My American Heart

(Φωναχτά) Κυρίες και κύριοι, πλησιάστε, πλησιάστε, μη φοβάστε και διαβάστε. Σήμερον, εις την κεντρική πλατεία του χωριού -ήτοι την κεντρική σελίδα του rocking- ένα υπερθέαμα που θα σας κόψει την ανάσα. Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι άλλος ένας emo δίσκος.

Δεν υπάρχουν προκαταλήψεις ή πάθη, υπάρχουν μόνο δυο πρόθυμα αυτιά, τοποθετημένα εκατέρωθεν μιας συμμετρικά τριχωτής κεφαλής. Ακούν τη δεύτερη και αλματωδώς πιο ενδιαφέρουσα πλήρη δισκογραφική κατάθεση των -ε, Αμερικανών- My American Heart. Το ακίνδυνο emo τους παραδίδεται σε μια τάση προς πιο «υγιή» alternative, χωρίς να μεταμορφωθεί, αλλά συλλέγοντας μερικές πολύτιμες ιδέες και ιδιοφυώς στημένες ζαχαρομελωδίες. Το καλαίσθητο artwork δίνει μια παράξενη αίσθηση ωριμότητας, η οποία όμως, τελικώς, αντικατοπτρίζεται κυρίως στην παντελή έλλειψη ρίσκου.

Έστω κι αν οι My American Heart είναι πια όλοι ενήλικες, σε αντίθεση με την πρώτη κυκλοφορία τους, πριν δύο χρόνια, ο ήχος τους, αν και συγκροτημένος, μοιάζει ακόμη «ανήλικος». Η μουσική τους παραμένει ενδόμυχα teen. Στιχουργικά, παραπαίοντας μεταξύ του «πρέπει να κρατήσουμε τον έρωτά μας μυστικό» και του «είίίμαστε αλάνια», παρουσιάζουν ενίοτε μερικές αρκετά ποιοτικές αράδες και προσφέρουν πεδίο έκφρασης σε εφηβικά άγχη (όταν αυτά δεν περιορίζονται στο να μην ξεραθεί η μπόμπα στο πάρτι και να μη φύγει το ανθρακικό από τη fanta).

Από την υποδοχή, με τα αποτελεσματικότατα "Boys Grab Your Guns" και "Speak Low If You Speak Love", μέχρι το ακουστικό αποχαιρετιστήριο του "All My Friends", η έλλειψη πρωτοτυπίας και η ηχητική ομοιομορφία πατσίζονται από τη λειτουργικότητα των συνθέσεων. Το σχήμα πλάθει τα σύννεφα με το ρεφραίν του ομώνυμου κομματιού, σαγηνεύει με την ήπια και γλυκερή έμπνευση του "Tired & Uninspired", κουράζει με το "There Are More Things...", αυτεπιχρυσώνεται με το "The Shake (That Awful Feeling)".

Ούτε φωνητικά, ούτε μουσικά επιδιώκεται η λυσσασμένη δραματικότητα που χαρακτηρίζει τη σκηνή. Από το πιο ρυθμικό τους ροκ, που παρασύρει το σβέρκο σε εύθυμο πλευρικό πηγαινέλα, μέχρι την πιο επιεική μπαλάντα, η επιτηδευμένη ισορροπία είναι το στοιχείο που υπερισχύει και ίσως καταλήγει σε μερική ελάττωση του ενδιαφέροντος για αυτό το δίσκο.

Όσοι μη πιστοί καλείσθε να αποφύγετε τις φωτογραφίες του συγκροτήματος, καθώς ο τελευταίος «true» ροκάς που αντίκρισε τις -ω, μα πόσο!- emo φατσούλες βρίσκεται κλινήρης, μετά από δύο εικοσιτετράωρα συνεχών σπασμών.