Overkill

Κάθομαι και τα βάζω κάτω και βγαίνουν δεκαεπτά. Κι όμως ναι, οι Overkill φτάσανε αισίως τις δεκαεπτά full length κυκλοφορίες και αν δεν κάτσει καμιά στραβή τους βλέπω να τις ξεπερνάνε τις είκοσι. Η αλήθεια είναι πως αν πρόκειται να κυκλοφορούν δίσκους όπως το "White Devil Armory" δεν έχω λόγο να μην παρακαλάω για κάτι τέτοιο. Αυτή η μπάντα έχει κάνει την ολική επαναφορά και επέστρεψε δυναμικά στο προσκήνιο κυκλοφορώντας τα τελευταία χρόνια γνήσιο, τσαμπουκαλεμένο και αλήτικο thrash. «The New Jersey way», που θα έλεγε και ο Blitz.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Verni και η παραγωγή, που και πάλι έγινε από το συγκρότημα, είναι «μπόμπα». Ήχος κρύσταλλο με πολύ όγκο στις κιθάρες, μπάσο ψηλά στη μίξη αλλά αρκετά πρίμο (DD είναι αυτός) και τα τύμπανα, αν και βασανίζονται από τον Lipnicki, είναι ευκρινέστατα με την κάσα να μην έχει μπασαριστει πολύ (για καλή μας τύχη).

Η μπάντα τα τελευταία χρόνια επανακαθόρισε τον ήχο της, ουσιαστικά εκμοντερνίζοντας κυρίως τους Overkill των '80s και των αρχών των '90s. Οι ταχύτητες είναι γρήγορες αλλά δεν λείπουν και τα αργά σπασίματα και τα half tempo κομμάτια που κάνουν πιο heavy την ατμόσφαιρα. Μετά την ψαρωτική και σχεδόν κινηματογραφική εισαγωγή "XDM", έρχεται το "Armorist", που αποτέλεσε και το πρώτο single και video, να τα ισοπεδώσει όλα. Άγριο ξύλο, κοφτά riff και ένας συγκλονιστικός Ellsworth να τραγουδάει σαν οργισμένος έφηβος στα 54 έτη του παρακαλώ. Τα "Down To The Bone", "Pig" και "Where There's Smoke" κινούνται σε αντίστοιχα επίπεδα, με riff που ανά στιγμές θυμίζουν ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, «άρρωστα» solo και υπερηχητικές ταχύτητες στα drums, με τον Lipnicki να αποδεικνύει με παίξιμό του πως είναι η ιδανική επιλογή για την θέση.

Εκεί όμως που θέλω να σταθώ λίγο περισσότερο είναι στις πιο «ήρεμες» (χαχα!) στιγμές του δίσκου. Για τους νεόκοπους οπαδούς ίσως αυτό να είναι ένα στοιχείο έκπληξης, αλλά όσοι παρακολουθούν χρόνια την μπάντα ξέρουν πως οι Overkill, εκτός από να γράφουν γρήγορα τραγούδια, μπορούν πολύ άνετα να βγάλουν απίστευτο groove στο παίξιμό τους. Όπως στο "Bitter Pill", για παράδειγμα, όπου η ωραία μελωδία στην κιθάρα στην αρχή οδηγεί σε ένα κοφτό και βαρύ riff δημιουργώντας ένα αρκετά heavy τραγούδι με αρκετές εναλλαγές θεμάτων. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα "Another Day To Die" και "It's All Yours", αλλά τις εντυπώσεις κλέβει το "In The Name" που κλείνει τον δίσκο και έχει τα πάντα, έναν Bobby που τα δίνει όλα, όμορφα κοψίματα, ιδανική κλιμάκωση και ανάπτυξη θεμάτων.

Οι Overkill είναι και πάλι εδώ, δυνατοί, ακμαίοι και ορεξάτοι και βάζουν τα γυαλιά σε πολλές νέες μπάντες με το πάθος που βγάζουν στην καινούργια τους δουλειά. Αυτό το πάθος και η αγάπη για την μουσική αποτελούν την κινητήριο δύναμη πίσω από αυτό το συγκρότημα, το οποίο ανεξάρτητα από το πόσο είχε φθαρεί στο πέρασμα του χρόνου από διάφορα προβλήματα (αποχωρήσεις μελών, προβλήματα υγείας, αλλαγές δισκογραφικών εταιρειών), δείχνει πως τίποτα δεν μπορεί να το καταβάλλει. Είχαν τις κακές τους στιγμές στο παρελθόν, αλλά τις έχουν αφήσει πίσω τους για τα καλά και το "White Devil Armory" κυκλοφορεί για να σφραγίσει την οριστική επανάκαμψή τους σε κορυφαίο επίπεδο.