Motorhead

Bad Magic

UDR (2015)
Από τον Βασίλη Σκιαδά, 28/08/2015
Στα γνωστά, τραχιά rock 'n' roll μονοπάτια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά τις περιπέτειες του Lemmy με την υγεία του και τη μεταστροφή του από το Jack-Cola στη βότκα, από μόνη της η κυκλοφορία ενός δίσκου από τους Motörhead είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός. Το συγκρότημα δηλώνει «παρών», με έναν υπερπλήρη δίσκο δώδεκα τραγουδιών (συν μια διασκευή στο "Sympathy For The Devil" των Rolling Stones), διαψεύδοντας όσους τόλμησαν να ψελλίσουν ότι το τέλος πλησίαζε. Αντίθετα, τo "Bad Magic" είναι «υγιέστατο» και κατορθώνει να διασκεδάσει τις χλιαρές εντυπώσεις που άφησαν τα δυο-τρία προηγούμενα άλμπουμ τους και ιδιαίτερα το κουρασμένο και κουραστικό "Aftershock" του 2013.

Παρ' όλα αυτά, ασφαλώς δεν πρόκειται για κάποια μνημειώδη κυκλοφορία και, αν παραμερίσουμε τον οπαδικό ενθουσιασμό που προκαλεί μια καινούργια δουλειά ενός από τους, αναμφισβήτητα, ζωντανούς θρύλους της rock μουσικής, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το "Bad Magic" δεν προσθέτει τίποτα στην ένδοξη ιστορία των Motörhead. Είναι όμως σημαντικό ότι δεν αφαιρεί κιόλας τίποτα από αυτή, καθώς κινείται στα γνωστά τραχιά rock 'n' roll μονοπάτια που γουστάρει ο Lemmy και η παρέα του, είναι συμπαγές και ογκώδες, είναι γρήγορο και αλανιάρικο. Ο Mikkey Dee εξακολουθεί να είναι ένας από τους πιο απολαυστικούς ντράμερ στον κόσμο και ο Phil Campbell ένα ατελείωτο ρεμάλι, που κερνάει βρωμερά blues / rock riff και solo. Οι δυό τους πλαισιώνουν και στηρίζουν τον Άρχοντα της κραιπάλης, υπερκαλύπτοντας, επιτυχώς κατά το πλείστον, τις όποιες αδυναμίες προδίδουν η ηλικία και ο διονυσιακός βίος...

Από συνθετικής άποψης, ο δίσκος στέκεται πολύ καλά. Περιέχει πολλά όμορφα τραγούδια που σε κερδίζουν με την πρώτη (βλ. "Fire Storm Hotel", "Shoot Out All Of Your Lights", "Victory Or Die", "Teach Them How To Bleed" και το Cash-ικό μπαλαντοειδές "Till The End"), αρκετά filler-άκια (που πάντα άλλωστε υπήρχαν), τα οποία όμως δεν είναι βαρετά όπως στο πρόσφατο παρελθόν, ενώ η διασκευή στους Stones, αν και παιχνιδιάρικη και ενδιαφέρουσα εκ των πραγμάτων (ένας τιτάνας διασκευάζει έναν άλλο τιτάνα... δεν είναι και λίγο), δεν θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα πετυχημένη.

Συνολικά πάντως, το "Bad Magic" πιστεύω πως τοποθετεί και πάλι το τρένο σωστά στις ράγες και επιπλέον του δίνει ώθηση. Καταλήγω δε στο συμπέρασμα ότι τα προβλήματα υγείας, αντί να καταβάλλουν τον Lemmy, τον πείσμωσαν περισσότερο για να δείξει σε όλους ότι είναι ακόμα ισχυρός και ακατάβλητος. Γι' αυτό και ο δίσκος, παρά τις αδυναμίες του, ακούγεται απροσδόκητα επιθετικός και ορεξάτος, διαθέτοντας αυτή τη χαρακτηριστική έπαρση για την οποία αγαπήσαμε τους Motörhead: Την ίδια ακριβώς έπαρση που διακρίνει ένα λιοντάρι που διασχίζει τη ζούγκλα, ψάχνοντας για το δύστυχο ζώο που θα ξεσκίσει με τα νύχια και τα σαγόνια του.
  • SHARE
  • TWEET