King Hobo

Δεν μας είπε ψέματα πριν από λίγο καιρό ο ντράμερ των Clutch. Το νέο κι έπειτα από έντεκα χρόνια άλμπουμ των King Hobo είναι γεγονός. Το τρίο που μας έδωσε τον πρώτο δίσκο του, παραμένει το ίδιο και απαράλλαχτο. Μια μπάντα που δημιουργήθηκε από ένα jamming και που τα μέλη της είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι παίχτες.

Τα πράγματα είναι απλά και συγκεκριμένα. Όσοι άκουσαν το "King Hobo" θα το πράξουν πάραυτα και τώρα. Είναι δεδομένο και καλοδεχούμενο το ότι κάποια στιγμή θα περιμένεις να ακούσεις κάτι σαν το "Please Allow Me To Adjust My Pants...". Αλίμονο άλλωστε. Το θέμα είναι πως το rock της μπάντας δεν περιορίζεται στις Clutch στιγμές. Ούτε οι ίδιοι οι Clutch δεν το κάνουν αυτό.

Το groove και η δυναμική του Jean Paul Gaster είναι εύκολα αναγνωρίσιμα, μόνο που τώρα δεν έχει δίπλα του τον Fallon. Η σύμπραξή του με δυο Σουηδούς έχει σαν αποτέλεσμα μια πιο ευδιάκριτη blues χροιά, αφήνοντας τη funk στον πάγκο. Ακόμα και η jazz με την κλασσική μουσική είναι παρούσες, αν και σε μικρότερο βαθμό.

Ακόμα κι έτσι, δεν το ρίξανε στον αυτοσχεδιασμό, ίσα ίσα. Η απόφασή τους να ηχογραφήσουν ζωντανά τον δίσκο σε στούντιο για πρόβες, δικαιολογείται άμεσα από το αποτέλεσμα. Η φωνή και η κιθάρα του Andersson των Kamchatka, ακολουθεί κι αυτή ευλαβικά τον ρυθμό στα τύμπανα κι όποτε του δίνεται η ευκαιρία μετατρέπει ένα φιλήσυχο κομμάτι σε καταιγιστικό blues rock.

Ένα από τα παράδοξα του "Mauga", είναι οι στιγμές εκείνες που μυρίζουν Clutch από χιλιόμετρα όπως για παράδειγμα το "Move To The City" κι εντούτοις το μυαλό πάει στη Σουηδία. Ποιος φταίει γι' αυτό; Ο αυτονόητος Per Wilberg που ενίοτε εκτελεί και χρέη τραγουδιστή κι ο Andersson, τα 2/3 των Kamckatka. Τι κάνει ο Gaster; Πάει πάσο και γουστάρει.

Όπως ακριβώς θα γουστάρει κι όποιος αγαπάει τις μπάντες αυτές και το rock. Όταν τα συστατικά ενός δίσκου είναι το ταλέντο των μουσικών και πρωτίστως το μεράκι* τους, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγκινήσει κόσμο. Οι τρεις αυτοί τύποι περνάνε καλά, ίσως και πολύ καλά αν αναλογιστούμε το ιδανικό κι αμιγώς οργανικό κλείσιμο του δίσκου, το μόνο κρίμα είναι που δεν το κάνουν αυτό συχνότερα.

*Η vintage αισθητική στο εξώφυλλο του δίσκου κι ο φόρος τιμής σε δισκογραφικές εταιρείες είναι δημιούργημα του Wilberg.