Adler's Appetite. Ένας Gunner στη χώρα μας
08/07/2004 @ 07:20
Η αλήθεια είναι ότι το λεγόμενο “timing” δεν ήταν και το πιο κατάλληλο για τη -μία και μοναδική- συναυλία των Adler’s Appetite στη χώρα μας. Από τη μία το Athens Open Air (που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε τη δεύτερη μέρα), από την άλλη οι Iggy Pop & The Stooges, Madrugada και Stellastarr* ήταν ίσως μερικοί (και οι μόνοι δικαιολογημένοι) από τους λόγους που ο πρώην drummer των Guns N’ Roses δεν κατάφερε να μαζέψει παραπάνω από 100 άτομα. Κι όμως έτσι έγινε... Ο άνθρωπος που πριν 16-17 χρόνια έβλεπε χιλιάδες κόσμου να παραληρούν στους ρυθμούς του δεν αντίκρισε παρά μόνο ορισμένους «κολλημένους» fans των Gn’R, στους οποίους εάν προστεθούν τα μέλη του ελληνικού fan club των Guns N’ Roses αλλά και λίγοι άνθρωποι των media συντίθεται το -τυχερό- κοινό που βρέθηκε το βράδυ της 6ης Ιουλίου στον ανοιχτό χώρο του Μύλου της Θεσσαλονίκης.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Wanted, τόσο με κομμάτια από την πρώτη τους δουλειά που σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν σύντομα, όσο και με διασκευές. Πολύ καλή σκηνική παρουσία, όπως και ήχος. Το μπάσο μάλιστα «έπαιζε» αρκετά έως πολύ δυνατά (πράγμα που σπάνια συναντούμε), κατέχοντας σημαντικό ρόλο στο όλο αποτέλεσμα. Από εκτελεστικής απόψεως το group ήταν αρτιότατο, με μια μικρή ένσταση στα φωνητικά, τα οποία ναι μεν έδεναν ακριβώς με το στυλ και τον ήχο του συγκροτήματος, αλλά κατά διαστήματα «ξέφευγαν». Όρεξη βέβαια να υπάρχει και όλα διορθώνονται. Ούτως ή άλλως τα παιδιά φαίνεται να έχουν όρεξη γι’ αυτό που κάνουν. Να τονιστεί, τέλος, ότι και τα κομμάτια τους παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν φιλοδοξίες για την πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα.
Όποια όμως κι αν ήταν η απόδοση των Wanted, το «πλήθος» (το ποιο;) είχε συγκεντρωθεί στο Μύλο κυρίως για τους Adler’s Appetite. Ποιος θα φανταζόταν ότι ο πρώην drummer των Guns N’ Roses δε θα κατάφερνε να προσελκύσει παρά μόνο ορισμένες δεκάδες ατόμων. Ο άνθρωπος που συμμετείχε σε ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα ντεμπούτο album όλων των εποχών, το “Appetite For Destruction”, αγνοήθηκε κατά κόρον. Ότι και να λέμε όμως τώρα είναι αργά. Η εντύπωση του (και όχι μόνο αυτού) έχει ήδη σχηματιστεί. Και τι έγινε; Ο Adler είναι κύριος. Όχι μόνο δεν πτοήθηκε από το ελάχιστο μεν αλλά παθιασμένο κοινό, αλλά και έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, τόσο ως μουσικός, όσο και ως προσωπικότητα.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, τα οποία ήταν σε μένα τουλάχιστον άγνωστα, αλλά κέρδισαν αμέσως την εκτίμηση του κόσμου (ο οποίος είχε συγκεντρωθεί όλος στις πρώτες σειρές). Χωρίς τάσεις αντιγραφής και υπερβολής, απέδωσαν με έναν άκρως πιστό τρόπο τα κομμάτια του “Appetite For Destruction”, κάνοντας τους νεαρούς παρευρισκομένους να τα δίνουν όλα. Το μουσικό στοιχείο ήταν αυτό που παραπάνω επικράτησε, μιας και κακά τα ψέματα, οι συγκρίσεις του Jizzy Pearl με τον Axl Rose ήταν αναπόφευκτες. Η απόδοση του Pearl κινήθηκε σε αρκετά υψηλά επίπεδα, αλλά το ευχάριστο της βραδιάς ήταν η όρεξη του και η ενέργεια που μετέδιδε, παρά το λιγοστό κόσμο που έδωσε το παρόν. Τα κιθαριστικά μέρη ήταν αυτά που κατά τη γνώμη μου έκαναν τη διαφορά και ξεσήκωσαν τον κόσμο (μιας οι περισσότεροι είχαν βρεθεί στο χώρο όντας προκατηλημένοι για το τι θα ακούσουν) αφού έφεραν στη μνήμη μας τις παλιές και ένδοξες συναυλίες των Gunners. Για το μπάσο δε γίνεται λόγος, αφού ναι μεν εκτέλεσε σωστά το «καθήκον» του, δεν έδωσε όμως και αφορμή για θετικά ή αρνητικά σχόλια.
