Midnight Spell

Διαβάζω κατά καιρούς δηλώσεις πως ο σκληρός ήχος έχει πλέον πεθάνει, είτε μιλάμε για τον χώρο της rock, είτε για το υποσύνολο του heavy metal, και πραγματικά αναρωτιέμαι πώς στο καλό προέκυψε ένα τέτοιο συμπέρασμα - και, μάλιστα, πολλές φορές από άτομα του χώρου. Ανάλογες δηλώσεις έχουν γίνει κατά καιρούς από τον Steve Harris, τον Scott Ian και τον Lemmy, μέχρι τον Joe Perry και τον Tom Scholz, με τον Gene Simmons να συνεχίζει μέχρι και πρόσφατα το ίδιο τροπάριο. Σε αυτό που μπορούμε να δώσουμε ένα κάποιο δίκιο σε αυτήν την οπτική, είναι πως τα οικονομικά δεδομένα είναι πλέον πολύ μικρότερα σε σχέση με το παρελθόν, κάτι που σημαίνει πως οι νέες μπάντες δεν μπορούν τις περισσότερες φορές να ζήσουν αποκλειστικά από τη μουσική τους, όπως συνέβαινε παλιότερα.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι συγκεκριμένες δηλώσεις δεν σημαίνουν και πολλά, γεγονός αναντίρρητο αν παρατηρήσει κανείς την υπερπληθώρα σχημάτων σε κάθε πιθανή έκφανση του σκληρού ήχου, με νέα να ξεπετάγονται συνεχώς και πολλά από αυτά να εντυπωσιάζουν εξ αρχής με τα όσα έχουν να προσφέρουν. Επιστρέφοντας, λοιπόν, στον heavy metal μικρόκοσμο, στον πυρήνα της metal μουσικής όπως αυτή «ανδρώθηκε» στα ‘80s, οι Midnight Spell αποτελούν ακόμη ένα καινούριο συγκρότημα με ορμητήριο το Miami της Florida και ήχο πιστό στα ήθη και τις αξίες του κλασικού metal. Ακόμη ένα, είπαμε; Μάλλον όχι...

Οι πρωτοεμφανιζόμενοι δισκογραφικά Αμερικάνοι (έχουν κι ένα demo τεσσάρων συνθέσεων - η μία διασκευή στο "Berlin" των Savage) αποτελούν μια μικρή αποκάλυψη, ικανή να συγκαταλεχθεί με το καλημέρα στις μεγάλες ελπίδες του είδους για το εγγύς μέλλον. Δίχως να αποκλίνουν από τον ήχο του ανόθευτου heavy, οι ίδιοι καταφέρνουν να προκαλέσουν εντύπωση χάρη στο εξαιρετικά ισορροπημένο songwriting και τις επί μέρους ικανότητες τους. Άλλωστε, με ένα ανταγωνιστικότατο λαρύγγι (ο Paolo Velasquez ερμηνεύει δίχως αύριο, φτάνοντας με άνεση βετεράνου στα πιο ψηλά φωνητικά στρώματα), ένα κιθαριστικό δίδυμο που πετάει φωτιές (οι Shane Graham - ή αλλιώς The Hammer - και Denver Cooper καταφέρνουν μερικά leads με προσωπικότητα, όχι μόνο τάσεις επίδειξης) κι ένα rhythm section που μονάχα διακοσμητικό δεν το λες, θα ήταν κρίμα να μην είναι και το συνθετικό τους επίπεδο αντιστοίχου επιπέδου.

Το πάθος ξεχειλίζει, την ίδια στιγμή που το εκλεκτό hard & heavy της μπάντας ανακαλεί και αποκαλύπτει τις σπουδαίες του επιρροές. Τα βρετανικά μεγαθήρια ξυπνούν από τη λήθη, το αμερικάνικο metal των Riot και Armored Saint χαρίζει το στίγμα του και σχήματα σαν τους Traveler, τους Striker και τους Riot City βρίσκουν ακόμη έναν ικανό συναγωνιστή στο κυνήγι των Enforcer. Το εναρκτήριο "Blood For Blood" αποτελεί έναν μικρό heavy metal ύμνο, το ίδιο και το "Cemetery Queen" στο οποίο ο Velasquez φτύνει τα πνευμόνια του, το "Between The Eyes" βγάζει μια πολύ οικεία Y&T/Dio αίσθηση, ενώ το καταληκτικό "Headbang ‘til Death", πέραν του cult/καραγουστόζικου τίτλου του, αποτελεί μια απόλυτα fun to listen mid tempo σύνθεση που κλείνει ιδανικά το δίσκο.

Αναμένοντας φέτος δουλειές από πολλές ελπίδες του χώρου (μεταξύ των οποίων και οι Fortress εκείνου του φοβερού προ τριετίας EP), το ντεμπούτο των Midnight Spell φαντάζει μια ιδανική εκκίνηση μιας χρονιάς που μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο παραγωγική κι ενδιαφέρουσα από αυτήν που διαδέχεται. Με την ελπίδα να μακροημερεύσουν και να μην αποτελέσουν ακόμη ένα one hit wonder που με τα χρόνια θα αποκτήσει cult status και θα μνημονεύεται μονάχα από τους ρέκτες του είδους, οι Midnight Spell μάς συστήνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Bandcamp
YouTube