Steve Hackett

Genesis Revisited II

Inside Out (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 15/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η αναφορά ότι ο Steve Hackett είναι ο μόνος που εδώ και δεκαετίες διατηρεί το πνεύμα των πρώτων Genesis ζωντανό, πρέπει να είναι πλέον κάτι σαν το μεσαίο του όνομα. Πώς όμως να την αποφύγουμε (και) στη φετινή του δουλειά όταν αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία σειρά επανηχογραφήσεων κλασικών στιγμών του παλιού του συγκροτήματος.

Όχι ότι είναι κάτι που κάνει για πρώτη φορά ο θαυμαστός αυτός κιθαρίστας. Το 1997 είχε ηχογραφήσει το πρώτο μέρος (τιτλοφορούμενο "Genesis Revisited") με κάποιες λιγότερο προφανείς επιλογές καθώς και δύο νέες συνθέσεις. Η μεγάλη διαφορά είναι η χρονική συγκυρία της κυκλοφορίας κάθε δίσκου. Το πρώτο μέρος ηχογραφήθηκε σε μία περίοδο όπου τόσο το progressive rock όσο και ο ίδιος ο Hackett δεν διάνυαν την καλύτερη περίοδό τους, τουλάχιστον εμπορικά. Η κίνηση αυτή, λοιπόν, δε θα απείχε από την πραγματικότητα αν λέγαμε ότι υπήρξε μία εμπορικά στρατηγική κίνηση για την επαναφορά του στο προσκήνιο, η οποία σε σημαντικό βαθμό πέτυχε. Αντίθετα η φετινή κυκλοφορία δεν έχει τέτοια βαρίδια να σέρνει. Ο Hackett κινείται από τη μία ποιοτική κυκλοφορία στην άλλη, το όνομά του χαίρει εκτίμησης σε μία σειρά καταξιωμένους σύγχρονους μουσικούς και το prog γενικότερα αγγίζει ξανά ένα ευρύτερο κοινό. Το "Genesis Revisited II", λοιπόν, μοιάζει να είναι μία πολύ πιο χαλαρή και καθόλου αγχωμένη δουλειά.

Όπως και στο "Genesis Revisited" έτσι και στο "II", ο Hackett έχει μία βασική ομάδα μουσικών που τον συνοδεύουν στα περισσότερα τραγούδια και αποτελείται από τους Dick Driver στο μπάσο, Roger King στα πλήκτρα και Gary Ο’Toole στα τύμπανα αλλά και μία πλειάδα φίλων που συμμετέχουν και καλύπτουν τα κενά ή απλώς προσθέτουν κάτι στα τραγούδια. Τα οποία τραγούδια αντιπροσωπεύουν όλο το εύρος της δισκογραφίας των Genesis με τον Hackett και αν προκαλεί κάτι εντύπωση είναι ότι τη μερίδα του λέοντος από άποψη αριθμού συνθέσεων έχει το συνήθως υποτιμημένο "Wind & Wuthering". Η λογική της επιλογής εξυπηρετεί το διττό στόχο να αντιπροσωπεύονται μερικές από τις καλύτερες στιγμές των Genesis αλλά και να προβάλλονται αυτές που η κιθάρα έπαιζε σημαντικό ρόλο εξαρχής.

Έτσι βρίσκουμε συνθέσεις όπως οι "Horizons" και "Blood On The Rooftops" που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην ακουστική κιθάρα του Hackett ή όπως οι "The Chamber Of 32 Doors" και "...In That Quiet Earth" όπου λάμπει το ηλεκτρικό του παίξιμο. Φυσικά δε λείπουν και οι στιγμές που θεωρούνται οι ναυαρχίδες της δισκογραφίας των Genesis και απαιτούν ομαδική αριστεία από τους μουσικούς. Τέτοιες είναι τα "Musical Box", "Supper's Ready" και φυσικά το "The Return Of The Giant Hogweed". Αυτές είναι και οι περιπτώσεις που οι μουσικοί που συμμετέχουν δίνουν το κάτι παραπάνω, κυρίως δε στο τελευταίο όπου οι δύο Transatlantic, Neal Morse και Roine Stolt, αισθάνονται εμφανώς στο στοιχείο τους με ένα τραγούδι που έχουν παίξει πολλάκις ζωντανά.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις η αλήθεια είναι ότι οι μουσικές προσθήκες δεν είναι ιδιαίτερα εμφανείς. Μία παραλλαγή στο solo εδώ, μία διαφορετική εισαγωγή εκεί, ένα έξτρα πνευστό παραδίπλα, σπάνια το κομμάτι αλλάζει δραματικά χαρακτήρα παρά απευθύνεται μάλλον στους φανατικούς των Genesis που θα μπουν στη διαδικασία να παίξουν το «βρες τις διαφορές». Αυτό που όντως διαφοροποιεί de facto τα τραγούδια είναι η ερμηνεία του εκάστοτε τραγουδιστή. Και είναι αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να ξεφύγουν από το πνεύμα του Peter Gabriel ή του Phil Collins που κάνουν πιο ενδιαφέρον το αποτέλεσμα όπως ο Jakko Jakszyk στο "Entagled", η Amanda Lehmann στο "Ripples", ο Nick Kershaw (παρέα με την κιθάρα του Steve Rothery των Marillion) στο "The Lamia", o John Wetton στο "Afterglow" και ενίοτε η εναλλαγή των Michael Akerfeldt / Simon Collins (γιος του Phil) / Conrad Keely (από τους ...And You Will Know Us By The Trail Of The Dead) στο "Supper's Ready". Αντίθετα, ο Francis Dunnery (των It Bites) στο ίδιο τραγούδι όπως και στο "Dancing With The Moonlit Knight" επαναλαμβάνει σε βαθμό φωτοτυπίας την αρχική εκτέλεση. Ο Steven Wilson στο "Can-Utility And The Coastliners" δεν αποφεύγει την ομοιότητα με τον Peter Gabriel αλλά, δεδομένου των γυρισμάτων του συγκεκριμένου τραγουδιού και του γεγονότος ότι τα βγάζει πέρα καλύτερα από ότι θα περίμενε κανείς, δεν μπορεί παρά να μετρηθεί στα θετικά.

Αν στα παραπάνω προστεθούν και τέσσερεις πολύ καλές επιλογές από την προσωπική δισκογραφία του Steve Hackett (όλες τους με κάποια σχέση με τους Genesis) αυτό που μας μένει τελικά είναι ένα σχεδόν «Best Of» της καριέρας του Hackett. Οι εκτελέσεις όλων των τραγουδιών είναι εξαιρετικές και βασικά πιστές στα πρωτότυπα και ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τις συλλογές των Genesis που κυκλοφορούν εκεί έξω αμφιβάλλω αν θα βρεθεί κάποια που να μπορεί να κοντράρει αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Από την άλλη όμως για όσους είναι ήδη φίλοι των Genesis και έχουν ήδη στη συλλογή τους αυτά τα αριστουργήματα, ιδιαίτερες εκπλήξεις δεν υπάρχουν.  Το "Genesis Revisited ΙΙ" μπορεί να θεωρηθεί μία «περιέργεια», ένας ιδιόμορφος tribute δίσκος και μία υπενθύμιση του πόσο σπουδαία μπάντα ήταν η συγκεκριμένη εκδοχή των Genesis. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
  • SHARE
  • TWEET