Στα συν της βραδιάς η σχεδόν ολόκληρη εκτέλεση του “Appetite For Destruction” (άφησαν έξω τρία μόνο κομμάτια), καθώς και η επιλογή των “Knockin’ On Heaven’s Door” και “Civil War” από το “Use You Illusion 2”, γεγονός σχετικά περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κομμάτια αυτά βρίσκονται σε album που ηχογραφήθηκε μετά την αποχώρηση του Adler από τους Guns N’ Roses. Από το “Lies” το group έπαιξε τα “Move To The City” και “Mama Kin”. Λεπτομερής σχολιασμός των κομματιών είναι, πιστεύω, ανούσιος, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση οπαδός των Gn’R να έμενε παραπονεμένος μετά από ένα τέτοιο show. Ακόμα και με το 1/5 της σύνθεσης τους να αποτελείται από πρώην gunner, οι Adler’s Appetite αναβίωσαν τις στιγμές που ορισμένοι -τυχεροί- έζησαν τον Μάιο του 1993 στη Αθήνα.
Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι δεν ακουστήκαν κομμάτια των ίδιων των Adler’s Appetite, ενώ οι διασκευές (εκτός Gn’R) που μας «χάρισαν» ήταν μόνο δύο (Thin Lizzy και AC/DC). Αυτό βέβαια για πολλούς -μέσα σε αυτούς κι εγώ- δεν αποτελεί πρόβλημα, κάθε άλλο μάλιστα. Προκύπτει όμως εδώ το εξής ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να συντηρηθεί μια μπάντα παίζοντας μόνο «ξένα» κομμάτια; Και εντάξει, ο κόσμος δείχνει (τι κάνει;) ενδιαφέρον για μια πρώτη εμφάνιση, αλλά μετά από 1-2 χρόνια με ποιον τρόπο θα καταφέρουν να προσελκύουν το κοινό; Εν ολίγοις, το συμπέρασμα είναι ότι για μία φορά αξίζουν (και με το παραπάνω) την επίσκεψη μας, χωρίς όμως κάποια παρουσίαση, έστω και μικρή, από τη νέα τους δουλειά ίσως τα βρουν σκούρα. Γιατί δε γίνεται να «τη βγάζουν» μόνο με “Nightrain”, “Welcome To The Jungle” και “Rocket Queen”. Είναι όμως νωρίς να κρίνουμε για ένα project που ξεκίνησε πρόσφατα και δε μας έχει κάνει ακόμα γνωστά τα σχέδια του.
Για να μην τα πολυλογούμε όμως, ας μπούμε, ή μάλλον ας επαναλάβουμε, το ψητό: Ήταν μια συναυλία καλή, κορυφαία εάν θεωρήσει κάποιος τους Adler’s Appetite ως tribute band, που δυστυχώς δεν κατάφερε για άλλη μια φορά να μαζέψει κόσμο. Όσοι παρακολούθησαν το live έμειναν με τις καλύτερες εντυπώσεις, όχι μόνο λόγω της εκτελεστικής αρτιότητας του group αλλά πολύ περισσότερο για το σεβασμό που μας έδειξε. Και όπως γίνεται αντιληπτό, παρόμοιες προσπάθειες θα λείψουν από τα δρώμενα της πόλης (ή και της χώρας) από τη στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό των υποτιθέμενων οπαδών απουσιάζει. Και μετά μου λέτε ότι έρχονται οι ίδιοι και οι ίδοι...
Να σημειώσουμε, τέλος, ότι ο Adler έπαιζε σε όλη τη διάρκεια του set με μία ελληνική σημαία επάνω στη μπότα των drums, ενώ στο encore εμφανίστηκε στη σκηνή με φανέλλα της εθνικής μας ομάδας.
Και αν τα παραπάνω δε σας έκαναν να μετανιώσετε ούτε για μια στιγμή που δε βρεθήκατε το βράδυ εκείνο στο Μύλο, ίσως γίνει διαβάζοντας τα ακόλουθα: Το ελληνικό fan club των Guns N’ Roses (www.gunsnroses.gr) ετοίμασε μια “super” έκπληξη στα μέλη του. Το βράδυ της 5ης Ιουλίου, μία μέρα πριν το live των Adler’s Appetite στη Θεσσαλονίκη, τα μέλη του συγκροτήματος (εννοείται και ο Steven Adler) παραβρέθηκαν σε café-bar της πόλης, υπογράφοντας αυτόγραφα, βγαίνοντας φωτογραφίας και μιλώντας με όλους όσους βρέθηκαν εκεί.
