Pain

Cynic Paradise

Nuclear Blast (2008)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 23/01/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Peter Tagtgtren είναι ένας άνθρωπος εργασιομανής και μονίμως εν ενεργεία όσον αφορά τα μουσικά δρώμενα. Το 2007 κυκλοφόρησε με τους Pain το "Psalms Of Extinction" άλμπουμ, τους έβγαλε σε περιοδεία, στρώθηκε στη δουλειά για το νέο φιλόδοξο πόνημα με τους Pain, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε, και από την άλλη ετοιμάζει νέο δίσκο με τους Hypocrisy, όπως λέγεται.

Τι έχει λοιπόν να μας προσφέρει με το καινούριο άλμπουμ των Pain, "Cynic Paradise"; Σίγουρα ένα αξιόλογο άλμπουμ και καλύτερο από το μέτριο "Psalms Of Extinction", το οποίο πέρασε και δεν ακούμπησε. Το "Cynic Paradise" καταρχάς ακούγεται σαν ο,τιδήποτε έχει κάνει με τους Pain. Είναι καλοδουλεμένο, με συνθέσεις στο γνωστό industrial μοτίβο, με καθαρά φωνητικά, τέλεια παραγωγή και σε γενικές γραμμές ένα τυπικό, μετά την κυκλοφορία του "Nothing Remains The Same", Pain άλμπουμ. Πράγμα που σημαίνει ότι η καλλιτεχνική έκφραση του Tatgtren με οδηγό το συγκεκριμένο project τείνει να παραμείνει στάσιμη, αν όχι επαναλαμβανόμενη. Εκτός αυτού, το νέο άλμπουμ περιλαμβάνει αρκετές όμορφες στιγμές και πιασάρικα κομμάτια, τα οποία χωρίς να αποτελούν τις κορυφαίες συνθετικές στιγμές των Pain, ακούγονται ευχάριστα και οι εναλλαγές από Panterοειδή riffs σε πεντακάθαρες α λα Rammstein φόρμες αφήνουν το στίγμα τους.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα άλμπουμ, το οποίο ηχητικά φαίνεται να ταιριάζει μεταξύ του "Rebirth" και του "Nothing Remains The Same", με μια παραγωγή πιο βαριά από τον προκάτοχό του και παραπομπές στα παραπάνω άλμπουμ. Από το εισαγωγικό "I'm Going In", το οποίο θα κόλλαγε άνετα δίπλα στο "End Of The Line" ή το "Shut Your Mouth", οι καλοδουλεμένες κιθάρες ακούγονται ήδη αρκετά πιο χαμηλοκουρδισμένες και συνδυάζονται με τα γνωστά μελωδικά περάσματα, σήμα κατατεθέν των Pain. Το "Don't Care" επίσης είναι ένα από τα πιο βαριά κομμάτια των Pain εδώ και καιρό.

Υπάρχουν βέβαια και μερικοί πειραματισμοί και νεωτερισμοί σε σχέση με τις προαναφερθείσες δουλειές των Pain, όπως για παράδειγμα το "Have A Drink On Me", το οποίο ακούγεται σαν κομμάτι βγαλμένο από ταινία western, με τα συνεχή slides και τον αμερικανικό αέρα που διέπει όλη τη σύνθεση. Ένα κομμάτι, το οποίο ξενίζει στην αρχή, αλλά στη συνέχεια αποτυπώνεται η εύκολη μελωδία του. Το single "Follow Me", στο οποίο συμμετέχει και η Anette Olzon των Nightwish (το επιστέγασμα μιας επιτυχημένης περιοδείας μεταξύ των δύο συγκροτημάτων), είναι το «παραδοσιακό» μελωδικό pop-rock κομμάτι των Pain, με το πιασάρικο refrain και την club oriented μελωδία του. Η Anette συμμετέχει επίσης και στο "Feed Us".

Γενικά, το "Cynic Paradise" είναι καλύτερο σίγουρα του προκατόχου του, καλοδουλεμένο με την πινελιά του Tatgtren και ως παραγωγού και ως mainman, καθώς εκτός των συνθέσεων έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα στο άλμπουμ και αυτό από μόνο του αρκεί για να αποτελέσει ένα ισχυρό κίνητρο. Έτσι κι αλλιώς το παρελθόν και οι δουλειές του είναι αναμφισβήτητα τεράστιες. Ο Tatgtren είναι από τις μεγάλες προσωπικότητες στο χώρο του ακραίου ήχου την τελευταία περίπου εικοσαετία. Εν αναμονή λοιπόν και του επόμενου Hypocrisy άλμπουμ, το "Cynic Paradise" καλείται να αναπληρώσει το κενό και να κρατήσει συντροφιά στους οπαδούς του εν λόγω μουσικού και των Pain ειδικότερα.

  • SHARE
  • TWEET