Kreator

Enemy Of God

SPV (2005)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τελευταία, κυκλοφορούν δίσκοι που σίγουρα χρειάζονται μια μικρή εισαγωγή πριν προχωρήσουμε στο ζουμί. Στην προκειμένη περίπτωση, αρκεί να πούμε ότι έναν τέτοιο δίσκο τον περιμέναμε αρκετό καιρό...

Το 1999, αρκετός κόσμος είχε αρχίσει να ξεχνάει τους Kreator, χαρακτηρίζοντας τους ξεπεσμένους, έμπορους, ακόμα και φλώρους με την κυκλοφορία του πολύ καλού κατά τον ανοιχτόμυαλο οπαδό "Endorama". Μετά από δυό χρόνια ήρθε η πρώτη απάντηση με το "Violent Revolution". Τα ερωτηματικά άρχισαν ήδη να εμφανίζονται όσων αφορά στη στρατηγική των Kreator με τις εναλλαγές στο ύφος, line-up και δισκογραφική. Το τι συμβαίνει στο κεφάλι του Mille Petrozza δεν είναι εύκολο να το μάθουμε, αλλά τα ηχητικά αποτελέσματα που μας παρουσιάζει είναι σαφή και αντιπροσωπευτικά. Ερχόμαστε αισίως στο 2005 και στα χέρια μας πέφτει το "Enemy Of God". Είναι λογικό μετά τον ενθουσιασμό του προκατόχου του να έχουν ανεβεί οι προσδοκίες μας από τη μπάντα και αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να μας ενθουσιάσει περισσότερο.

Ένας βαρύς δίσκος λοιπόν, με πεντακάθαρη παραγωγή από τον Andy Sneap (λογικό άλλωστε...), μεγάλες συνθέσεις τόσο σε επίπεδο σύλληψης και υλοποίησης ιδεών, όσο και σε διάρκεια ως επί το πλείστον. Riffs που φέρνουν τον οπαδό σε επίπεδο ανεξέλεγκτου οικιακού headbanging, rhythm section θεμελιώδες και φωνητικά πολύ λυσσασμένα. Αυτό που μετράει στο δίσκο βέβαια είναι οι λεπτομέρειες. Πρώτον, ο δίσκος είναι μια τέλεια μίξη στοιχείων από όλες τις εποχές της μπάντας. Άλλωτε θυμίζει τα παλιά, άλλωτε μπλέκει αριστουργηματικά την goth υφή του "Endorama" με την πρόσφατη αγριάδα και πάει λέγοντας. Δεύτερον, οι μελωδικότητα του δίσκου είναι υπεράνω κάθε αντίληψης, καθώς το πάντρεμα των Kreator που ακούγαμε στο "Extreme Aggression" με την νεοφερμένη μελωδία στο σκληρό ήχο είναι τόσο άρτια δομημένη, με εισαγωγή πολλών solos, εναλλαγών στο ύφος και την ταχύτητα, που δίνουν από την αρχή την εντύπωση ενός αριστουργήματος. Τρίτον, o Ventor δίνει ρεσιτάλ πίσω από τα τύμπανα και ευτυχώς αναδεικνύεται αρκετά από την στουντιακη περιποίηση του δίσκου. Τέλος, το στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου περικλύει πολλά θέματα σε ένα φάσμα μίσους και κακίας, σαφώς επηρεασμένο από τα γεγονότα στον κόσμο σήμερα. Όμορφα πράγματα λοιπόν, που σε γραμμες ίσως να μην ενθουσιάζουν αλλα μέσω ηχείων κάνουν θάυματα...

Όταν ακούσετε το "Impossible Brutality", θα μπείτε στο κλίμα. Όταν ακούσετε το "Voices Of The Dead", θα αναρωτηθείτε από που προέκυψε μια τέτοια σύνθεση. Οταν τέλος ακούσετε το "The Ancient Plague", θα αντιληφθείτε την ιδιοφυία του κυρίου Petrozza και της παρέας του σε όλο της το μεγαλείο.

  • SHARE
  • TWEET