Noel Gallagher's High Flying Birds

Chasing Yesterday

Sour Mash (2015)
Από τον Γιάννη Λυμπέρη, 09/03/2015
Noel θες να ακούς και να πίνεις αλκοόλ, αυτός έβαλε και στιγμές με τσάι μέσα. Καλός, αλλά ζητάμε περισσότερα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Noel Gallagher κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Λέει ότι σκεφτεί. Ωραίος. Οι συμπατριώτες του και ένα σωρό καταξιωμένοι μουσικοί, τον θεωρούν έναν από τους τέσσερις - πέντε μεγαλύτερους συνθέτες τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.

Ο δεύτερος σόλο δίσκος του είναι καλύτερος του πρώτου. Και η αποδοχή του έγκειται στο αν θες να ακούσεις έναν 47-χρονο εκατομμυριούχο που ξέρει να γράφει καλά τραγούδια ή ελπίζεις να κάνει και αυτός μια «ηχητική επανάσταση».

Το "Chasing Yesterday" (με άθλιο εξώφυλλο) δεν θα αλλάξει την πορεία της μουσικής, ο Gallagher δεν θέλει (ή δεν μπορεί;) να βγει από την ασφάλειά του. Η μελωδία είναι «μέσα» του, η φωνή του αξιοπρεπής αλλά χωρίς να... τολμάει κάτι διαφορετικό. Να ξέρεις τις δυνατότητές σου δεν είναι κακό, αλλά αφαιρεί κάθε στοιχείο έκπληξης.

Ξεκινά με το "Riverman", ο Noel μας λέει πως είναι ένα από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ. Χαλαρό, περισσότερο συνοδευτικό για όση ώρα φτιάχνεις τσάι, αλλά ρε Noel καμιά μπύρα ή ένα περιποιημένο κοκτέιλ περιμένουμε από σένα!

Το "In The Heat Of The Moment" είναι σαφώς ραδιοφωνικό και πιασάρικο, χωρίς όμως πάθος και ένταση. Μπορεί να γράψει και καλύτερα. Το "The Girl With X-Ray Eyes" (θυμίζει σε μικρές «χαμηλότονες» στιγμές του το "Stairway To Heaven"), oι στίχοι είναι μάλλον ακατανόητοι και κλισεδιάρικοι και μαζί με το "While The Song Remains The Same", είναι λίγο παραπάνω γλυκερά απ’ όσο αντέχουμε. B-side και στη λήθη καλύτερα.

Αφού δεν απομακρύνεται γενικά από τον αναμενόμενο ήχο, ας γέμιζε τον δίσκο κιθαριστικά τραγούδια, σαν αυτά που όλοι λένε, «σιγά μωρέ», αλλά μόνο αυτός γράφει. Τα "Lock All The Doors" και "You Know We Can't Go Back", γεμάτα ενέργεια που θα μπορούσε να πει (καλύτερα) και ο Liam σε ένα προσεχές reunion... Βέβαια ο τίτλος «ξέρεις, πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω» μάλλον θέλει να μας πει κάτι.

Το «κέντρο» του δίσκου ανεβάζει κατακόρυφα την ποιότητα. Στο "The Dying Of The Light" είναι πιο ενδοσκοπικός από ποτέ («Gonna try my best to get there, But I can't afford the bus fare») με μια υπέροχη μελωδία από την αρχή έως το τέλος.

Και φτάνουμε στο highlight του δίσκου και ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ο Noel στα 20 και βάλε χρόνια καριέρας του. Το "The Right Stuff" με τα φωνητικά της Joy Rose να συνοδεύονται χαμηλότονα από τον Noel, είναι μίλια μακριά απ’ ό,τι έχει κάνει. Ο ίδιος το αποκάλεσε «space jazz», πνευστά και όργανο στο βάθος, ένα κιθαριστικό σόλο στο τέλος. Δύο, τρία ακόμα τέτοια να είχε, όλα θα ήταν αλλιώς.

Το "Mexican" έχει ένα «παλιο-ροκ» ριφάκι, κι αν ήταν πιο δυνατό και «βρώμικο» θα άρεσε περισσότερο μέσα στην, έτσι κι αλλιώς, ευκολία του.

Ο δίσκος κλείνει με το δεύτερο single, το "Ballad Of Mighty I", με τον Johnny Marr να γραντζουνάει την κιθάρα του και τον Noel να τραγουδά με αυτό το δράμα στη φωνή που ορκίζεσαι πως κάτι κακό πάει να συμβεί. Ή αλλιώς η απόδειξη πως ο Gallagher μπορεί να γράφει όποτε θέλει εμπορικά τραγούδια με ψυχή και υπογραφή. Αρκεί καμιά φορά να αφήνει τον εαυτό του πολύ πιο ελεύθερο...

Σε δίσκο του Gallagher με δέκα τραγούδια, εκ των οποίων τουλάχιστον τέσσερα δεν θα ακούμε του χρόνου, μία μικρή απογοήτευση την έχεις. Τον συγχωρούμε, και πάμε (μαζί του) παρακάτω.
  • SHARE
  • TWEET