Ne Obliviscaris

Portal Of I

Code666 (2012)
Από τον Αντώνη Κονδύλη, 19/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που προηγούνται της παρουσίασης ενός καινούριου άλμπουμ είναι η στιγμή κατά την οποία βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα και θέλεις αλλά διστάζεις να πάρεις το ρίσκο στο να τη χαρακτηρίσεις ως ένα από τα μελλοντικά σπουδαία ονόματα του χώρου που κινούνται, παρά το γεγονός ότι αυτό που έχεις ακούσει σε πείθει για κάτι τέτοιο. Οι Ne Obliviscaris προέρχονται από την Αυστραλία και με το ντεμπούτο τους δείχνουν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το άλμπουμ, αυτό είναι οι αλλεπάλληλες εκπλήξεις που επιφυλάσσει.

Είναι τόσα πολλά αυτά που αποκαλύπτει η ακρόαση του "Portal Of I", ώστε δεν ξέρω από πού να πιαστώ. Κατ' αρχάς κινούνται στον χώρο του progressive black metal, αλλά αυτό κρύβει πολλά πράγματα τα οποία τα ανακαλύπτεις με επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Η βάση της μουσικής τους είναι σίγουρα το black metal, αλλά έχουν απομακρυνθεί αρκετά από σκοτεινές, ψυχρές κλπ καταστάσεις και οτιδήποτε σχετίζεται με την αισθητική που είθισται να κυριαρχεί στον συγκεκριμένο ήχο. Από την άλλη δίνουν έμφαση και το κάνουν πολύ καλά στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Εκεί ακριβώς κολλάει το progressive μέρος της υπόθεσης.

Το άλμπουμ περιέχει επτά συνθέσεις, οι έξι εκ των οποίων έχουν διάρκεια που αγγίζει ή και ξεπερνάει τα δέκα λεπτά. Σε τόσο μακροσκελείς συνθέσεις ο ακροατής έχει τη δυνατότητα να περιπλανηθεί σε ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις και να ζήσει μια μαγευτική μουσική περιπέτεια. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του άλμπουμ είναι ότι σε κάθε αλλαγή σε περιμένει κάποια καινούρια ιδέα, κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό.

Θυελλώδη περάσματα δίνουν τη θέση τους σε μεγαλειώδη σόλο, ακουστικές παρεμβολές, μαγευτικές μελωδίες και σε riff που σου παίρνουν το μυαλό. Μέσα σε όλο αυτό το όργιο, αραιά και πού παρεμβάλλονται κάποιες jazz στιγμές, οι οποίες ενσωματώνονται αρμονικά, όμως χάνονται μέσα στο σύνολο. Τα φωνητικά εναλλάσσονται από καθαρά σε ακραία και υφίστανται σε μια ισόποση αναλογία. Τα ακραία λειτουργούν σε πιο θυελλώδεις στιγμές και καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος από τον χώρο του ακραίου metal, ενώ τα καθαρά σε πιο ατμοσφαιρικές, χτίζοντας υπέροχες φωνητικές γραμμές, ενώ δεν λείπουν τα σημεία που συνυπάρχουν.

Στη μουσική τους χρησιμοποιούν βιολί, το οποίο όχι μόνο δίνει μια άλλη αίσθηση και ατμόσφαιρα, αλλά εκτοξεύει την ποιότητα του άλμπουμ. Τονίζεται ότι το βιολί δεν υπάρχει απλά για να καλύψει κάποια κενά, αλλά είναι σχεδόν πλήρες όργανο καθ' όλη τη διάρκεια των κομματιών και σε πολλά σημεία συμμετέχει με τρόπο μαγευτικό, συμβάλλοντας στην καλλιτεχνική απογείωση των συνθέσεων.

Αυτά και πολλά άλλα δημιουργούν ένα άλμπουμ άκρως ενδιαφέρον και απολαυστικό που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις στα 70 λεπτά που διαρκεί. Εκτελεστικά είναι αψεγάδιαστο και οι συνθέσεις είναι δουλεμένες μέχρι εκεί που δεν πάει. Ένα αρνητικό θα έλεγα ότι εντοπίζεται στην παραγωγή, όχι τόσο στην υπερβολική γυαλάδα της, αλλά στην έλλειψη κάποιου όγκου ή/και βάθους που πιθανότατα θα δημιουργούσε ένα πιο επιβλητικό αποτέλεσμα.

Οι Αυστραλοί, πέρα από τις δυνατότητες και το ταλέντο που επιδεικνύουν, δείχνουν να έχουν μια έντονη προσωπικότητα και μας προσφέρουν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Το πιθανότερο είναι ότι το επόμενο συμβόλαιό τους θα είναι σε μεγάλη εταιρεία. Δεν θέλω να κάνω άλλες προβλέψεις σχετικά με την πορεία τους, αλλά ούτε για το ύφος που θα ακολουθήσουν σε επόμενα βήματα της καριέρας τους. Θα είναι πάντως μεγάλη έκπληξη εάν δεν καταφέρουν να ξεχωρίσουν. Ένα από τα εντυπωσιακότερα ντεμπούτα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.

  • SHARE
  • TWEET