Ίσως ακούγεται περίεργο, αλλά η φιλικότητα τους ήταν κάτι που έκλεψε τις εντυπώσεις. Ο Steven μάλιστα ήταν αυτός που αγκάλιασε τους περισσότερους από εμάς και αντάλλαξε ορισμένες κουβέντες για διάφορα θέματα (μέσα στα οποία και τα αναμενόμενα “fuck off” δείχνοντας τη φωτογραφία του Axl Rose). Το «κερασάκι» βέβαια της τούρτας ήρθε όταν πήρε την πρωτοβουλία να κεράσει όλα τα παρευρισκόμενα άτομα μπίρες, τις οποίες και μοίραζε ο ίδιος στον καθένα. Ποιος θα πίστευε πριν από λίγα χρόνια ότι θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Steven Adler, θα πίνουν μπίρα, την οποία έχει κερασει αυτός, θα βγαίνουν φωτογραφίες και θα μιλάνε για τον Axl Rose...
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Wanted, τόσο με κομμάτια από την πρώτη τους δουλειά που σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν σύντομα, όσο και με διασκευές. Πολύ καλή σκηνική παρουσία, όπως και ήχος. Το μπάσο μάλιστα «έπαιζε» αρκετά έως πολύ δυνατά (πράγμα που σπάνια συναντούμε), κατέχοντας σημαντικό ρόλο στο όλο αποτέλεσμα. Από εκτελεστικής απόψεως το group ήταν αρτιότατο, με μια μικρή ένσταση στα φωνητικά, τα οποία ναι μεν έδεναν ακριβώς με το στυλ και τον ήχο του συγκροτήματος, αλλά κατά διαστήματα «ξέφευγαν». Όρεξη βέβαια να υπάρχει και όλα διορθώνονται. Ούτως ή άλλως τα παιδιά φαίνεται να έχουν όρεξη γι’ αυτό που κάνουν. Να τονιστεί, τέλος, ότι και τα κομμάτια τους παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν φιλοδοξίες για την πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα.
Όποια όμως κι αν ήταν η απόδοση των Wanted, το «πλήθος» (το ποιο;) είχε συγκεντρωθεί στο Μύλο κυρίως για τους Adler’s Appetite. Ποιος θα φανταζόταν ότι ο πρώην drummer των Guns N’ Roses δε θα κατάφερνε να προσελκύσει παρά μόνο ορισμένες δεκάδες ατόμων. Ο άνθρωπος που συμμετείχε σε ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα ντεμπούτο album όλων των εποχών, το “Appetite For Destruction”, αγνοήθηκε κατά κόρον. Ότι και να λέμε όμως τώρα είναι αργά. Η εντύπωση του (και όχι μόνο αυτού) έχει ήδη σχηματιστεί. Και τι έγινε; Ο Adler είναι κύριος. Όχι μόνο δεν πτοήθηκε από το ελάχιστο μεν αλλά παθιασμένο κοινό, αλλά και έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, τόσο ως μουσικός, όσο και ως προσωπικότητα.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, τα οποία ήταν σε μένα τουλάχιστον άγνωστα, αλλά κέρδισαν αμέσως την εκτίμηση του κόσμου (ο οποίος είχε συγκεντρωθεί όλος στις πρώτες σειρές). Χωρίς τάσεις αντιγραφής και υπερβολής, απέδωσαν με έναν άκρως πιστό τρόπο τα κομμάτια του “Appetite For Destruction”, κάνοντας τους νεαρούς παρευρισκομένους να τα δίνουν όλα. Το μουσικό στοιχείο ήταν αυτό που παραπάνω επικράτησε, μιας και κακά τα ψέματα, οι συγκρίσεις του Jizzy Pearl με τον Axl Rose ήταν αναπόφευκτες. Η απόδοση του Pearl κινήθηκε σε αρκετά υψηλά επίπεδα, αλλά το ευχάριστο της βραδιάς ήταν η όρεξη του και η ενέργεια που μετέδιδε, παρά το λιγοστό κόσμο που έδωσε το παρόν. Τα κιθαριστικά μέρη ήταν αυτά που κατά τη γνώμη μου έκαναν τη διαφορά και ξεσήκωσαν τον κόσμο (μιας οι περισσότεροι είχαν βρεθεί στο χώρο όντας προκατηλημένοι για το τι θα ακούσουν) αφού έφεραν στη μνήμη μας τις παλιές και ένδοξες συναυλίες των Gunners. Για το μπάσο δε γίνεται λόγος, αφού ναι μεν εκτέλεσε σωστά το «καθήκον» του, δεν έδωσε όμως και αφορμή για θετικά ή αρνητικά σχόλια.
