Nick Waterhouse

Ο νεαρός Καλιφορνέζος συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Ακολουθεί πιστά τις '50s-'60s rhythm & blues, jazz επιρροές του χωρίς να αποκλίνει στο παραμικρό. Στον τρίτο του δίσκο δεν κάνει κάτι διαφορετικό από το να εξυμνεί μέσα από τα τραγούδια του τους ήρωές του, Ray Charles, John Lee Hooker και άλλους συμπατριώτες του. Σίγουρα είναι ένας δίσκος ο οποίος στα live μπορεί να προσφέρει άφθονο χορό και διασκέδαση. Παρ' όλα αυτά ο μουσικός δεν δοκιμάζει να εξελίξει τα ακούσματά του ώστε να προσαρμοστεί στο 2016, αλλά αποσκοπεί καθαρά στους λάτρεις του ρετρό.

Ο Waterhouse για τις ηχογραφήσεις κάλεσε σπουδαίους μουσικούς. Στα credits συναντάμε 19 ονόματα μεταξύ των οποίων τον jazz οργανίστα Will Blades και τον σαξοφωνίστα Ralph Carney των οποίων τα solo έχουν τον κύριο λόγο στα τραγούδια. Επίσης, χαρακτηριστικά είναι τα gospel γυναικεία φωνητικά, όπου ξεχωρίζουν ιδιάζουσες παρουσίες, με πλούσια βιογραφικά (Roberta Freeman, Carol Hatchett, Brit Manor). Με ένα συνονθύλευμα όλων των παραπάνω συνθέτει το πρώτο κομμάτι του δίσκου "It’s Time", ένα από τα πιο πιασάρικα τραγούδια, αρκετά χορευτικό, το οποίο απογειώνεται στο ρεφρέν μέσω της έντασης της πολυφωνίας. Από τα επόμενα τέσσερα κομμάτια δεν ξεχωρίζει κάποιο μέχρι το "Katchi" ένα ντουέτο με τον soul τραγουδιστή Leon Bridges, του οποίου το ντεμπούτο "Coming Home" (2015) έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στην Αμερική.

Μέσα στα επόμενα θα ακούσουμε μια συμπαθητική groove διασκευή στο "Babe, I'm In The Mood For You", του Bob Dylan, το "Tracy" στου οποίου την εισαγωγή είσαι σίγουρος ότι θα ακούσεις το "Hit The Road Jack", για να περάσουμε στα δύο τελευταία στα οποία ο Waterhouse εμφανίζει τον άσσο που έκρυβε στο μανίκι του. "Lucky Once", ένα εξάλεπτο πιάνο solo που σε βάζει μέσα σε ένα μπαρουτοκαπνισμένο jazz bar της Νέας Ορλεάνης με τον Tom Waits να σε σερβίρει το αγαπημένο σου ποτό και "L.A. Turnaround" για το τέλος, ένα άκρως ευχάριστο κομμάτι που αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία.

Ο Waterhouse μένει σταθερός στις αξίες του. Είναι ένας δίσκος που αποπνέει μια αίσθηση ανεμελιάς και ευτυχίας, εύκολος για το αφτί του ακροατή. Το θέμα είναι ότι ο τριαντάχρονος καλλιτέχνης αναπαράγει αυτές τις αρετές εξ ολοκλήρου μέσω παλαιών μουσικών τεχνικών, αδιαφορώντας για τις σημερινές εξελίξεις που θα του χαρίσουν μια μουσική σύγχρονη, η οποία θα εκφράζει την εποχή της.