King's X

XV

InsideOut (2008)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 13/05/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι King's X με το φετινό τους δημιούργημα που φέρει τον τίτλο "XV" κυκλοφορούν αισίως την ...δωδέκατη στούντιο δουλειά τους! Παράδοξο λοιπόν ότι αποφάσισαν να την ονομάσουν «15», αφού για να φτάσουμε αυτό το νούμερο θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ένα "Best Of" και δύο "Live", εκ των οποίων το ένα διατίθεται μόνο online.

Πάντα ήταν ιδιαίτερα ελκυστική η περίπτωση των King's X. Πέρα από την προφανή καλλιτεχνική διάσταση των δίσκων τους και την εξαιρετική μουσική που έγραψαν υπήρχε μονίμως μία συγκεκριμένη αύρα γύρω τους. Δεν είναι μόνο οι θρησκευτικές αναζητήσεις του Doug (ή Dug, όπως πλέον θέλει να αποκαλείται) Pinnick που εν πολλοίς τους κατέταξαν στο (ψευτο-)είδος του Χριστιανικού ροκ, ούτε απλώς η δημοσιοποίηση της ταραγμένης προσωπικής ζωής του. Είναι πάνω από όλα η αγανακτισμένη κραυγή τους για περισσότερη αναγνώριση και ο διαρκής αγώνας τους να ξεφύγουν από την διάσταση του cult group ή του συγκροτήματος για τους πιο ψαγμένους και εγκεφαλικούς hard-rockers. Ακροβατώντας μονίμως στα όρια μεταξύ progressive και hard rock όντως δεν απόλαυσαν τις δάφνες των κόπων τους και δεν έγιναν ευρέως αποδεκτοί από κανένα από τα δύο παρακλάδια. Αγαπημένοι από κριτικούς αλλά παραμελημένοι από το κοινό, δεν ήταν λίγες οι φορές που μας έκαναν συμμέτοχους στην αγωνία τους και τις σκέψεις παραίτησης.

Κάπως έτσι όμως φέτος γιορτάζουμε τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους (το αριστουργηματικό "Out Of The Silent Planet") και η αγαπητή τριάδα μας εντυπωσιάζει για ακόμα μία φορά με ένα δίσκο που σε τελική ανάλυση τα έχει όλα. Φρεσκάδα αλλά και μία ευδιάκριτη μουσική ταυτότητα που παραπέμπει στις παλιότερες κυκλοφορίες τους, σκληράδα και heavy παίξιμο αλλά και μελωδία που αγγίζει τα όρια της Μπητλικής pop, καλλιτεχνική αρτιότητα αλλά και προφανείς εμπορικές δυνατότητες. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στον τομέα της παραγωγής, όπου ο βετεράνος Michael Wagener (έχει δουλέψει με Ozzy, Accept, Alice Cooper, Great White, Dokken αλλά και τους ίδιους τους King's X στο παρελθόν), συνδυάζοντας τα παραπάνω στοιχεία, αναδεικνύει το βάρος των κομματιών και ιδιαίτερα το χαρακτηριστικό παίξιμο του μπάσου του Pinnick, δίνοντας όμως και την πρέπουσα σημασία στις πιασάρικες αποστροφές της μουσικής τους.

Από τα 14 τραγούδια του δίσκου (συμπεριλαμβάνοντας και τα δύο bonus) είναι δύσκολο να βρεις κάποιο που να μειονεκτεί, πόσο μάλλον να ξεχωρίσεις τα καλύτερα. Τα περισσότερα βασίζονται στη φωνή του Pinnick, αλλά 4 από αυτά τα τραγουδάει ο κιθαρίστας Ty Tabor και ακολουθούν πιο μπαλαντοειδές ύφος, με τα "Repeating Myself" και "Julie" να ανήκουν και στα highlights του δίσκου. Από τα υπόλοιπα, το δυναμικό "Rocket Ship", το "Move", το εναρκτήριο "Pray" και το "Go Tell Somebody" συμπληρώνουν τα τραγούδια που θα έπρεπε να υπάρχουν σε κάθε συλλογή επιτυχιών τους από εδώ και στο εξής. Αξίζει μία ιδιαίτερη αναφορά στα δύο τελευταία, όπου στο μεν πρώτο o Dug, με τη δεδομένη στιχουργική δεξιότητά του, εκφράζει την ειρωνεία του (πλέον) προς τους θρησκόληπτους που νομίζουν ότι έχουν τη λύση για τα πάντα και τους «παρακαλεί» να μην ξεχάσουν να προσευχηθούν και για αυτόν. Στο δε "Go Tell Somebody" προτρέπουν τους ακροατές (και τους μουσικογράφους;) αν τους αρέσει αυτό που ακούνε να το διαδώσουν, προσθέτοντας ότι είναι η ημέρα της κρίσης! Σαφής προειδοποίηση ότι σε περίπτωση που ο δίσκος δεν έχει την επιθυμητή επιτυχία θα διαλύσουν; Ο καιρός θα δείξει.

Σηκώνει πολλή συζήτηση το αν το "XV" μπαίνει στην καλύτερη τριάδα ή πεντάδα δίσκων που έχουν ηχογραφήσει οι King's X, δε χωράει καμία αμφιβολία όμως ότι είναι ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αν δεν τους γνωρίζετε μη χάσετε και αυτήν την, τελευταία ίσως, ευκαιρία. Αν πάλι συγκαταλέγεστε στους οπαδούς τους, ευτυχείτε! Τα κατάφεραν πάλι και μπράβο τους!

  • SHARE
  • TWEET