NOFX

Οι NOFX μαζί με τους Offspring και τους Green Day θεωρούνταν στα μέσα των '90s οι μπάντες που εδραίωσαν το λεγόμενο skate punk. Έκτοτε οι Offspring βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και οι Green Day «κάηκαν» από την υπερπροβολή που τους επιφύλασσε η κυκλοφορία του "American Idiot". Στο μεταξύ οι NOFX - που ουδέποτε υπέγραψαν σε μεγάλη δισκογραφική, όπως οι συνοδoιπόροι τους - συνέχισαν ταπεινοί, στο ίδιο στυλ πάνω κάτω, φτάνοντας αισίως τους δώδεκα δίσκους.

Το διάλειμμα ανάμεσα στο φετινό "First Ditch Attempt" και το "Self Entitled" του 2012 ήταν το μεγαλύτερο που έχουν κάνει ποτέ οι NOFX μεταξύ δυο δίσκων. Η αλήθεια είναι ότι το μοτίβο των τριών ετών δισκογραφικής παύσης που ακολουθούσαν τελευταία δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα. Ή για να το θέσω καλύτερα, ό,τι κυκλοφόρησαν από το "So Long And Thanks For All The Shoes" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν κατάφερε να με κερδίσει. Σίγουρα δεν έπιαναν το επίπεδο των κορυφαίων εμπορικά και συνθετικά - μαζί με το "Punk In Drublic" - δίσκων των Αμερικάνων.

Κάτι που μπορεί μεν ούτε το "First Ditch Attempt" να κάνει στο τέλος της μέρας. Ωστόσο, το ζητούμενο για μένα ήταν αν το περιεχόμενό του είναι ικανό να με ξανακάνει να γυρίσω σε ορισμένα κομμάτια με το πέρας της πρώτης ακρόασης. Και αυτό το καταφέρνει με ευκολία στην πλειοψηφία των συνθέσεών του. Όπως για παράδειγμα στο εναρκτήριο "Six Years On Dope" ή στο λίγο πιο mainstream, "Happy Father’s Day", το οποίο φέρνει αρκετά σε Offspring περιόδου "Ignition". Οι στίχοι του τελευταίου δείχνουν την ταραγμένη προσωπική σχέση του Fat Mike με τον πατέρα του. Από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, επίσης, το "Oxy Moronic", το οποίο κατακεραυνώνει την όλη κατάσταση στις ΗΠΑ με την υπερκατανάλωση φαρμάκων. Υψηλού επιπέδου καλιφορνέζικου punk rock θα συναντήσουμε και στο "I Don’t Like Me Anymore", ενώ από τα προσωπικά αγαπημένα μου είναι και το "Bye Bye Biopsy Girl" με τη bossa nova εισαγωγή του. Στο "Ditch Attempt" πάμε σε πιο old school punk καταστάσεις, ό,τι πρέπει για live και moshpit. Ο δίσκος δεν πάσχει και από πιο φορτισμένες συνθέσεις, όπως τo - αφιερωμένο στον Tony Sly των No Use For A Name - "I’m So Sorry Tony" καθώς και τo κλείσιμο με το "Generation Z" το μόνο που ξεπερνάει τα δύο λεπτά του μέσου όρου των υπόλοιπων συνθέσεων, ξεπερνώντας την - εξωφρενική για NOFX - διάρκεια των πέντε λεπτών με το δεύτερο μισό του κομματιού να είναι από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του δίσκου.

Αν κάποιος έχει ασχοληθεί έστω ελάχιστα με τους NOFX θα έχει σίγουρα παρατηρήσει ότι ένα από τα βασικότερα συστατικά των δίσκων τους είναι οι στίχοι. Ο τρόπος που καταφέρνουν να θίξουν αρκετά θέματα είτε γενικού είτε ειδικού ενδιαφέροντος, είναι μοναδικός. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι έντονα σαρκαστικός, ενώ το μαύρο χιούμορ της μπάντας φαντάζει πηγαίο. Αρκετά ευφάνταστοι στίχοι για ακόμα μια φορά από τους Αμερικανούς, προσθέτουν επίσης πόντους στις πολύ καλές συνθέσεις του "First Ditch Effort", έναν αρκετά διασκεδαστικό δίσκο που θα σε κάνει να ξαναασχοληθείς με τους NOFX, αν για κάποιο λόγο τους είχες παρατήσει μέχρι στιγμής.