Lana Del Rey

Ανάμεσα στα πρόσωπα που ξεχώρισαν στο μουσικό στερέωμα της προηγούμενης δεκαετίας, η Lana Del Rey έχει καπαρωμένη μία θέση κάπου στο κέντρο. Δεν είναι ότι έφερε κάποια τρομερή καινοτομία ή ότι άλλαξε ριζικά το παιχνίδι στον κόσμο του εμπορικού ήχου. Αυτά τα πράγματα στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν θα βρουν ποτέ θέση στην πρώτη γραμμή της βιομηχανίας. Έστω, σχεδόν ποτέ, με κάμποσες υποσημειώσεις για τις εξαιρέσεις και άλλες τόσες για το παρελθόν.

Η επιτυχία της σε σημαντικό βαθμό οφείλεται σε θεμελιώδη στοιχεία. Έχει ένα απολύτως αναγνωρίσιμο ύφος και την απαραίτητη για το ευρύ κοινό περσόνα. Ξέρει να διαλέγει τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται. Κυρίως, οι βαλίτσες της είναι γεμάτες με αναμφισβήτητα τεράστια τραγούδια. Η στήριξη από δισκογραφικές, μέσα και γενικά από περίπου παντού, σίγουρα παίζει ρόλο μέχρι ενός σημείου. Χωρίς στέρεες βάσεις, ωστόσο, κανένα οικοδόμημα δεν αντέχει σε βάθος χρόνου.

Στη δεκαετία που έχει μεσολαβήσει από το πρώτο σοκ του "Video Games", η Elizabeth Woolridge Grant έχει πετάξει την ταμπέλα του ανερχόμενου ταλέντου, έχει ξεπεράσει το επίπεδο του άξιου headline act και πλέον βρίσκεται με κάθε επισημότητα στα πραγματικά μεγάλα σαλόνια. Με αυτό κατά νου, η συνέχιση της πορείας που άρχισε το "Norman Fucking Rockwell!" μοιάζει κάτι παραπάνω από λογική. Μόνο τα πρώτα μέτρα του "White Dress" φτάνουν για να σβήσουν την όποια αμφιβολία λοξοδρόμησης.

Ο γνώριμος, ζεστός αέρας είναι παρών. Οι σήμα κατατεθέν ερμηνείες παρομοίως. Οι ρυθμοί παραμένουν σχεδόν αυστηρά υπνωτιστικοί. Η επιστροφή του Jack Antonoff, μετά τη συνεργασία με την Taylor Swift, δίνει τον τόνο. Οι ενορχηστρώσεις λάμπουν μέσα στην απλότητά τους. Οι πάλαι ποτέ θεόρατες μοντέρνες παραγωγές έχουν δώσει ολοκληρωτικά τη θέση τους σε καθαρές κιθάρες, πιάνα, πλήκτρα και υπό περιπτώσεις πνευστά ή έγχορδα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ρεφραίν ικανά να κατακτήσουν τα ραδιόφωνα.

Το "Chemtrails Over The Country Club" ξεχειλίζει φως και μυρωδιές καλοκαιριού. Ανάμεσα στα μελαγχολικά χρώματα, τον εκ των έσω σχολιασμό της δημόσιας ζωής και τις διάσπαρτες χαμογελαστές εκλάμψεις, το πέρασμα των Weyes Blood & Zella Day στην διασκευή του "For Free" (βλ. Joni Mitchell) μοιάζει με τέλειο, γουστόζικο σβήσιμο σε μαύρο. Δεν υπάρχουν εκεί έξω πολλοί καλλιτέχνες που να μπορούν να ισορροπήσουν τόσο σωστά ανάμεσα στην pop νοοτροπία και την ανεξάρτητη αισθητική όπως η Lana Del Rey.