Nomad Son

«Ο Μελιεχανός (!) μοναχός κείτονταν αποβραδίς στο λιτό, φτωχικό παρεκκλήσι, μόνος (ή σχεδόν μόνος) όπως και τα τελευταία «χ» χρόνια. Στο πλάι του, βρισκόταν η γνώριμη φιγούρα του ρακέντητου ρασοφόρου, γνωστού στα βάθη των αιώνων, που είχε έναν και μοναδικό σκοπό: να κάνει το καθήκον του, συνοδεύοντας την ψυχή του γέροντα στο τελευταίο λιβάδι των Ουρανών, τον ατελείωτο κήπο της Εδέμ, την ανεξάντλητη γη της Ελυμαΐδας, ενώ στο ορθογώνιο άνοιγμα του ναού, πιο πίσω, φαινόταν ξεκάθαρα η εικόνα του ελευθερωτή Αγίου Γεωργίου (που πολλοί πίστεψαν πως τα θαύματά Του ήταν αποτέλεσμα Μαγείας το 295 μ.Χ.) να λούζεται από ένα Λαμπερό Φως, το Πρώτο...».

Παραλήρημα, ονειρώδες ενύπνιο ή πλήρης παράδοση σε οπιούχες ουσίες; Τίποτα από τα τρία, κύριοι. Η παραπάνω σύντομη ιστορία συντάχτηκε ευλαβικά με αφορμή το εξώφυλλο του ντεμπούτο άλμπουμ των Μαλτέζων (!) doomsters Nomad Son, που μόνο αδιάφορο δε μπορεί να αφήσει τον ανυποψίαστο ακροατή. "First Light" και «ίδωμεν το φως το Αληθινό», η αλήθεια είναι. Οκτώ άκρως doom συνθέσεις που βαδίζουν πάνω στα αργόσυρτα χνάρια των Προπατόρων Trouble, Candlemass και Saint Vitus, κάνοντας δειλά τα πρώτα τους βήματα (την ώρα που το t-shirt του μπασίστα μας κλείνει πονηρά το μάτι στην ιστοσελίδα τους).

Δειλά μεν, παρανοϊκά πειραματιζόμενα δε, μιας και η θέση των keyboards βρίσκεται σε κομβικό σημείο, δίνοντας μια νέα, «εκκλησιαστική» αισθητική στο καταπλάκωμα των πένθιμων ψυχών μας από την αστείρευτη καταχνιά που βρωμά η μαλτέζικη ανάσα τους. Η φωνή του Jordan Cutajar (ή Κιουταχή, όπως προτιμώ να τον αποκαλώ εγώ) βρυχάται συγκλονιστικά, την ώρα που το μπάσο του ιθύνοντα Albert Bell σέρνεται κατά τας γραφάς, δίχως ίχνος βλαστήμιας ή παραφωνίας.

Προσκύνησα αμέτρητες φορές τα "Forever Twilight" και "At Τhe Thresholds Οf Conscious", ενώ μεγάλη αδυναμία παραμένει το αθεόφοβο "Empyrean Fade" για το εξαιρετικό κιθαριστικό riff του: μεγάλη τόλμη, μεγαλύτερη έμπνευση. Μέσα σε 45 και κάτι λεπτά περικλείεται όλη η δίψα του «πρωτάρη» με ολοφάνερες επιρροές, αλλά διόλου ίχνος «copy/ paste», γεγονός που τιμά τον «Νομάδα Υιό». Ειδικά, όταν ξεπερνά τις σταθερές των οκτάλεπτων και πλέον κομματιών και ολοκληρώνει Έργο, ακόμη και σε τριάμισι λεπτά. Μπόνους, για όποιον τη «βγάλει καθαρή» από το σταυρό του Μαρτυρίου, το ψυχεδελικό τέλος του "The Light At Τhe End" που σημαίνει και το τέλος του άλμπουμ.

Η Αλήθεια είναι Εδώ και βρίσκεται ψυχήται και σώματι στις πρώτες νότες του "First Light". Προσκυνήστε!