Orange Goblin

Ο Solomon Eagle ήταν ένας περίεργος τύπος που έζησε στα μέσα του 17ου αιώνα στο κέντρο του Λονδίνου, την εποχή της πανούκλας (λίγο πριν τη φωτιά). Ωραίοι καιροί ήταν τότε, θυμάμαι, αλλά ας μην το προχωρήσω άλλο... Ας μιλήσουμε για τη μπαλάντα που αποφάσισαν να γράψουν κάτι μεταγενέστεροι, έστω, βρωμιάρηδες συντοπίτες του. Ο λόγος για τους Orange Goblin και για το "The Ballad Of Solomon Eagle" με το οποίο ξεκινάει ο έκτος τους δίσκος με τίτλο "Healing Through Fire".

Δέκα και κάτι χρόνια μετά το "Frequencies From Planet Ten", που άφησε πολύ κόσμο χαζεμένο (εκείνη την εποχή το sabbathικό rock n' roll δεν είχε γίνει ακόμα μόδα και το stoner αριθμούσε μετρημένες μπάντες), ο Ben Ward και τα πρωτοπαλίκαρα του δείχνουν να έχουν ακόμα αυτήν τη φλόγα που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Η μπαλάντα, χα, στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή, αυτή λοιπόν είναι ένα από τα κομμάτια rock n' roll δυναμίτες με ξέφρενο ρυθμό που χαίρεσαι να ακούς και να χτυπιέσαι. Κλασσικά πράγματα με ωραία σόλο και τα γνώριμα «ωμά» φωνητικά του κάφρου Ward να διασχίζουν το κομμάτι. Κάπως έτσι συνεχίζει και ο δίσκος, χωρίς βέβαια να λείπουν τα mid tempo groovy περάσματα που τόσο όμορφα (ω, τι γλυκοί που είναι) παρουσιάζουν οι Άγγλοι.

Ειδική αναφορά πρέπει να κάνω στο "Cities Of Frost" το οποίο πατάει πάνω στη doom κληρονομιά των Θεών Sleep για αρχή, στην πορεία πάει μια βόλτα από την εποχή του Ozzy και των Black Sabbath, για να ξαναγυρίσει σε μερικές τζούρες Capricorns (αισθητή η θητεία του drummer Chris Turner σε αυτούς) ή σε ένα κλασικό Heavy Goblin σημείο, αν προτιμάτε. Τώρα βέβαια τι να γράψω και για το α λα "Communication Breakdown" ζεπελενικό "The Ale House Braves" αν για το προηγούμενο ήθελα να κάνω ειδική μνεία... Πρέπει να γίνει σαφές το εξής: οι Orange Goblin είναι μια μπάντα που μια δεκαετία και βάλε τώρα αποτελεί εγγύηση. Δεν το κουράζουν το θέμα, δεν το παίζουν κουλτουριάρηδες, δεν παθαίνουν κρίσεις προσωπικότητας και δεν λοξοδρομούν από αυτό που ξέρουν καλύτερα να παίζουν και στην τελική όποιος τους έχει δει live γνωρίζει πως η ενέργεια που βγάζουν επί σκηνής είναι τρομακτική.

Επίσης πρέπει να αναφέρω, για όσους δεν είχαν μέχρι τώρα επαφή με τη μπάντα, πως οι Orange Goblin είναι πάνω απ' όλα οπαδοί του ήχου που υπηρετούν. Αυτό φαίνεται σε κάθε riff που τζαμάρουν, όπως για παράδειγμα στο "They Come Back (Harvest Of Skulls)", όπου μπορούσε άνετα να τραγουδάει ο Araya και ο Kerry King να γουστάρει με το σολίδι του Joe Hoare. Έκπληξη το κλασσικότροπο "Mortdlake (Dead Water)", με την κλασσική κιθάρα να έχει τον πρωτεύοντα ρόλο και να χαλαρώνει πολύ το κλίμα για τα δεδομένα του συγκροτήματος. Στο τέλος πάντως έχουμε το "Beginners Guide To Suicide", όπου τα blues, το stoner και τα heavy southern rock n' roll περάσματα έχουν την τιμητική τους. Άξιοι!

Στην πρώτη τους δουλειά εκτός του κύκλου του Lee Dorian και της Rise Above Records, οι Goblin μας παραδίδουν έναν δίσκο τον οποίο πραγματικά ευχαριστιέσαι. Δεν πρόκειται να ακούσεις κάτι ολοκαίνουργιο, αλλά αυτοί εδώ οι τύποι ανήκουν στην σχολή των Motorhead και των Ac/Dc. Βάλτε τέρμα την ένταση και απολαύστε το...