Muse

The 2nd Law

Warner (2012)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 04/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μιλώντας αποκλειστικά με εμπορικό γνώμονα, οι Muse είναι, καλώς ή κακώς, οι σύγχρονοι ηγέτες του συναυλιακού pop rock. Προς τα εκεί όδευαν τα τελευταία χρόνια και με το "The 2nd Law" (και τη σύνθεση του επίσημου κομματιού των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου) σφράγισαν με βουλοκέρι τον τίτλο τους. Ωστόσο, πρόκειται για ένα γεγονός δίκοπο μαχαίρι. Αφενός είναι αν μη τι άλλο ανακουφιστικό να βλέπεις τον κόσμο να σταματάει να ασχολείται μόνο με το αν θα κάνουν reunion οι Oasis ή πότε θα βγάλει δίσκο ο Bono και ανάμεσα στα πρωτοσέλιδα των διεθνών μουσικών πρακτορείων ειδήσεων να φιγουράρει επιτέλους μια φρέσκια μπάντα. Αφετέρου, όμως, η εμπορικότητα όταν παίρνει τέτοιες διαστάσεις, δεν μπορεί παρά να ζητήσει το αντίτιμο. Οι Muse έπεσαν στην παγίδα με το ξενέρωτα safe και διαδικαστικό "The Resistance" του 2009 -το οποίο είχε τις στιγμές του αλλά τι να το κάνεις- και αποφασίζουν να το πάρουν αλλιώς φέτος. Πάμπολλοι πειραματισμοί, δηλώσεις για επιρροές από dubstep και τον μοδάτο Skrillex, όπως επίσης και κλασικές γραφικότητες τύπου «έχουμε ένα κομμάτι που ακούγεται σαν ο Meat Loaf με τον Louis Armstrong να έφτιαξαν ένα post-metal τραγούδι». Και όντως, οι Muse άλλαξαν. Και πολύ μάλιστα...

Η λογική λέει ότι ο κάθε δίσκος πρέπει να κρίνεται για αυτό που είναι και όχι με βάση το ποιός τον έχει κυκλοφορήσει, ωστόσο πριν προχωρήσω στα του "The 2nd Law", οφείλω να πω ένα-δυο πράγματα που έρχονται αυτόματα στο μυαλό. Πρώτον, καθαρά και ξάστερα τα καλύτερα κομμάτια των δύο τελευταίων CD των Muse ("The Resistance", "The 2nd Law") είναι δέκα επίπεδα πιο χαμηλά από το χειρότερο κομμάτι του καλύτερού τους δίσκου, του "Origin Of Symmetry" - διαλέξτε εσείς ποιό κομμάτι είναι αυτό. Δεύτερον, να πω ότι οι Muse έχουν πετύχει το τέλειο κράμα εμπορικότητας-ποιότητας στο εκπληκτικό "Black Holes And Revelations", όπου έβρισκες ένα "City Of Delusion" πλάι σε ένα "Supermassive Black Hole" και σε «έφτιαχναν» και τα δύο. Συνεπώς, ακόμα και τώρα οφείλουμε να έχουμε υψωμένο τον πήχη. Τρίτον, σε σχέση με το "The Resistance", το "The 2nd Law" είναι ένας πολύ πιο ευχάριστος και ευπρόσδεκτος δίσκος, παρά τις μέτριες στιγμές του, οι οποίες είναι αρκετές.

Το "Supremacy" που ανοίγει τον δίσκο είναι οι Muse του 2012 που θα ήθελα να ακούω. Δυνατές και επιβλητικές κιθάρες, ήχος παρκέ, ψηλές νότες και vibrato του Bellamy να κλέβουν την παράσταση σε ένα κομμάτι που ανοίγει ιδανικά τον δίσκο και αποτελεί αναμφίβολα μία από τις κορυφές του. Έπειτα ακολουθεί το κύριο single του δίσκου. «Ma ma ma ma madness!» Μα ...τι ειν' αυτό, θα έλεγα εγώ. Το "Madness" δεν μπορεί παρά να προκαλεί μουδιασμένες αντιδράσεις με το ξερό αλα-"I Want To Break Free" ξεκίνημά του. Ακόμα και αν φτιάχνει προς το τέλος, δεν παύει να είναι ένα απλοϊκό mid-tempo κομμάτι με απλοϊκή μελωδία και τίποτα ιδιαίτερο να δώσει, πέρα από ένα single που θα κολλήσει στο μυαλό έπειτα από δεκάδες ακροάσεις στα ραδιόφωνα. "Panic Station" για τη συνέχεια και οι εκπλήξεις συνεχίζουν. Το "Panic Station" θα φέρει κάτι από "Another One Bites The Dust" στο μυαλό και θα ξεκινήσει όμορφα και ρυθμικά, με λίγη funk και λίγη pop 80-ίλα, αλλά θα καταφέρει να αναλωθεί μέσα στα τρία λεπτά που διαρκεί, αποδεικνύοντας ότι τελικά κάπου χάνει... Κρίμα γιατί θα μπορούσε να είναι ένα πολύ δυνατό και ανεβαστικό κομμάτι, αλλά καταλήγει να είναι απλά συμπαθητικό. Για τη συνέχεια το πρελούδιο του "Survival" και το ίδιο το τραγούδι, το οποίο είχαμε ακούσει χωρίς να ξετρελαθούμε στους Ολυμπιακούς, εντούτοις το βλέπουμε πια με άλλο μάτι καθότι μέσα στα λιμνάζοντα ύδατα του δίσκου δείχνει να ξεχωρίζει.

