Nicholas Krgovich

Έχει συμπληρώσει πολλά χιλιόμετρα όλα αυτά τα χρόνια ο, 35άρης πια, Krgovich και μυαλό δε λέει να βάλει. Εκτός από τη συμβολή του σε διάφορα συγκροτήματα, οι δουλείες του που έχουν ξεχωρίσει είναι οι solo προσπάθειες. Στο βιογραφικό του περιλαμβάνονται άπειρα άλμπουμ πολλών διαφορετικών εμπνεύσεων και τάσεων, μιας και φαίνεται να μη βρίσκει ησυχία πουθενά και να συνεχίζει να ψάχνει αυτό που θα του κάνει το καθοριστικό κλικ. Κακό είναι αυτό, θα μου πεις; Καθόλου βρε, χαρά μας να ακούμε ό,τι κατεβάζει η κούτρα του καθενός, με μόνη προϋπόθεση να δείχνει ένα κομματάκι του καλλιτέχνη στο κοινό του- να είναι αυθεντικό.

Η μουσική του Καναδού μουσικού, ο οποίος μας απασχολεί σήμερα, ανέκαθεν έμοιαζε με soundtrack για παραμύθι. Ζεστή, αιθέρια και πολυσυλλεκτική, ποτέ δε ξέφυγε από τις chamber pop βάσεις της, ενώ συνέχεια έριχνε γέφυρες σε νέους ηχητικούς τόπους. Το 2016 είχε φτιάξει μία συλλογή από κομμάτια που ξεχείλιζαν από το πνεύμα του Los Angeles και της Δυτικής Ακτής: τη φιλόδοξη μοντερνιά και την ηλιόλουστη ραθυμία. Στο "In An Open Field" όντως μεταφέρεται πιο δυτικά, κάνει μία στάση στις κεντρικές πολιτείες, φοράει μπότες με σπιρούνια και κυκλοφορεί με στάχια στο στόμα, προσπαθώντας να ενωθεί με τη φύση και την απλότητα αυτής.

Οι τίμιες προσπάθειες να βρει κοινό τόπο ανάμεσα σε country, indie rock και lounge φαίνεται να πετυχαίνουν το στόχο τους, γεμίζοντας ανά διαστήματα τον ήχο με χάλκινα όργανα, παιχνιδιάρικες μπασογραμμές και λαϊκά σφυρίγματα. Με λίγη βοήθεια από τους φίλους του που πιάνουν θέση πίσω από το μικρόφωνο, τα όργανα και τα τεχνικά κομμάτια, δομεί ένα γοητευτικό, ομιχλώδες low-key περιβάλλον, όμορφο μεν, επαναλαμβανόμενο δε.

Η ισορροπημένη μουσική είναι πάντα σεβαστή, εξαιτίας της ασφάλειας ή της οικειότητας την οποία αποπνέει. Πόση ασφάλεια όμως να αντέξεις, πριν η όλη ακρόαση γίνει κάτι σα τη «Μέρα της μαρμότας»; Μελετημένη μέχρι την τελευταία νότα, η γαλήνη του "In An Open Field" δε θα σου προσφέρει πολλές στιγμές έκπληξης, παρ' όλες τις καλές προθέσεις. Όση λεπτοδουλειά κι αν έγινε σε κάποια σημεία, όσον αφορά τους στίχους, δε θα σε τραβήξει να το ακούσεις ξανά και ξανά, απλά γιατί έχεις βιώσει εξ’ αρχής ό,τι είχε να σου προσφέρει. Ο σκωπτικός του τόνος δίνει ιδιαίτερη δύναμη στις διηγήσεις και παράλληλα το κοφτό χιούμορ δε μας αφήνει να πέσουμε στα πατώματα, όπως προδιαθέτουν οι υποτονικές μελωδίες και η σημαντικότητα των όσων τραγουδά.

Κάπως έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα του "In An Open Field", γιατί όχι, κι ολόκληρου του έτους: δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος, μόνο διαφορετικές τακτικές. Ο Nick Krgovich εδώ ακολούθησε πιστά το καλοδουλεμένο του πλάνο χωρίς να καταφέρει να ξεχωρίσει. Ικανοποιητικό για όσους επιλέγουν όμορφα και λεπτεπίλεπτα indie pop ακούσματα, ταιριαστό για μουσική υπόκρουση σε καφέ, ιδανικό για χαλαρά μπαρ όπου πηγαίνεις στο πρώτο ραντεβού ή για να χωρίσεις, δηλαδή για να μιλήσεις και να κατεβάσεις δυο-τρία ποτά παραπάνω από αμηχανία- χωρίς να δίνεις δεκάρα για τη μουσική που παίζει από πίσω.