Memoriam

Σχεδόν σε οτιδήποτε διαβάσετε ή ακούσετε για Memoriam αναπόφευκτα δίπλα θα μπαίνει και το όνομα των Bolt Thrower. Αυτό μπορεί κάπου να αδικεί τους Βρετανούς και πιθανότατα οι ίδιοι να μην το θέλουν. Από την άλλη όμως το ίδιο το line-up όπως και ουκ ολίγα riff τους δε βοηθάν σε αυτό. Ποσώς βέβαια θα μας ενδιέφερε εφόσον η μουσική ήταν ικανή και σε τέτοιο βαθμό ενδιαφέρουσα ώστε να έκανε απλά φιλολογία κουβέντες σαν αυτές. Όμως αυτό δε το πετυχαίνουν πάντα.

Ο τρίτος δίσκος τους με το ιδιαίτερα «χαρμόσυνο» τίτλο "Requiem For Mankind" εκ πρώτης επαφής είναι καλύτερος από το "The Silent Vigil" αλλά δε στέκεται ικανός να κοντράρει το ντεμπούτο. Πάντως είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα έχουν κυκλοφορήσει τόσο υλικό. Μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι δίσκοι του κόσμου αλλά υπάρχει αρκετή δουλειά μέσα και συνυπολογίζοντας τις συνεχείς περιοδείες μας δείχνει ένα group στην τσίτα. Θα ανέμενες να είχαν μέλη από πιτσιρικαρία αλλά οι γερόλυκοι εδώ δείχνουν σε εξαιρετική μουσική φόρμα.

Θα μπορούσαμε, εκτός της προφανής επιρροής από Bolt Thrower, να τοποθετούσαμε τους Memoriam δίπλα σε Benediction και Warlord Uk. Βέβαια όταν μπαίνουν οι κιθάρες με αυτό το τύπου οδοστρωτήρα θέμα, τη κλασική δίκαση να μοιάζει με κίνηση τανκ και τα φωνητικά του Willetts από πάνω είναι μονόδρομος του που πάει ο νους σου. Δεν μπορώ να πω ότι μας χαλάει ή ότι είναι τόσο μεμπτό παρόλο που πολλές φορές είναι υπερβολικό το όλο γεγονός. Αλλά το όνομα Bolt Thrower μόνο θετικές εντυπώσεις μπορεί να αφήνει. Παράλληλα είναι κάποιες στιγμές που δείχνουν συνείδηση του πράγματος αυτού και προσπαθούν να ξεκολλήσουν. Στον δίσκο συγκεκριμένα, το θρηνητικό "Never The Victim" έχει το στυλ του. Η κιθάρα ακούγεται σα να έχει μια μελαγχολία, μια θλίψη. Ταυτόχρονα σε κάμποσα σημεία όπου το άλμπουμ κινείται σε πιο μέτριες ταχύτητες προσπαθεί να μεταδώσει ένα κλίμα πολεμικής απελπισίας, μια θλιβερή ματιά στα κακώς κείμενα του πολέμου.

Συνολικά το "Requiem For Mankind" ακούγεται ευχάριστα. Τα υλικά του είναι πετυχημένα. Είναι σαν να μαγειρεύεις και να έχεις κλασική συνταγή και καλές πρώτες ύλες. Οι Memoriam αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν και το πετυχαίνουν. Αυτό δε σημαίνει ότι διαρρηγνύουμε και τα ιμάτια μας.  Εν προκειμένω μπορεί τα δύο πρώτα τραγούδια "Shell Shock", "Undefeated" να σε πιάνουν από το σβέρκο αλλά η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Προφανώς δεν ήταν τυχαία η επιλογή, δική τους ή της εταιρίας, να κάνουν lyric video τα συγκεκριμένα. Βέβαια τα υπόλοιπα δεν είναι για πέταμα. Αναφέραμε το "Never The Victim", η κλασική d - beat συνταγή σε ένα μέρος του “Austerity Kills” δουλεύει όπως και άξιο προσοχής είναι και το "Refuse To Be Led". Άξιο επίσης λόγου είναι το πώς έχει δουλέψει ο μάστορας Russ Russell τον ήχο (ο καλύτερος που είχαν ποτέ) αλλά και το Seagrave εξώφυλλο. Απλά κάτι fillers τύπου "The Veteran" αν έλειπαν θα ήταν καλύτερο το αποτέλεσμα. Πάντως ο Willetts είναι άξιος θαυμασμού, η φωνή του δεν έχει αλλοιωθεί ούτε στο ελάχιστο. Και μόνο γι’ αυτό το album αξίζει κάποιων ακροάσεων.