Leathürbitch

Συνήθως, τα δελτία τύπου για την εκάστοτε κυκλοφορία ακολουθούν μια συγκεκριμένη λογική, παρουσιάζοντας το σχήμα και τη δουλειά στα οποία αναφέρονται με εντυπωσιακούς χαρακτηρισμούς και μια τάση για σύγκριση με παλαιότερα, κραταιά ονόματα του ήχου εντός του οποίου κινούνται. Συγχρόνως, στην προσπάθεια να περιγραφεί αυτός ο ήχος, πολλές φορές τα όσα διαβάζουμε καταλήγουν να έχουν την αντίθετη κατάληξη από εκείνη που επιδιώκονταν, δημιουργώντας ακατάληπτους όρους δίχως ιδιαίτερο νόημα και ανεβάζοντας τις προσδοκίες αναίτια ψηλά.

Στην περίπτωση, βέβαια, των Leathürbitch, ομολογώ πως το ενημερωτικό κείμενο που συνόδευε το promo που έφτασε στα χέρια μου ήταν αρκετά κατατοπιστικό, μιλώντας για μια νέα αμερικάνικη μπάντα που κινείται μουσικά κάπου μεταξύ του glam και του heavy/speed metal των '80s. Σίγουρα, ενδιαφέροντας συνδυασμός στα χαρτιά, αλλά και αρκετά ριψοκίνδυνος στο να καταλήξει σε ένα άνισο αποτέλεσμα, το οποίο θα περάσει αδιάφορο από τους περισσότερους, είτε ακροατές μόνο του ενός ή του άλλου υποϊδιώματος είτε γενικότερα φίλους της σκληρής μουσικής.

Η μπάντα από το Portland, πάντως, στο μεγαλύτερο μέρος του ντεμπούτου της τα καταφέρνει περίφημα, καθώς εύκολα τους περνάς για μπάντα των ‘80s ηχητικά, ισορροπώντας σχεδόν με άνεση μεταξύ του heavy/glam των Mötley Crüe του "Too Fast For Love" (το οποίο κι αισθητικά/οπτικά αποτελεί μεγάλη επιρροή), του θεατρικού heavy των Lizzy Borden των πρώτων δύο δίσκων και του πρώτου κύματος του αμερικανικού speed metal των '80s. Με μεγάλο ατού τις κιθάρες των Pat Sandiford και Alex Ponder (επίσης στους Magnabolt, το φετινό ντεμπούτο των οποίων προσκυνάει Helstar και οφείλει να ακούσει κάθε πιστός US power metal ρέκτης) και τις φωνητικές δυνατότητες του Joel Starr να είναι αρκούντως ικανοποιητικές (και, σίγουρα, εντός των υψίφωνων πλαισίων που ορίζει το speed metal manual για τους τραγουδιστές του είδους), οι Leathürbitch μας παραθέτουν μια τίμια πρώτη full length προσπάθεια, με αρκετά, βέβαια, περιθώρια βελτίωσης.

Συνθετικά, βλέπετε, τα πράγματα κυμαίνονται σε ένα επίπεδο που η μέση πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα του είδους συνήθως μπορεί και παρουσιάζει, με το άλμπουμ να κυλάει συνολικά ευχάριστα και δίχως να υπάρχει κάτι πραγματικά μεμπτό να του προσάψεις, μα συγχρόνως την «ανάγκη» να το ξανακούσεις να φθίνει με κάθε επιπλέον ακρόαση. Ίσως, βέβαια, να φταίει και το γεγονός πως δύσκολα ξεχωρίζει κάποιο τραγούδι από το συμπαγές συνολικό υλικό, με ίσως τα "Sleaze City" και "I'm Insane" να εξαιρούνται των παραπάνω ως οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του δίσκου.

Εν τέλει, ενώ οι Leathürbitch φαντάζουν ως ένα σχήμα με προοπτικές να ξεχωρίσουν μελλοντικά του σωρού των αμέτρητων νέων heavy metal σχημάτων που ξεπετάγονται με φρενήρεις ρυθμούς, στο "Into The Night" δεν καταφέρνουν κάτι περισσότερο από το να κερδίσουν μερικές συμπάθειες αλλά και χρόνο για να ραφινάρουν τον ήχο τους και να ωριμάσουν συνθετικά στις επόμενες τους δουλειές. Επί του παρόντος, όμως, το ντεμπούτο τους αποτελεί ένα αξιοπρεπές πρώτο βήμα, που φανερώνει την ύπαρξη ταλέντου, αλλά και την ανάγκη για αλλαγές εάν κι εφόσον θέλουν κάποτε να αλλάξουν επίπεδο.