Oliva

Raise The Curtain

AFM (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/06/2013
Το καλύτερο άλμπουμ του Jon Oliva από εποχής Savatage
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Αυτή τη φορά ο δίσκος είναι προσωπικός, είναι διαφορετικός. Θα δεις». Με αυτό τον τρόπο μου κίνησε την περιέργεια για το νέο άλμπουμ του Jon Oliva, ένας υπεύθυνος από τη δισκογραφική του εταιρεία, προ καιρού. «Μα πόση διαφορά μπορεί έχει ένα προσωπικό άλμπουμ από τους Jon Oliva's Pain;» αποκρίθηκα. «Δεν έχεις άδικο σε αυτό που σκέφτεσαι, αλλά εδώ ο Oliva επιστρατεύει την αγάπη του για το progressive rock των 70s και θα σε εκπλήξει». Η περιέργεια έγινε ακόμα πιο έντονη, αλλά η καχυποψία δεν έφυγε. Δεν κρύβω πως οι Jon Oliva's Pain και η ιστορία με τις παλιές ιδέες του Criss με έχουν κάνει πολύ σκεπτικό ως προς την συνθετική έμπνευση που έχει απομείνει στο αγαπημένο Mountain King.

Με την πρώτη ακρόαση του εναρκτήριου, ομώνυμου τραγουδιού από το "Raise The Curtain" σκέφτηκα πως μπορεί και να έχει δίκιο, καθώς η διαφορά ήταν εμφανής. Πλέον, μετά από πολλές ακροάσεις όλου του άλμπουμ είμαι σίγουρος πως είχε δίκιο, καθώς διαφέρει τόσο ως προς την προσέγγιση, όσο και ως προς την ποιότητα. Χωρίς πολλά-πολλά το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Oliva αφήνει πίσω του, με άνεση, όλα τα άλμπουμ των Pain και αποτελεί πιθανότατα το καλύτερο δείγμα γραφής του μακριά από τους Savatage. Πομπώδες, δυναμικό, συναισθηματικά φορτισμένο, το "Raise The Curtain" είναι εν πολλοίς το άλμπουμ που ήθελα να ακούσω από τον Jon εδώ και χρόνια.

Μην αναθαρρήσετε ξαφνικά και περιμένετε μεγαλεία επιπέδου καλών Savatage -αυτά τα πράγματα δεν γίνονται τόσο εύκολα- όμως, μην σας ξεφύγει αυτό εδώ το άλμπουμ, διότι διαθέτει πολλά από αυτά που ενδεχομένως να έχετε αγαπήσει σε αυτούς. Σύμφωνα με τον Jon, εδώ βρίσκεται η τελευταία -και καλύτερη- φουρνιά ιδεών που άφησε παρακαταθήκη ο αδερφός του, ενώ η εκτεταμένη χρήση πλήκτρων παρέχει ποικιλομορφία και μια όντως 70s prog υφή. Ο Jon τα καταφέρνει περίφημα αναλαμβάνοντας σχεδόν τα πάντα πέραν των drums και μερικών πλήκτρων, αλλά είναι το πάθος στις ερμηνείες του που κάνει τη διαφορά.

Έτσι, λοιπόν, δεν μπορείς να μην ψελλίσεις Savatage κάθε φορά που ακούς το επιθετικό "Soul Chaser" και είναι δύσκολο να μην παρασυρθείς από τον ρυθμό της αυτοβιογραφικής εξιστόρησης του "Ten Years". Το "Father Time" αποτελεί μια βελτιωμένη και εκσυγχρονισμένη σύνθεση από την εποχή των Avatar, ενώ στο "I Know" έχουμε την πρώτη από τις αργές συνθέσεις που αποτελούν ιδανικό υπόβαθρο για να ξεδιπλωθεί το συναίσθημα της γρετζαρισμένης φωνής του Oliva. Ανάλογα συναισθηματικά φορτισμένα είναι τόσο το "Soldier", στο οποίο ξεχωρίζει η χρήση φλάουτου, όσο και το "Can't Get Away" που κλιμακώνεται σταδιακά, αλλάζοντας ύφος από τη μέση και μετά. Επίσης, πολύ δυναμικό το σκοτεινό "Big Brother", αρκετά «θεατρικό» το "Armageddon", καθώς το ωραιότατο riff του "Stalker" και το "The Witch" με τις πολλές αλλαγές προσθέτουν αξία στο συνολικό αποτέλεσμα. Το σχεδόν φολκλορικό κλείσιμο του ακουστικού bonus track "The Truth" απλά συμπληρώνει τη συνολική εικόνα ενός ιδιαίτερα ποιοτικού άλμπουμ.

Ο χαμός του κιθαρίστα των Jon Oliva's Pain και φίλου του Jon, Matt LaPorte, σίγουρα του στοίχησε συναισθηματικά, αλλά, παράλληλα, ίσως να αποδείχθηκε καίριο ταρακούνημα ώστε να προσδώσει το συναίσθημα που απουσίαζε εδώ και χρόνια στις συνθέσεις του, ενώ δεν μπορώ να ξέρω πόσο σημαντική ήταν μουσικά η συνεισφορά του φίλου του Dan Fasciano, ο οποίος ουσιαστικά υπήρξε ο παρακινητής της δημιουργίας αυτού του άλμπουμ. Το σημαντικό είναι, πάντως, πως το άλμπουμ έχει τη σφραγίδα του Jon από την αρχή μέχρι το τέλος, με όλα τα υπόλοιπα να είναι δευτερεύοντα και κάπως περιττά.

Ενδεχομένως, υπάρχουν στοιχεία που θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, αλλά δεν μπορώ παρά να ακούω το άλμπουμ ξανά και ξανά με συναισθηματική προσέγγιση, απολαμβάνοντας κάποια από τα χαρακτηριστικά που πάντα θα αγαπώ στις ερμηνείες του Oliva. Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρώ πως αν κάποιος αγαπάει τους Savatage θα βρει αρκετά πράγματα εδώ που θα τον παρασύρουν μαζί τους, ενώ αν, απλά, του αρέσουν οι Savatage και πάλι θα ικανοποιηθεί από το τελικό αποτέλεσμα. Τώρα, αν υπάρχει κάποιος που ποτέ δεν του άρεσε τίποτα από τους Savatage, καλό θα ήταν να το κοιτάξει...
  • SHARE
  • TWEET