Leaves' Eyes

Αυτή η κριτική θα μπορούσε να ξεκινούσε και να τελείωνε με τη σημείωση ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο των Leaves' Eyes χωρίς τη Liv Kristine πίσω από το μικρόφωνο. Όσοι έχουν έστω κι ακουστά το όνομα της Νορβηγίδας ή του σχήματος που ηγούταν επί δεκατρία χρόνια, μπορούν να καταλάβουν το οξύμωρο της υπόθεσης. Για τους υπόλοιπους αρκεί να αναφερθεί ότι μιλάμε για το προσωπικό της μουσικό όχημα, το οποίο είχε ξεκινήσει μαζί με τον τότε σύζυγό της, Alexander Krull, κι από το οποίο εκδιώχθηκε χωρίς πολλές καθυστερήσεις, όταν οι δυο τους χώρισαν πριν από περίπου δύο χρόνια.

Το γεγονός ότι το ίδιο το όνομα του συγκροτήματος είναι εμφανώς δεμένο με εκείνο της μεγάλης τραγουδίστριας δεν φαίνεται να επηρέασε τον Krull, ο οποίος ως μοναδικός πλέον mastermind του σχήματος στρατολόγησε την Elina Siirala και οι Leaves' Eyes συνέχισαν ακάθεκτοι την πορεία τους. Η οποία πορεία μπορεί σε γενικές γραμμές να βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από εκείνη του συμφωνικού metal act τρίτης διαλογής, αλλά είχε κάμποσα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Πάνε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από το "Lovelorn" και, μη γελιόμαστε, το σχήμα πάντα όφειλε ένα σημαντικό μερίδιο της επιτυχίας του στη στιβαρή παρουσία της Kristine.

Το έργο, λοιπόν, της έβδομης ολοκληρωμένης δουλειάς της μπάντας μόνο εύκολο δεν είναι. Κι αν σε όλα τα εσωτερικά ζητήματα προσθέσουμε την άρνηση των δημιουργών του να ξεφύγουν έστω κι ελάχιστα από το τυπικό symphonic-meets-folk ύφος που τους καθιέρωσε, τα πράγματα γίνονται σχεδόν δυσβάσταχτα. Ήδη από το εισαγωγικό ομώνυμο κομμάτι, τα déjà-vu είναι αναπόφευκτα και όχι με την καλή έννοια. Στα ξεκάθαρα θετικά στοιχεία ανήκουν κάποιες νίκες της γνωστής συνταγής όπως στο πανέμορφο "Across The Sea" ή το "Jomsborg", όπως και ορισμένες ευχάριστα ανάλαφρες στιγμές σαν το "Riders On The Wind". Πέρα από αυτά, όμως, ο δίσκος κάθε άλλο παρά εντυπωσιάζει.

Το πρόσημο του "Sign Of The Dragonhead" είναι θετικό, αλλά μόνο οριακά. Τα φωνητικά της Siirala, χωρίς να είναι άσχημα, δεν ενθουσιάζουν αρκετά για να καλυφθούν τα υποθετικά σενάρια, η παραγωγή παραμένει σε τυπικά υπέρ του δέοντος γυαλισμένα επίπεδα και στο κομμάτι του ύφους και των δομών τα πάντα μοιάζουν τόσο προβλέψιμα όσο το φωτοσοπαρισμένο εξώφυλλο. Στους στίχους ας μην αναφερθούμε. Μέσα σε όλα αυτά, βέβαια, υπάρχουν διάσπαρτες μελωδίες και στα έντεκα κομμάτια οι εξόφθαλμα αδιάφορες στιγμές είναι μετρημένες. Θα έλεγα ότι ελπίζω μελλοντικά να βρεθούν οι ισορροπίες, αλλά αμφιβάλλω αν μπορώ να πείσω έστω και τον εαυτό μου.