Journey

Είναι κάποιες φορές που η μουσική μπορεί να σου προκαλέσει τέτοια συναισθήματα κάνοντας το χαρτί να μοιάζει ως ένα πολύ ευτελές υλικό για την αποτύπωσή τους. Υπάρχουν ακόμα, λοιπόν, κάποιοι άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά πώς να θέτουν το ταλέντο τους στην υπηρεσία των ανθρώπινων αισθήσεων και της δημιουργίας ενός ψευδοκόσμου, γεμάτου από νότες που έχουν μάθει να ζουν αρμονικά με βάση τους κανόνες που διέπουν την παγκόσμια μουσική.

Όλη αυτή η εισαγωγή έχει ως σκοπό να εξαίρει έναν τεράστιο καλλιτέχνη κι ένα πολύ σπουδαίο group, όπως είναι ο Neal Schon και οι Journey αντίστοιχα. O Schon εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχει αφήσει κατά μέρος τη solo νοοτροπία και την τάση επίδειξης της καταπληκτικής τεχνικής του που έκανε τον Santana να τον επιλέξει ως βασικό μέλος της μπάντας του και πήρε ένα πολύ διαφορετικό δρόμο που φτάνει μέχρι το σήμερα και το "Revelation".

Η σύμπραξη του χαρισματικού αυτού ανθρώπου με προσωπικότητες όπως ο Jonathan Cain (πλήκτρα) είχε σαν αποτέλεσμα να μιλάμε σήμερα για ένα εκ των σημαντικότερων group στην ιστορία της rock μουσικής. Ο Schon δε σταμάτησε ποτέ να πειραματίζεται, αλλά ποτέ επίσης δεν απαρνήθηκε την αγάπη του για τις μελωδικές γραμμές και την απλοποίηση κάθε μουσικής τάσης που υπήρξε κατά καιρούς. Παράδειγμα του ανωτέρω, οι προσωπικές δουλειές του κιθαρίστα και ιδιαίτερα το "Beyond The Thunder", το οποίο δε θα μπορούσα παρά να θεωρώ σαν τη βάση του "Revelation" που ήρθε τόσα χρόνια μετά.

To group πέρασε πολλές δυσκολίες λόγω της αποχώρησης του Perry, αλλά κατάφερε να σταθεί χάρις στον Steve Augeri που μέχρι σχετικά πρόσφατα βρισκόταν πίσω από το μικρόφωνο των Journey. Δεν κρύβω μάλιστα το γεγονός ότι η ανακοίνωση της πρόσληψης του Jeff Scott Soto με προβλημάτισε ιδιαιτέρως, καθώς η χροιά του και η σκηνική του παρουσία, ενώ αποτελούν βασικό σημείο αναφοράς και μοντέλο στους συγκεκριμένους τομείς, δε μπορούσα να καταλάβω πώς θα μπορούσαν να ενσωματωθούν με την αισθητική και καλλιτεχνική νοοτροπία των Journey. Τα γεγονότα δυστυχώς ήρθαν να με επιβεβαιώσουν και ο Arnel Pineda βρέθηκε στη μπάντα.

Ένας άνθρωπος από την άλλη άκρη της γης (Φιλιππίνες), που έχει μεγαλώσει μιμούμενος τον Perry, αρπάζει γερά την ευκαιρία που του δίνεται και εκτινάσσει τους Journey, ανοίγοντας ακόμα ένα κεφάλαιο στην ιστορία τους. Δε μπορεί να μη γίνει αντιληπτό από την πρώτη ακρόαση του album ότι ο Pineda έχει πολλές ομοιότητες φωνητικά και ερμηνευτικά με το είδωλό του. Δε μπορείς μάλιστα να μην προσέξεις ότι ο Pineda δίνει όλο του τον εαυτό, μπαίνοντας σε μια διαδικασία που ίσως να μην είχε φανταστεί ποτέ.

Το "Never Walked Away" που είναι και η πρώτη επαφή του album με την αίσθηση της ακοής είναι ένα δείγμα ανανέωσης και μιας τάσης προς το μέλλον, διατηρώντας κάθε στοιχείο που έκανε τους Journey γνωστούς. To πιο ρυθμικό μέρος του album βρίσκει τον Pineda να τραγουδά ένα κομμάτι που μοιάζει βγαλμένο από το project των Soul Sirkus, με το refrain να μην ξεκολλά από το μυαλό σου με τίποτα, ενώ το υπόλοιπο group βρίσκει το δρόμο του, δημιουργώντας άλλο ένα εξαιρετικό album. Μάλιστα το "After All These Years" παραπέμπει σαφέστατα σε κομμάτια όπως το "Faithfully", υπενθυμίζοντας ότι οι Journey έχουν γράψει -και συνεχίζουν να το κάνουν- καταπληκτικές μπαλάντες που στιγμάτισαν τη ζωή πολλών ανθρώπων. Η μόνη ένστασή μου περιορίζεται στο γεγονός ότι το "Revelation" έπρεπε να έχει λίγο πιο γρήγορο tempo, καθώς οι εντάσεις είναι σχετικά περιορισμένες.

Το "Faith In The Heartland" αποτελεί το σύνδεσμο εκείνο ανάμεσα στην εποχή του Augeri με αυτή του Pineda. Οι αλλαγές σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, όμως, πολλές. Η βασικότερη όλων, σε σχέση με το προηγούμενο album των Journey, "Generations", είναι το γεγονός ότι το μικρόφωνο παραμένει στη δικαιοδοσία του ενός. Όλη η μπάντα συμμετέχει στα δεύτερα φωνητικά και μόνο σε αυτά. Έτσι επιτυγχάνεται ένα πιο συμπαγές αποτέλεσμα που επιτρέπει στον ακροατή να απολαύσει το album από την πρώτη του νότα μέχρι και το μακρόσυρτο τελείωμα σε πλήκτρα και κιθάρα στο "Let It Take You Back" (αν είσαι ασφαλώς κάτοικος της γηραιάς Ηπείρου), δίχως να αντιλαμβάνεσαι πόσο ομαλά έχει περάσει ο χρόνος.

Ένα πραγματικά υπέροχο album, με συνθέσεις που δε θα μπορούσαν παρά να στέκονται επάξια στον κατάλογο του group. Θα τολμούσα, μάλιστα, να πω ότι το "Revelation" είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Journey την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον, με έναν εξαιρετικό νέο τραγουδιστή που αδικείται κατάφορα από το γεγονός ότι η χροιά της φωνής του δε θα του επιτρέψει ποτέ να αποφύγει κάθε μορφή σύγκρισης με το παρελθόν των Journey.