποιες όχι. Γιατί έτσι καμιά φορά μοιάζει η ίδια η ζωή».

Από μουσικής άποψης, ο ήχος του άλμπουμ μετατοπίζεται ελαφρώς προς την country και την folk, ενσωματώνοντας συνθετικές και ενορχηστρωτικές επιλογές από αυτές τις σκηνές, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί τον synth-pop χαρακτήρα του κι εμπεριέχει διάφορα πειραματικά στοιχεία, καθιστώντας αρκετά δύσκολη την κατηγοριοποίηση του άλμπουμ. Το βέβαιο είναι πως, από καλλιτεχνικής άποψης, είναι με βεβαιότητα η πληρέστερη κυκλοφορία της και αυτή που εκφράζει καλύτερα το όραμα της για την Τέχνη της. Και αν σας έχουν λείψει ελαφρώς οι πιο δυναμικές στιγμές του πρώτου της άλμπουμ, ίσως να βρείτε μια παρηγοριά στο "Dark Horse Friend" στο οποίο συμμετέχει κι ο Hugh Cornwell των The Stranglers.

Βρίσκοντας ισορροπία στις ακραίες αντιθέσεις, την θλίψη και τη χαρά, τον χορό και το πένθος, η Billy Nomates επιτυγχάνει μια υπέρβαση ως δημιουργός, ασχέτως αν κανείς πιστεύει πως το άλμπουμ είναι καλό, κακό, αριστούργημα, ή αποτυχία. Η προσωπική μου άποψη είναι πως πρόκειται για μια δουλειά που κλείνει τα στόματα όσων την αμφισβητούν και αξίζει να ακουστεί από περισσότερο κόσμο καθώς πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη και συμπαγή δουλειά της μέχρι σήμερα.