Nightmare

Insurrection

AFM (2009)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 18/12/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Απρίλιος 1988, group: Iron Maiden, album: "Seventh Son Of The Seventh Son", ομώνυμο κομμάτι. Σεπτέμβριος 2009, group Nightmare, album "Insurrection", κομμάτι "Three Miles Island". Άγγλοι οι μεν, Γάλλοι οι δε. Θα μου πείτε: «Μα καλά τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα δυο groups και κομμάτια;». Και όμως έχουν και εξηγούμαι αμέσως. Οι Γάλλοι κυκλοφορήσαν φέτος την έβδομη δουλειά τους "Insurrection". Όπως σωστά προσέξατε και τα δυο group τα συνδέει το ίδιο νούμερο, το επτά. Έχουν όμως και ένα άλλο κοινό: Το κομμάτι των Nightmare διάρκειας 8 λεπτών και 44 δευτερολέπτων έχει και αυτό περίπου στην μέση ένα αργό σημείο το οποίο σχεδόν θυμίζει αυτό των Maiden. Τυχαίο; Κόλπο marketing; Ποιος ξέρει;

Σίγουρα όμως είναι κάτι που σε κάθε σκεπτόμενο ακροατή μένει στην μνήμη του. Ίσως τους βγήκε τυχαία αλλά μόνο και μόνο από αυτό το «τρικ» (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) το συγκρότημα το συγκρατείς. Από την άλλη βέβαια οι Nightmare έχουν ήδη αποδείξει την αξία τους όλα αυτά τα χρόνια. Το "Insurrection" τούς βρίσκει να γιορτάζουν τα τριακοστά γενέθλια τους με τον καλύτερο τρόπο. Όσοι τους έχουν παρακολουθήσει από την αρχή έχουν διακρίνει ότι ηχητικά απέχουν πολύ τα album που είχαν κυκλοφορήσει στα 80's από αυτά της επανασύνδεσης τους το 1999. Από τότε έχουν υιοθετήσει μια πιο σκληρή ηχητικά πλευρά μουσικής έκφρασης, βασιζόμενη σε πιο κεντροευρωπαϊκά συγκροτήματα τύπου Grave Digger. Έτσι η νέα τους δουλειά «βαδίζει» σε αυτά τα μονοπάτια με μια μεγάλη διαφορά. Συγκρίνοντας τις τελευταίες κυκλοφορίες τους μεταξύ τους, η νέα είναι μια σκάλα παραπάνω. Ενώ στις προηγούμενες το τελικό αποτέλεσμα που σου έμενε ήταν ότι κυκλοφορήσαν άλλο ένα καλό album που είχε 3-5 καλά κομμάτια που «έμεναν στο μυαλό», στην καινούργια δεν υπάρχει ένα τραγούδι που να μπορείς να το χαρακτηρίσεις μέτριο. Ίσως η μεγάλη πείρα, που έχουν πια αποκτήσει με την πάροδο των ετών, τους έχει βοηθήσει να δημιουργήσουν ένα δίσκο που είναι άξιος αντιπρόσωπος του σύγχρονου παραδοσιακού heavy metal.

Οι Nightmare συμβαδίζοντας με την εποχή τους έχουν φτιάξει συνθέσεις που συνδυάζουν την δύναμη, τον τσαμπουκά αλλά και την «οργή» που καλό είναι να υπάρχει στο ιδίωμα. Όλες οι μουσικές προτάσεις που μας δίνουν χαίρουν μελωδίας που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο, αφού σε «κολλάει» άνετα στον τοίχο. Σε αρκετές στιγμές του δίσκου οι συνθέσεις εξωκείλουν από το αμιγώς παραδοσιακό στοιχείο (θυμηθείτε τα δυο albums που κυκλοφορήσαν οι Judas Priest με τον Owens στα φωνητικά για να καταλάβετε περίπου την ηχητική χροιά των συνθέσεων) κάτι που όμως θεωρώ ότι δεν ενοχλεί τον ακροατή αφού φαίνεται ότι το κάνουν καλά. Στην νέα τους προσπάθεια ο οπαδός θα βρει επίσης και πολλά στοιχεία από το σύγχρονο Αμερικανικό power metal κάτι που αποδεικνύει ότι προσπαθούν να κοιτάξουν το παρόν και δεν θέλουν να φτιάξουν ένα album για νοσταλγούς των δυο πρώτων δουλειών τους (μια περίοδος που δυστυχώς έχει περάσει ανεπιστρεπτί για αυτούς) αλλά μια δουλειά που να αντέξει στο χρόνο. Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε και την πολύ καλή παραγωγή που έχει γίνει στο album δίνοντας  στα κομμάτια έναν όγκο μοναδικό.

54 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα κρατάει η μουσική απόλαυση που θα νοιώσει ο οπαδός ακούγοντας το album, που αποτελεί μια όαση σε ό,τι κυκλοφορεί σήμερα. Μακάρι οι Nightmare να υπερβάλλουν εαυτούς και να μας χαρίσουν στο μέλλον άλλο ένα τέτοιο μουσικό διαμάντι. Ως τότε ας γίνει από όποιον το επιθυμεί ένας ξεσηκωμός όπως υποδηλώνει ο τίτλος του δίσκου τους σε ό,τι μας ενοχλεί μουσικά στο metal και μακάρι να μην υπάρξει ποτέ ο «Αιώνιος Χειμώνας», τίτλο που επέλεξαν ως εναρκτήριο κομμάτι του "Insurrection". Για να δούμε...
  • SHARE
  • TWEET