Στα συν της βραδιάς η σχεδόν ολόκληρη εκτέλεση του “Appetite For Destruction” (άφησαν έξω τρία μόνο κομμάτια), καθώς και η επιλογή των “Knockin’ On Heaven’s Door” και “Civil War” από το “Use You Illusion 2”, γεγονός σχετικά περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κομμάτια αυτά βρίσκονται σε album που ηχογραφήθηκε μετά την αποχώρηση του Adler από τους Guns N’ Roses. Από το “Lies” το group έπαιξε τα “Move To The City” και “Mama Kin”. Λεπτομερής σχολιασμός των κομματιών είναι, πιστεύω, ανούσιος, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση οπαδός των Gn’R να έμενε παραπονεμένος μετά από ένα τέτοιο show. Ακόμα και με το 1/5 της σύνθεσης τους να αποτελείται από πρώην gunner, οι Adler’s Appetite αναβίωσαν τις στιγμές που ορισμένοι -τυχεροί- έζησαν τον Μάιο του 1993 στη Αθήνα.
Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι δεν ακουστήκαν κομμάτια των ίδιων των Adler’s Appetite, ενώ οι διασκευές (εκτός Gn’R) που μας «χάρισαν» ήταν μόνο δύο (Thin Lizzy και AC/DC). Αυτό βέβαια για πολλούς -μέσα σε αυτούς κι εγώ- δεν αποτελεί πρόβλημα, κάθε άλλο μάλιστα. Προκύπτει όμως εδώ το εξής ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να συντηρηθεί μια μπάντα παίζοντας μόνο «ξένα» κομμάτια; Και εντάξει, ο κόσμος δείχνει (τι κάνει;) ενδιαφέρον για μια πρώτη εμφάνιση, αλλά μετά από 1-2 χρόνια με ποιον τρόπο θα καταφέρουν να προσελκύουν το κοινό; Εν ολίγοις, το συμπέρασμα είναι ότι για μία φορά αξίζουν (και με το παραπάνω) την επίσκεψη μας, χωρίς όμως κάποια παρουσίαση, έστω και μικρή, από τη νέα τους δουλειά ίσως τα βρουν σκούρα. Γιατί δε γίνεται να «τη βγάζουν» μόνο με “Nightrain”, “Welcome To The Jungle” και “Rocket Queen”. Είναι όμως νωρίς να κρίνουμε για ένα project που ξεκίνησε πρόσφατα και δε μας έχει κάνει ακόμα γνωστά τα σχέδια του.
Για να μην τα πολυλογούμε όμως, ας μπούμε, ή μάλλον ας επαναλάβουμε, το ψητό: Ήταν μια συναυλία καλή, κορυφαία εάν θεωρήσει κάποιος τους Adler’s Appetite ως tribute band, που δυστυχώς δεν κατάφερε για άλλη μια φορά να μαζέψει κόσμο. Όσοι παρακολούθησαν το live έμειναν με τις καλύτερες εντυπώσεις, όχι μόνο λόγω της εκτελεστικής αρτιότητας του group αλλά πολύ περισσότερο για το σεβασμό που μας έδειξε. Και όπως γίνεται αντιληπτό, παρόμοιες προσπάθειες θα λείψουν από τα δρώμενα της πόλης (ή και της χώρας) από τη στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό των υποτιθέμενων οπαδών απουσιάζει. Και μετά μου λέτε ότι έρχονται οι ίδιοι και οι ίδοι...
Να σημειώσουμε, τέλος, ότι ο Adler έπαιζε σε όλη τη διάρκεια του set με μία ελληνική σημαία επάνω στη μπότα των drums, ενώ στο encore εμφανίστηκε στη σκηνή με φανέλλα της εθνικής μας ομάδας.
Ίσως ακούγεται περίεργο, αλλά η φιλικότητα τους ήταν κάτι που έκλεψε τις εντυπώσεις. Ο Steven μάλιστα ήταν αυτός που αγκάλιασε τους περισσότερους από εμάς και αντάλλαξε ορισμένες κουβέντες για διάφορα θέματα (μέσα στα οποία και τα αναμενόμενα “fuck off” δείχνοντας τη φωτογραφία του Axl Rose). Το «κερασάκι» βέβαια της τούρτας ήρθε όταν πήρε την πρωτοβουλία να κεράσει όλα τα παρευρισκόμενα άτομα μπίρες, τις οποίες και μοίραζε ο ίδιος στον καθένα. Ποιος θα πίστευε πριν από λίγα χρόνια ότι θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Steven Adler, θα πίνουν μπίρα, την οποία έχει κερασει αυτός, θα βγαίνουν φωτογραφίες και θα μιλάνε για τον Axl Rose...
Κείμενο / Φωτογραφίες: Ηλίας Κουρούδης
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