Δεν θα κάνω ιδιαίτερη στάση σε κομμάτια σαν τα "Follow Me", "Explorers", "Big Freeze". Και τα τρία είναι πολύ «λίγα» για τους Muse, το καθένα για τον δικό του λόγο. Το "Follow Me" προσπαθεί να βγάλει την ένταση και τη δυναμική που χαρακτηρίζει το συγκρότημα αλλά καταλήγει επίπεδο και ανούσιο. Το "Explorers" αποτελεί μια αποτυχημένη μπαλάντα - ούτως ή άλλως το δυνατό σημείο των Muse σπάνια ήταν οι μπαλάντες. Το "Big Freeze" είναι κομμάτι επηρεασμένο από τις μέτριες στιγμές των U2 και ως εκ τούτου χάνει ήδη πριν βγει από τη φυσούνα για να παίξει μπάλα. Το κομμάτι που αξίζει να σταματήσουμε να σχολιάσουμε είναι το "Animals", το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, όπου έχουμε επιτέλους εξαιρετική συνεργασία του μπάσου με τα πλήκτρα, με τα drums από πίσω να δίνουν τον ρυθμό και τη βάση. Ο Bellamy τραγουδάει αβίαστα, με το χαρακτηριστικό βάθος της φωνής του να εκπέμπει συναισθηματικότητα ενώ η κιθάρα του κάνει τα δικά της τερτίπια από πίσω, ανεβοκατεβαίνοντας σε αιθέριες κλίμακες.

Εκτός των άλλων, έχουμε για πρώτη φορά κομμάτια γραμμένα από κάποιον πέραν του Bellamy. Πρόκειται για τα "Save Me" και "Liquid State", γραμμένα και τραγουδισμένα από τον μπασίστα του συγκροτήματος, Chris Wolstenholme. Και τα δύο πραγματεύονται το πρόβλημα αλκοολισμού που τον ταλαιπωρεί και παραλίγο να τον θέσει εκτός μπάντας. Το "Save Me" είναι αρκετά διαφορετικό για τα δεδομένα των Muse, ταξιδιάρικο και σίγουρα ενδιαφέρον, αλλά μέχρι εκεί. Από την άλλη, το "Liquid State" συγκαταλέγεται στις πιο heavy και ταυτόχρονα στις τρεις-τέσσερις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Δεν τα πήγε και άσχημα ο Chris, έτσι κύριε Bellamy;

Για το τέλος, η διλογία του "The 2nd Law". Σύμφωνα με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα, η εντροπία (δηλαδή η αταξία) ενός συστήματος, αν αφεθεί μόνο του, τείνει να αυξηθεί. Με άλλα λόγια, ένα σύστημα δεν μπορεί από μόνο του να πάει σε κατάσταση μεγαλύτερης τάξης, αλλά τείνει σε μεγαλύτερη αταξία. Φυσικό αξίωμα που μπορεί να πάρει πολλές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις -και ως συνήθως ο Bellamy που αρέσκεται στο να χρησιμοποιεί ασαφείς θεωρίες συνωμοσιολογίας ή να αφήνει κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που ποτέ δεν πάνε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, απλά δημιουργούν ατμόσφαιρες- θα το χρησιμοποιήσει προς όφελός του. Τώρα, όσον αφορά στο πρώτο μέρος του "The 2nd Law", το "Unsustainable", πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό κομμάτι, με τα ρομποτικά φωνητικά του και τα πριόνια του. Δεν τίθεται ζήτημα ότι η ύπαρξή του εξυπηρετεί σκοπούς εντυπωσιασμού και επιζητά σχόλια τύπου «οι Muse το γύρισαν στο dubstep», για να κάνουν περισσότερο κόσμο να ασχοληθεί με το εν λόγω πόνημα. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω ότι ακούγεται και άσχημα. Εγώ το καλοδέχομαι, αλλά ακόμα περισσότερο καλοδέχομαι το δεύτερο και τελευταίο μέρος του "The 2nd Law", το instrumental "Isolated System", το οποίο κλείνει όμορφα και ατμοσφαιρικά το άλμπουμ.

Είναι σαφές ότι όσοι λατρέψαμε τους Muse με τους πρώτους τους δίσκους, οι οποίοι τους κατέστησαν μία από τις καλύτερες alternative rock μπάντες των τελευταίων ετών, οφείλουμε να πάψουμε να επιζητούμε να ακούσουμε το καινούριο "Bliss" ή το καινούριο "Newborn" ή το καινούριο "Butterflies And Hurricanes" (και η λίστα συνεχίζεται για πολύ ακόμα) γιατί θα απογοητευτούμε οικτρά. Οι Muse δεν απευθύνονται πια στο κοινό που λάτρεψε ένα "Absolution". Παρόλα αυτά, δεδομένης της μουσικής ευφυΐας του Matt Bellamy, δεν οφείλουμε σε καμία περίπτωση να πάψουμε να ζητούμε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που μας προσφέρουν οι Muse με το "The 2nd Law". Υπάρχουν τόσες πολλές φοβερές κυκλοφορίες εκεί έξω, δεν είμαστε δα και υποχρεωμένοι να ψειρίσουμε το νέο δίσκο των Muse για να εντοπίσουμε τι μας κάνει κλικ. Το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε από τους Muse τη δεδομένη χρονική περίοδο είναι ένα live με καλό setlist. Στο σανίδι εξακολουθούν να τα πηγαίνουν περίφημα...
  • SHARE
  • TWEET