Labyrinth

Οι Labyrinth αποτελούν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ιταλικής μπάντας που αδίκησε τον εαυτό της, αν και η περίπτωση τους μοιάζει να αντικατοπτρίζει το μεγαλύτερο κομμάτι της ιταλικής heavy metal σκηνής. Όπως τα περισσότερα σχήματα της γείτονας χώρας, οι prog/power metallers από την Τοσκάνη έφτασαν στο peak τους αρκετά νωρίς, με το "Return To Heaven Denied" να τους ξεχωρίζει συνολικά στο ιδίωμα τους, όντας ένα φανταστικό άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος του.

Την επιτυχία τους αυτή, την εξαργύρωσαν στον επόμενο δίσκο τους, το άνισο "Sons Of Thunder", αν και τα ενδότερα της μπάντας βρίσκονταν σε συνεχείς αναταράξεις. Πρώτα η αποχώρηση και επιστροφή του Roberto Tiranti (με τον Morby των Domine να τον αντικαθιστά για την μικρή περίοδο που έλειπε) αμέσως μετά την κυκλοφορία του "Return To Heaven Denied" και, κυρίως, η φυγή του βασικού συνθέτη Olaf Thorsen αμέσως μετά τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο τους (το προαναφερθέν "Sons Of Thunder"), έπληξαν σοβαρά το σχήμα, με αποτέλεσμα τη σταδιακή απαξίωσή του.

Ωστόσο, το reunion του 2009 και η δημιουργία του δεύτερου μέρους του πιο κλασσικού τους δίσκου έδειξε πως υπήρχε ακόμη ζωή στην μπάντα. Το άλμπουμ καθεαυτό ήταν το καλύτερο τους για τη νέα χιλιετία (αν κι ένα επίπεδο κάτω από το πρώτο μέρος του), όμως και πάλι τα προβλήματα δεν άργησαν, οδηγώντας τους σε παύση δραστηριοτήτων για χρόνια.

Κι εκεί που όλα έδειχναν πως δύσκολα θα ξανακούσουμε νέα τους, με τον Tiranti να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να ασχοληθεί με το σχήμα και τον Mark Boals να επιστρατεύεται σαν μια αξιόπιστη λύση για τη θέση πίσω από το μικρόφωνο, αλλά δίχως την παραμικρή πρόοδο να υφίσταται, η Frontiers αποφάσισε να κάνει μια πρόταση στα τρία βασικότερα μέλη των Labyrinth (Cantarelli, Tiranti και Thorsen) για να εξετάσουν μια πιθανή επανένωση τους.

Οι συνθήκες, εν τέλει, ευνόησαν την επαναδραστηριοποίηση και με ένα ανανεωμένο lineup, με πυρήνα τους τρεις προαναφερθέντες και τη συμμετοχή των Nik Mazzucconi, Oleg Smirnoff και John Macaluso σε μπάσο, πλήκτρα και τύμπανα αντίστοιχα, η δημιουργία ενός νέου δίσκου ήταν γεγονός.

"Archtecture Of A God", λοιπόν, και οι Labyrinth φαντάζουν καλύτεροι από ποτέ. Κι εξηγούμαι. Προφανώς, δεν μιλάμε για ένα νέο "Return To Heaven Denied", άλλωστε δεν ήταν και ο στόχος της μπάντας κάτι τέτοιο αυτήν τη φορά. Βεβαίως, το ύφος του συνεχίζει να αγνοεί τα όσα έδειξε το συγκρότημα την περίοδο 2003-2007, εστιάζοντας στην τεχνοτροπία των τριών πρώτων άλμπουμ (και, προφανώς, του προκατόχου του).

Όμως, η ειδοποιός διαφορά από την επιστροφή τους πριν έξι χρόνια βρίσκεται στη διάθεση και τις προθέσεις. Όσο επιτηδευμένη και εκούσια ήταν η (επι)στροφή στον ήχο και τον δίσκο που τους ανέδειξε, με το "Return To Heaven Denied Pt II - A Midnight Autumn's Dream", στο νέο άλμπουμ κάτι τέτοιο δεν ισχύει επ' ουδενί. Οι νέες συνθέσεις φανερώνουν συνθετικό οίστρο, αλλά και πίστη στη νέα αρχή της μπάντας, η οποία έχει ευεργετηθεί με το (τουλάχιστον τεχνικά) καλύτερο lineup που είχε ποτέ.

