Memoriam

The Silent Vigil

Nuclear Blast (2018)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 02/05/2018
Αταβισμός και Bolt Thrower
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Καλησπέρα, με λένε Memoriam, αλλά φώναζε με πλέον Bolt Thrower.

Μόλις ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο τους "For The Fallen", το 50% των ισοπεδωτικών Bolt Thrower, υπό το όνομα Memoriam επιστρέφει για άλλο ένα tribute στη τιτάνια βρετανική μπάντα. Όσα δεν μας στέρησαν οι Bolt από το 2005, τα παίρνουμε τώρα μαζεμένα από τους Memoriam. Χωρίς να μας αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας, αποδεικνύουν πέραν το δέοντος ότι είναι παραγωγικοί και άξιοι συνεχιστές της βαριάς, αλλά παραγνωρισμένης, κληρονομιάς  που έχουν χαραγμένη με αίμα πάνω στα μουσικά άρματα μάχης τους.

Το 2017 κόντεψα να πάθω κολούμπρα με το "For The Fallen" και το “The Silent Vigil” συνεχίζει ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Άρα, όλα καλά;  Όχι.

Ως ατελές και αχάριστο ον, δεν μπορώ να είμαι με τίποτα ευχαριστημένος και ενώ ξεδιπλώνονται μπροστά μου εννέα καταιγιστικά νέα τραγούδια, τα οποία ακούγονται βγαλμένα από τα σπλάχνα των Bolt Thrower, δεν νιώθω άνετα.

Ο σπόρος του ντεμπούτου τους δεν άνθισε σε κάτι που μπορεί να πάει την μπάντα λίγο παρακάτω και το βορβορώδες και  πολεμοχαρές οπλοστάσιο των Memoriam παραμένει κολλημένο στα χαρακώματα. Δεν λέω, χαίρομαι. Καλή η παράδοση, αλλά εδώ μιλάμε πλέον για αταβισμό.

Αυτήν τη φορά ακούγονται πιο Bolt Thrower και από τους Bolt Thrower και μερικά τραγούδια (βλέπε "As Bridges Burn") ίσως και να παραπέμψουν επικίνδυνα σε μεταλλικά εμβατήρια του παρελθόντος από το επικό "...For Victory" του 1994 για παράδειγμα.

Προφανώς η τετράδα των Whale, Healy, Fairfax και Willetts, αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα και ορθώς εμμένει πιστή παίζοντας εκεί που έχει συγκριτικό της πλεονέκτημα, αλλά αν λάβουμε υπόψη και την ταχύτητα που το "The Silent Vigil" διαδέχθηκε το "For The Fallen", μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αυτό το υλικό προϋπήρχε ως «απορριφθέν» διότι παραήταν... Bolt Thrower.

Βέβαια, για να είμαστε και δίκαιοι, ανά πάσα στιγμή και να παίξει οποιοδήποτε από τα εννέα τραγούδια του The Silent Vigil στο στερεοφωνικό μου τρέχω σα τρελή να πάρω τα βουνά να βρω την κουμπούρα του παππού. Μοναδικό ηρεμιστικό, σε αυτή την περίπτωση αναπόφευκτου παροξυσμού, είναι μια online «παρτίδα» Call of Duty WWII με κάποιο υπερ-προπονημένο 10χρονο, που θα μου σπάσει τα νεύρα με το κωλο-sniper του, μιας και οι Memoriam  αποτελούν ιδανικό soundtrack.

  • SHARE
  • TWEET