No-Man

Μπορεί οι Porcupine Tree ν' αντικατοπτρίζουν τον κύριο τρόπο διαφυγής για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του Steven Wilson, αλλά στην ουσία αποτελούν τη μία όψη του νομίσματος. Ο Steven ανά καιρούς παίζει μπάλα και σ' άλλα στρατόπεδα, ειδικά σε φάσεις που επιθυμεί να κυκλοφορήσει κάτι αρκετά έξω από τα νερά της βασικής του έγνοιας. Κατά συνέπεια, η πολυτάραχη πορεία του στα '90s δημιούργησε νέα σχήματα που όμως δε τυγχάνουν ίδιας προσοχής με την εξ' ανέκαθεν «ερωμένη» στη σχέση του με τους Porcupine. Τους No-Man.

Κατ' αρχήν, για όσους δε γνωρίζουν, οι No-Man σχηματίστηκαν το 1987 από τους Steven Wilson και Tim Bowness, ίδια πάνω - κάτω εποχή με τους Porcupine Tree. Η εικόνα που ανέκαθεν έδιναν ως σχήμα ήταν αυτή του «μακροχρόνιου project», καθώς η διμελής τους σύνθεση εκ των πραγμάτων δυσχέραινε το ενδεχόμενο live εμφανίσεων. Βέβαια, σε βάθος χρόνου ουδέποτε πτοήθηκαν. Πλέον αριθμούν 6 studio albums και λοιπές πολλαπλές δουλειές που κυκλοφόρησαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Αρκετά όμως με την ιστορία. Πάμε λίγο στην ουσία του θέματος, δηλαδή τη φετινή εξαιρετική τους δουλειά με τίτλο "Schoolyard Ghosts". Στα φωνητικά συναντάμε τον Tim Bowness, ο οποίος μπορεί στιλιστικά να μην απέχει πολύ από το καθιερωμένο ύφος των Porcupine, αλλά η χροιά της φωνής του κάνει μία σημαντική διαφορά, καθώς σου δίνει μία αίσθηση γλυκιάς μελαγχολίας. Αυτό είναι και το βασικό feeling που χαρακτηρίζει τη νέα τους δουλειά, ένα συναίσθημα που ακροβατεί ανάμεσα στην προαναφερθείσα γλυκόπικρη γεύση και τη μέση περίοδο των Porcupine. Είναι γεγονός ότι ο Steven είχε από καιρό παρατήσει τα πολλά πάρε - δώσε με ακουστικές φόρμες, κάτι που -έστω για λίγο- δείχνει να έχει αλλάξει. Οι βάσεις κατά κύριο λόγο στηρίζονται σε πιάνο, πνευστά κι ακουστικά έγχορδα, δίχως όμως να λείπουν τα όποια effects που είτε εντείνουν την ατμόσφαιρα, είτε προσδίδουν περισσότερη μελαγχολία.

Μπορώ να πω ότι έδωσα αρκετό χρόνο στο δίσκο ώστε να δηλώνω βέβαιος για τις ακόλουθες φράσεις: Steven, παράτα τα. Δε σου βγαίνει πλέον να γράφεις σε μεταλλικές φόρμες. Το "Schoolyard Ghosts" αποδείχθηκε καλύτερο του "Fear" - όπως και το "Nil Recurring". Προσωπικά μιλώντας, δεν περίμενα ένα τόσο πανέμορφα αριστουργηματικό album. Εκεί που θεωρούσα τους No-Man ως ένα αρκετά cool συγκρότημα, έφτασα στο σημείο να τους βλέπω σα μία full-time ανταγωνίσιμη μπάντα. Και στο κάτω - κάτω, πιστεύετε πως τυχαία δίνουν φέτος τα πρώτα τους live μετά από 15 χρόνια αποχής; Δε νομίζω...