Με τον John Macaluso να είναι μακράν ο κορυφαίος ντράμερ που έχει περάσει από τη θέση στους Labyrinth (και να το αποδεικνύει εμπράκτως με τα drum parts των νέων συνθέσεων) και τον Nik Mazzucconi να αποτελεί μια πολύ αξιόπιστη προσθήκη, το rhythm section του δίσκου θα λέγαμε πως κατατροπώνει κάθε προηγούμενη δισκογραφική προσπάθεια τους σε αυτόν τον τομέα. Έτσι, συγχρόνως με την παραγωγή και μίξη του άλμπουμ, που του προσφέρει έναν αψεγάδιαστο, δυναμικό ήχο, μπορούμε να εστιάσουμε απερίσπαστοι στη συνθετική ουσία.

Περνώντας στην απαιτητική θέση των πλήκτρων, η προσθήκη του Oleg Smirnoff θεωρείται κομβικής σημασίας για τον νέο ήχο των Labyrinth. Ο προκάτοχός του, Andrea de Paoli, είχε ένα πολύ χαρακτηριστικό ηχόχρωμα στο παίξιμό του, το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του ήχου της μπάντας. Έτσι, η απουσία του θα ήταν πολύ εύκολο να φανεί και να επηρεάσει αρνητικά τη νέα δουλειά, αν δεν υπήρχε ένας τουλάχιστον ισάξιος διάδοχος.

Ο Smirnoff, όμως, έχοντας το πλεονέκτημα της σαφέστατης τεχνικής ανωτερότητας, ταυτόχρονα με τον σχεδόν άμεσα αναγνωρίσιμο, δικό του ήχο (όπως αυτός διαφάνηκε στις δουλειές του με τους Eldritch αλλά και τη συνεργασία του με τον Thorsen στους Vision Divine), προσδίδει το προσωπικό του στίγμα στο άλμπουμ, δίχως να ακούγεται ξενικός ή παράταιρος με τα όσα είχαμε συνηθίσει. Για μένα, αυτή του η προσαρμοστικότητα, ταυτόχρονα με τον εμφανώς πρωταγωνιστικό ρόλο στη δημιουργία των συνθέσεων, τον αναδεικνύει στον ουσιαστικό πρωταγωνιστή του δίσκου, και σίγουρα εκείνον που αιτιολογεί περισσότερο τον prog χαρακτηρισμό στη μουσική της μπάντας.

Κατά τα άλλα, η σύνδεση με το παρελθόν σίγουρα επιδιώκεται, αλλά επιτυγχάνεται με κομψότητα και απρόβλεπτες επιλογές, όπως η διασκευή τους στο "Children" του Robert Miles (σε μια ξεκάθαρη αντιστοιχία με το instrumental techno/eurodance "Feel" που υπάρχει στο "Return To Heaven Denied"). Επιλογή συνυφασμένη με τα σημαντικά παρελθοντικά πεπραγμένα τους φαντάζει και ο διαχωρισμός του δίσκου σε δύο νοητά μέρη, με το πρώτο να εκτείνεται μέχρι και το (εκ των κορυφαίων του άλμπουμ) "Someone Says" και να αποτελεί την πιο straightforward πλευρά της μπάντας και το δεύτερο, και πιο προοδευτικό, από το ομότιτλο του άλμπουμ κι έπειτα.

Μάλιστα, οφείλω να αναγνωρίσω πως, ενώ οι πιο power metal συνθέσεις ήταν εκείνες που μου τράβηξαν καταρχάς την προσοχή, οι λόγοι που με ώθησαν να ακούσω τον δίσκο ξανά και ξανά βρίσκονται στις πιο melodic prog στιγμές στου δεύτερου μισού, όπως αυτές παρουσιάζονται στο σχεδόν εννιάλεπτο ομότιτλο, αλλά και το νοσταλγικό "We Belong To Yesterday".

Εν τέλει, οι Labyrinth εμφανίζονται αναγεννημένοι, προσφέροντας τον καλύτερο τους δίσκο έπειτα από το "Return To Heaven Denied". Με κορυφαίες ερμηνείες, άψογες συνθέσεις και σεμιναριακή δουλειά σε εκτελεστικό επίπεδο, το "Architecture Of A God" ανήκει στην ελίτ του είδους του για φέτος. Ας ελπίσουμε μόνο το μεσογειακό ταπεραμέντο και ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας της μπάντας να μην την εμποδίσουν αυτήν τη φορά να συνεχίσει να μας προσφέρει τόσο ποιοτικές δουλειές και στο μέλλον.